Het is haast onmogelijk om een andere conclusie te trekken dan dat Israël door de Verenigde Staten in de steek is gelaten. De manco’s van de Biden- regering tekenen zich langzaam af in het Midden Oosten en die zijn verre van gunstig.
Het hoofd van de Israëlische inlichtingendienst Mossad en de nationale veiligheidsadviseur zijn deze week in Washington voor een belangrijke missie die al is mislukt voordat ze goed en wel begonnen is.
De persvoorlichter van het Witte Huis maakte vorige week duidelijk dat de Israëli’s hun tijd verdoen met het bezoek. Op de vraag van een journalist of de Israëlische boodschap waarmee ze naar Washington waren gekomen -namelijk; voer de Iran deal niet opnieuw in- zin heeft, was het antwoord nee.
Saillant detail is dat woordvoerder Psaki ten tijden van de onderhandelingen met Iran woordvoerder was voor Kerry.
Het staat de Israëlische regering vrij om alles te doen om de herinvoering van het JCPOA (Joint Comprehensive Plan of Action) te voorkomen waardoor, zo is de Amerikaanse visie, Iran binnen korte tijd een legale manier heeft om een kernwapen te verkrijgen. De meest gunstige uitkomst van het bezoek is dat Israël geïnformeerd blijft over de Amerikaanse plannen, niets anders.
Een zeer denigrerende houding van het Witte Huis, zeker omdat deze uitspraak samenviel met het nieuws dat John Kerry informatie over Israëlische aanvallen heeft doorgespeeld aan het Islamitische regime van Khamenei. Kerry was van 2013 tot 2015 onderhandelaar voor Amerika in de Iran- deal tijdens de regering Obama.
Op een geluidsdrager die in het bezit is van The New York Times, is te horen dat Mohammad Zarif (Minister van Buitenlandse Zaken Iran) toegeeft dat Kerry hem heeft geïnformeerd over recente Israëlische aanvallen.
Van Kerry was al bekend dat hij Zarif adviseerde om niet met de regering Trump samen te werken. Trump trok zich uiteindelijk terug uit het verdrag om zodoende maximale druk op Iran uit te oefenen. Het doel van Trump was om tot een nieuwe overeenkomst te komen. Een overeenkomst waar ook ballistische raketten in opgenomen zouden zijn. Deze ontbrekende factor in het JCPOA verdrag zijn voor Israël essentieel in verband met de Iraanse bevoorrading van Hezbollah maar ook de voortschrijdende techniek van het Iraanse wapenprogramma. Een directe aanval vanaf Iraans grondgebied is nu al mogelijk middels raketten met een dracht van 2000 kilometer.
Kerry adviseerde Zarif om te wachten tot na het Trump- tijdperk, wanneer de Democraten een soepeler beleid -zo beloofde hij- in zouden gaan voeren ten aanzien van Iran.
En zo geschiede! Alle seinen staan op groen voor Iran. Het Amerikaanse ‘team buitenland’ is bijna volledig samengesteld uit personen die we nog kennen van de Obama regering. Idem voor wat betreft het beleid is er weinig of geen verandering ten aanzien van Iran, de concessies en het welbekende pappen en nathouden principe. Iran is ‘terug bij af’ en dat is precies wat het wil.
De geniepige vriendschap van Kerry met het Iraanse regime is van groot belang voor de Joodse Staat vanwege de steeds groter wordende invloed in de Israël omringende landen.
In tegenstelling tot vroeger dagen, is het Biden er alles aan gelegen om iedere betrokkenheid of kennis van een Israëlische actie te ontkennen of zelfs af te keuren. Een recent voorbeeld is de nucleaire installatie nabij het Iraanse Natanz. De Amerikanen zijn geïnformeerd maar onthielden zich van ieder commentaar.
De Biden regering ziet Israël vooral als spelbreker van het nieuwe buitenlandbeleid en zijn op z’n minst niet gecharmeerd van de pogingen om een stok tussen de spaken van Kerry c.s. te steken. Ook de Amerikaanse media hebben dit standpunt inmiddels overgenomen en noemen Israël een “sneaky saboteur”. De Democraten geloven het gelijk aan hun zijde te hebben en eisen een veiligheidsbriefing om dit gelijk aan te tonen.
Ondertussen heeft Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken een iets gematigdere toon maar geeft de nucleaire kwestie bijna compleet aan Robert Malley, Biden’s speciale gezant voor Iran. Malley was niet alleen een van de belangrijkste architecten van de rampzalige Iran deal, hij is ook fervent criticaster van Israël in de breedste zin van het woord.
In essentie vraagt Amerika aan Israël om afstand te nemen en te vertrouwen op de diplomatie die Biden voor ogen heeft. Maar aangezien Malley geen interesse heeft getoond in het verbeteren van het nucleaire pact of het terrorisme van Iran te stoppen, is dit een verzoek dat geen enkele Israëlische regering zal nemen. Nu niet, nooit niet.
Sterker nog, Zarif’s onthulling over het delen van informatie door Kerry maakt het voor Israël duidelijk dat Biden niet alleen verkeerde aanpak nastreeft, maar actief probeert haar veiligheid te ondermijnen.
Een onderzoek naar de handel en wandel van Kerry zou een logische stap moeten zijn in deze kwestie. De Obama propaganda, als zou de Iran deal het beste zijn wat Israël kan overkomen, heeft Trump overleefd en is in volle hevigheid terug.
Critici van de deal betwijfelen of er ook maar een komma is gewijzigd of zal worden.
Obama zei tijdens zijn presidentschap dat de deal een kans is voor Iran om zich bij de geciviliseerde wereld te voegen en daarmee recht hebben op eigen nucleaire ambities.
Het opnieuw aangaan van een deal met Iran kan een wig vormen binnen de Israëlisch/Arabische alliantie (Abraham akkoorden). Iran als ‘vriend’ van Amerika zal het machtsevenwicht binnen de Golfstaten doen verschuiven met alle gevolgen van dien. De regio is, slechts enkele maanden na het aantreden van Biden, al dusdanig instabiel geworden dat verschillende actoren een voorschot hebben genomen op de ‘nieuwe Arabische Lente’. Turkije, Libië, Libanon en Syrië zijn daar een in voorbeeld van.
Wat het plan van Obama ook was of wat het plan van Biden nu ook is, de conclusie is dat Israël zich door Amerika in de steek gelaten voelt terwijl de dreiging groter wordt.
Er rest Israël weinig goede opties.
Voor Israël is de situatie weer zoals hij velen jaren is geweest wanneer de spanningen opliepen; Israël is voor veiligheid op zichzelf aangewezen en kan niet van koers veranderen. De regering Biden kan dat wel en zal dat ook moeten wanneer blijkt dat Iran toch niet de gewenste vriend in het Midden Oosten is.
Ontvang gratis onze nieuwsbrieven!
