Nou, dat was me het avontuurtje wel! “Even” naar huis vliegen blijkt niet zo simpel als ik dacht! Als trotse Israëli vlieg ik het liefst ELAL: zoals de reclame beweert krijg ik echt een gevoel van “thuis”, zodra ik een ELAL vliegtuig instap.
Echter, dankzij de Corona, is dat allemaal iets ingewikkelder geworden. Zoals alle commerciële organisaties heeft ook ELAL een zware klap van de Corona gekregen. Echter, het kleine beetje business dat er dan toch is, wordt heel apart behandeld.
Een ticket verkopen, dat kan met gemak. Hoewel de ticket voor onduidelijke reden nu 3 tot 4 maal duurder is dan normaal, komt er niets extra’s terug voor de passagier. Integendeel:
Internet check-in kan niet want “Corona”. Opbellen voor hulp kan niet, want “Corona”. Hulp vragen via de sociale media kan ook niet, want “Corona”. Via Whatsapp kreeg ik na een half uur antwoord over mijn vraag over de vlucht: “Corona”.
Aangekomen op het vliegveld checkte ik vlot in, om gestopt te worden met de eis een gezondheidsverklaring in te vullen. Waar? Op een website met zo een lange naam, komma’s, haakjes en puntjes en afkortingen dat het toch tien minuten duurde voordat ik er succes mee had. Formulier ingevuld, weggestuurd en na nog tien minuten een antwoord dat ik koosjer ben.
Dan naar de veiligheidscontrole van het vliegveld. Dan naar paspoortcontrole, waar ik een verse, negatieve Corona test moest laten zien, waarna ik door mocht lopen naar de ELAL-veiligheidscontrole. En alles heel vriendelijk. Maar op een bijna verlaten vliegveld. De vlucht naar Israël bleek niet uit Israël te komen: we gingen op een boemel vlucht, die begon in Brussel, waar 25 passagiers instapten, en daarna Frankfurt, waar 35 man instapten.
Toen wij eindelijk in mochten stappen, werden we opgewacht door de stewardessen, die in een wit ruimtepak, met mond- en neusmaskers en een soort duikbril ons opwachten en eerst onze temperatuur opnamen. Tijdens de vlucht kregen we een flesje water en een hermetisch verpakte sandwich, waarvan ik vermoed dat de oorsprong uit de zesdaagse oorlog komt. Verdacht, maar de honger was voorbij.
Op aankomst op Ben Goerion airport werd ik gevraagd waar die gezondheidsverklaring was, want ze konden het niet vinden op het internet. Waarna ik de paspoortcontrole mocht passeren en een Corona test mocht doen, want, “Corona”.
Precies 12 uur nadat ik in Frankfurt naar het vliegveld ging, kwam ik eindelijk thuis aan. Waar een aantal criminele kleinkinderen mij opwachtten. Helaas mocht ik ze niet aanraken, want “Corona”.
Ik schrijf u dit epistel net voordat ik nog een Corona test ga doen.
Ik moet 14 dagen in quarantaine blijven, met de mogelijkheid tot 12 dagen voor goed gedrag, oftewel nog een Coronatest.
Onze schoondochter moet bevallen van ons achtste kleinkind. Ik hoop dat, wanneer we de brit mila doen, ik niet meer in quarantaine zal zijn, hoewel ons is meegedeeld dat bij deze besnijdenis slecht vier personen aanwezig mogen zijn: de baby, zijn ouders en de mohel, de man die de besnijdenis uitvoert.
Om dit allemaal te bevatten, ga ik, na de Coronatest dadelijk, een biertje drinken.
Heineken, en niet Corona.
Ontvang gratis onze nieuwsbrieven!
