Een markante en bekende man in Amsterdam.
Toen ik afgelopen maandag achter de begrafenisstoet van Naftali Schipper liep, dacht ik; “Nou Beste Tali, binnen afzienbare tijd krijg je zo een grote steen, die heb je nog nooit in je winkel gehad of verkocht – helaas op Muiderberg – maar daar ontkomen we geen een van allen aan.” Een markante en bekende juwelier was hij, met winkels in de Kalverstraat en P.C.Hooftstraat. Vooral in de jaren ’80 en ’90 floreerde zijn bedrijf en vloog hij de hele wereld rond met zijn diamanten stenen. Ja. Tali was Tali en een steentje van 50 puntjes groeide in zijn verhalen weleens uit tot 4 karaat, maar ach, het had zijn charme. Mocht je een dokter nodig hebben… hij had de beste van Appelscha tot New York en het was nog eens een vriend van hem ook: “zeg maar dat Tali je gestuurd heeft”. Zocht je een goed restaurant waar ook ter wereld, Tali wist het beste van het beste en de eigenaar was toevallig een grote klant van hem.
Eind jaren ’90 kwam de recessie in de diamantwereld een beetje op gang en Tali besloot de beroemde winkel in de Kalverstraat te sluiten. Er moest een grote opheffingsuitverkoop komen, maar welk reclamebureau kon dat aan? Ik was met mijn kleine advertentiebureautje nou niet direct de eerst kandidaat, maar ik stapte toch op hem af met mijn idee en Tali luisterde aandachtig. Aan het eind van het gesprek sprak hij het vertrouwen in mij uit en kon ik aan de grote klus beginnen. “Luister, ik wil starten als de Bijenkorf met zijn dolle dwaze dagen begint, want dan is er veel volk op de been in de binnenstad en ik wil het grootste reclamebord op de gevel hebben dat er ooit in de Kalverstraat heeft gehangen en de tekst moet in 6 talen”, was zijn opdracht. Brutaal als ik was, nam ik het risico om direct met de gemeente in de clinch te komen als het gevelbord buiten de toegestane afmetingen kwam, maar Tali moest en zou een bord hebben dat van boven de ingang tot het puntje van het dak prijkte. Buiten de woorden “Opheffingsuitverkoop en kortingen tot 70%”, moest er in Engels, Duits, Frans, Spaans, Chinees en Japans ook nog woorden van gelijke strekking op het bord verschijnen. In die jaren was de Firma Taja in de Pijp in Amsterdam de grootste landelijke leverancier van reclameborden en ik gaf de opdracht de gehele gevel vol te rammen met een giga-bord. Vervolgens schakelde ik een vertaalbureau in voor de Japanse en Chinese teksten. “Let wel”, zei de tolk bij het tonen van de Chinese tekens, “geef uw schilder de opdracht om geen millimeter verkeerd te zetten, want anders kan de tekst een hele andere strekking krijgen en dan werkt het niet.” Ik vertelde Tali dat we heel voorzichtig moesten zijn en nauwkeurig moeten controleren, daar begon dus het nerveuze voorprogramma van de uitverkoop. Het bord werd geplaatst, een klus van een hele dag en de volgende dag zou in alle grote kranten de uitverkoopadvertentie staan. Vlak naast de “dolle dwaze dagen-pagina” van de Bijenkorf prijkte de tekst van Bernard Schipper Juweliers “wegens totale opheffing gaan we over tot werkelijk waanzinnige weggeef weken.”
De volgende dag stond niet alleen het kooppubliek in de rij, maar ook de Gemeente met een vraag over het bord en de postbode kwam met een aangetekende brief van de advocaat van de Bijenkorf: “plagiaat!!”. Tali maakte me duidelijk dat ik “de kat” maar moest vangen en dat ie er niets mee te maken wou hebben. Met de ambtenaar van de gemeente was ik gauw klaar: “Meneer, ik schaam me dood, want ik heb helemaal geen rekening gehouden met de toegestane afmetingen van het bord voor mijn klant de Familie Schipper. We hebben een nieuw bord besteld maar voordat dat klaar is en de kraan weer de straat in kan, is het even passen en meten, dat begrijpt u natuurlijk.” Ja, dat begreep die ambtenaar wel, toen hij dat leuke armbandje voor zijn vrouw in zijn aktetas stopte. De Bijenkorf hebben we gelaten voor wat het was en die bewuste brief van hen afgedrukt in de volgende advertentie, toen was het klaar. De daaropvolgende dagen waren een gekkenhuis in het kleine pandje in de Kalverstraat en dan stond de Zaterdag nog voor de deur. Een opstopping werd het die ochtend, klanten stonden te wachten om binnen te komen en Tali vertelde dat de weekenden nu juist de dagen van Chinese klanten waren. Ik stond die ochtend buiten en Tali stond met rode wangetjes bij de deur, ik dacht: “ik moet je even op de kast hebben”. Ik keek de straat in en schudde nee met mijn hoofd,, Tali vroeg wat er aan de hand was en ik zei: “nou, er liepen net 4 Chinezen langs, die keken naar het bord en liepen hard lachend door, die teksten zullen toch niet…”. Voordat ik uitgesproken was, vloog Tali in de brand en riep: “godver… klootzak, ik heb het je toch gezegd, een klein streepje verkeerd en er staat misschien dat het gaat regenen, godverd…… doe er wat aan, bel Taja, bel dat bureau”. Ik zei dat het weekend was en dat er niks ging gebeuren. Tali liet een paar vloeken horen en rende de Kalverstraat in om die bewuste 4 Chinezen te vinden en naar hun bevindingen te vragen, maar die Chinezen die er helemaal niet waren. Een kwartier laten kwam Tali hijgend terug met de afwashulp van het Chinese restaurant op het Rokin, de arme man moest oplezen wat er op het bord stond: “ophef uitvekloop met koltingen tot 70%, ja klan goed lezen”. Met een rode kop en natte oksels keek Tali me aan en kon me wel schieten…. Hij zei: “ik haat je” en hij gaf me twee zoenen. Binnen twee weken was de tent leegverkocht. De kinderhorloges die hij regelmatig gaf in die tijd voor mijn dochter en zoon liggen nog keurig in de doosjes. Dag Tali, unieke, bijzondere man met vele gezichten, rust zacht…. Jitgedal, wejitkadash….
Lees ook:
“De boot die mijn ouders nét niet namen werd gebombardeerd”
Ontvang gratis onze nieuwsbrieven!
