Op de valreep van oud en nieuw zien we bij ons in Israël hoe leuk het gaat worden in de komende paar maanden, want we hebben dus weer eens verkiezingen. De lezer heeft waarschijnlijk al vernomen dat bijna elke burger in Israël dit jaar verkozen wil worden om een paar jaar te lanterfanten in onze Knesset. Daarom ten eerste een belangrijke mededeling en een scoop voor joods.nl: Ik ben geen kandidaat en wil ook niet verkozen worden. Ook heb ik geen plannen om de politiek in te gaan: politici uitlachen is veel leuker.
Dus staan ze in de rij: de ex-generaals, ex-burgemeesters, ex-ceo’s van grote bedrijven, want iedereen is nu echt opgestaan om ons arme land te helpen. Ik schrijf “arme land” maar bedoel niet dat we geen geld hebben, maar dat we geen leiding hebben. We gaan dit jaar met een record aantal politieke partijen de verkiezingen in, want iedereen wil premier zijn. Iedereen is goed genoeg om premier te zijn. Althans: dat denken ze.
En als de verkiezingen voorbij zijn zie ik de humoristische discussies al voor me: “Hee, ik was generaal dus ik moet premier zijn!’, “Hoezo, ik was burgemeester, dus ik heb meer ervaring!”. Want al die mini partijtjes komen met een paar zetels en zullen dus een coalitie moeten vormen. Een monstercoalitie, daar niemand genoeg zetels zal hebben om de baas te kunnen zijn, waardoor al die baasjes met super ego’s het onder elkaar mogen uitzoeken. Waanzinnig, maar het gaat die richting uit. En omdat de grootste versplintering zich aan de rechterkant van de politieke kaart afspeelt, hebben al die kleine partijen een overschot aan stemmen, omdat we alleen volle zetels tellen. Aan de rechterkant van de politieke kaart krijgt dan de partij die de meeste zetels aan die kant kreeg al het overschot aan stemmen, waardoor Bibi misschien blindelings en, zeker onverdiend, weer kan winnen. Kunt u het nog volgen?
De linkerzijde van onze politieke kaart is bijna niet bestaande. De Partij van Arbeid, ooit de grootste partij die 29 jaar achter elkaar het bewind in handen had, bestaat nog amper. Interne ruzies, achterlijk extremisme waar de meest vreemde en hatelijke mensen achter zaten (we hebben Piraten gehad, vegetariërs, dierenliefhebbers, tegen het kappen van bomen, voor het vrijgeven van softdrugs…) brachten de nieuwe leiding snel naar de strop.
De linkse partijen bij ons hebben ook een hobby: ze brengen een nieuwe kandidaat, overladen hem/haar met complimenten en na een maand begint het gezeur en komt het gif vrij: in enkele maanden zoeken ze weer een nieuwe kandidaat. Ook lopen hun volksvertegenwoordigers in de Knesset rond en verwisselen partijen alsof ze op een orgie zijn: er is geen beleid, geen narratief, behalve dan het politiek overleven, koste wat het kost.
Het laatste jaar toonde – en niet alleen in Israël – dat politici minder dan slim zijn en absoluut niet weten wat leiding geven is, laat staan wat management is. Ook bij ons, tussen de discussies over hoe goed of slecht Bibi is, gebeurt er weinig wat we kunnen snappen.
Daar mijn mening over het Corona-beleid absoluut onbelangrijk is – ik snap geen snars van medicijnen, ziektes etc. – zet ik hem ook niet neer. Wel kan ik eerlijk toegeven dat ik geen snars snap van de beperkingen. Maar er zijn een paar dingen die ik wel snap: afstand houden, oppassen en je mond en neus bedekken kan niet slecht zijn. Of het goed is, zie ik wel over een paar jaar. Maar ik neem geen risico.
Ten eerste omdat ik niemand ziek wil maken en ten tweede omdat ik gek ben op mijn kinderen en kleinkinderen en graag nog wat jaren mee wil gaan.
Dus, mijn voornemens voor 2020: mijdt mensen als de pest.
Vooral politici.
Een gelukkig en gezond jaar, allemaal!
Ontvang gratis onze nieuwsbrieven!
