Heus, hij had het goed gepland. 2019 was geen makkelijk jaar voor Netanyahu. Twee verkiezingen binnen een half jaar lieten zien dat de tijd van zijn onverslaanbare meerderheid in de Israëlische politiek voorbij was, terwijl er een derde verkiezing er aankwam, om nog maar te zwijgen van een rare Chinese griep die plotsklaps zijn lelijke gezicht liet zien.
Het was duidelijk voor Bibi dat zijn theatershows minder en minder animo kregen. Bibi, die zijn intuïties nog steeds op scherp heeft staan, besloot het Israëlische publiek met wat harde feiten te confronteren, zelfs al waren deze feiten niet op waarheid gebaseerd.
Ten eerste besloot hij ijskoud mee te delen, dat de winnaar van de Israëlische verkiezingen niet het hoofd van de partij met de meeste stemmen zou zijn, maar het hoofd van het grootste blok partijen na de verkiezingen. Daarmee beloofde hij de trouw van zijn “natuurlijke partners”, de religieuze partijen. Ook eiste hij van alle rechtse partijen en religieuze partijen om een brief van onvoorwaardelijk vertrouwen in hem, Bibi, te ondertekenen en ook dat lukte. Zo, als zijn Likud-partij nu minder stemmen zou krijgen, kon hij dat dekken met zijn “rechtse blok”, vond hij.
Toen enkele maanden later de derde verkiezingen aantoonden dat hij weer niet gewonnen had en met zijn hele blok nog geen meerderheid had was hij aardig versjteerd. De enige troost was dat ook het centrum-linkse blok geen meerderheid had, omdat Lieberman met zijn 8-zetel-partij noch links, noch rechts wilde gaan en zich bij niemand aansloot. Terwijl de Corona voor het eerst mensen thuis opsloot, besloot hij een geniale zet: een Corona-regering! Iedereen onder de paraplu van Bibi en Bibi blijft aan de top!
Met serieuze en dramatische bewegingen sprak hij op de nationale tv en riep zijn politieke opponenten op om zich bij hem aan te sluiten, om het land te redden. Zoals gewoonlijk lukte het Netanyahu om zijn opponenten op te splitsen en sindsdien hebben we dus een nationale noodregering.
Helaas kopen minder en minder mensen zijn praatjes en men besloot over te gaan op de meest simpele manier waarbij je een politicus iets duidelijk kunt maken: demonstreren. Eerst in het klein, maar het groeide en groeide.
Daar had Netanyahu geen zin in: dat lawaai, getoeter, alsof het carnaval was in Brazilië. Elke avond hetzelfde lawaai. Uiteraard noemde Netanyahu al deze demonstranten linkse anarchisten en landverraders. Maar toen ex-generaals, voormalige chefs van de diverse geheime diensten, ex-ministers en rabbijnen deze demonstraties begonnen te steunen en zelfs mee gingen doen, werd het een beetje te veel voor Netanyahu. Er was toch Corona? Wat doen al die mensen dan in zijn straat? Daar 76 van de 120 leden van ons parlement ook ministers en staatssecretarissen zijn (Bibi houdt van gezelschap…), draaide hij snel een wet door het parlement, waarbij demonstraties min of meer verboden werden.
Dit werd niet in dankbaarheid afgenomen. In plaats van tienduizenden demonstranten in zijn straat, hadden we opeens meer dan honderdduizend man in het hele land: iedereen ging gewoon in zijn eigen buurt demonstreren. Bibi dacht dat met de Corona-angst iedereen wel thuis zou blijven. Helaas was hij vergeten dat door zijn onprofessionele aanpak van de Corona-situatie bijna een miljoen mensen hun baan kwijt waren, zonder vooruitzicht op verbetering. Deze mensen hebben tijd te over en kunnen waar en wanneer dan ook demonstreren. Ook zijn beslissingen om sjoels te sluiten werd niet goed ontvangen door het religieuze publiek, terwijl dat toch al jaren en masse achter Bibi stond.
Geruchten uit besloten vergaderingen met de premier vertellen dat de man doorgedraaid is, op is van de zenuwen: hij moet voorkomen bij de rechter omdat hij in staat van beschuldiging is gesteld vanwege corruptie, fraude en breuk van functionele vertrouwen. Geen kattenpis, zeg ik u.
Al jaren spuit Bibi modder op de politie, de rechtbank en iedereen die hem in staat van beschuldiging heeft gesteld. Allemaal landverraders en, nog sterker: de politie en rechtbanken werken samen met de linkse anarchisten om een staatsgreep uit te voeren tegen hem, want hij is de regering van Israël, hij maakt alle beslissingen. En hoewel de door hem persoonlijk uitgepikte hoofdcommissaris van onze politie super rechts en religieus was, met een pracht dossier na jaren werk bij onze binnenlandse veiligheidsdienst – werd deze man uitgescholden en weggevaagd als linkse landverrader, want hij wilde alles volgens de wet gaan doen.
Het is duidelijk dat Bibi zijn brede steun al kwijt is. En ja, alleen verkiezingen kunnen een nieuwe regering geven, maar Bibi is een politiek genie. Al vele malen was hij weggeschreven, eulogieën waren al klaar, maar iedere keer landde hij weer op zijn benen. Aan de ene kant zien we meer en meer mensen uit zijn directe omgeving die het wel gezien hebben: men vertelt dat hij geen enkele beslissing meer neemt die het land ten goede komt – het enige wat hem (volgens insiders) nog aangaat is hoe hij van zijn rechtszaak afkomt en hoe hij die demonstraties naast zijn woning kan stoppen. Aan de andere kant zien we blinde steun voor de man.
Men zegt dat het een kwestie van tijd is. Deze man, die heel wat goede kwaliteiten heeft, lijkt aan het einde van wat op het minst een controversiële carrière is geweest. En tijd – hebben we niet zoveel: de Corona zal heus nog wel bij ons blijven en de implicaties zijn niet alleen medisch en economisch, maar ook sociaal en geestelijk. Daar heb je leiderschap voor nodig en planning: short term, mid-term en long term: toen Bibi’s zig-zag politiek duidelijk werd (elke beslissing werd veranderd met een andere beslissing etc., etc.) weigerde de meerderheid van het publiek de man nog serieus te nemen.
Daarbovenop kwam Bibi weer eens op de nationale tv. Na bijna elke avond gesproken te hebben over hoe goed hij was, hoe hij alles besliste, hoe hij alles onder controle had, hoe wereldleiders hem dagelijks belden om advies van hem te krijgen en om hem te zeggen hoe goed hij is, kwam Bibi ons vertellen – uiteraard met goed ingestudeerde pathos – dat de Corona besmettingen door het dak zijn gegaan en dat dat de schuld is van linkse anarchisten, landverraders en ambtenaren die niet doen wat hij, Bibi, ze nog zo gezegd had. Iedereen naar huis in quarantaine en die stomme demonstraties moeten nou eens een keer ophouden. Iedereen naar huis? Nou okee, niet de religieuzen. Anders heeft Bibi geen regering….
Om ons wat af te leiden kregen we toeters en bazuinen die ons meedeelden over vrede met landen waar we nog nooit oorlog mee hebben gehad en waar we allang mee in contact zijn.
Ik weet het: het is zo gemakkelijk om kritiek te geven. Dat is niet de bedoeling van deze column, ik wilde u het verhaal zo gekleurd mogelijk vertellen, om u perspectief te geven.
Ik droom soms dat er Marsmannetjes landen in Israël. Die op het verbijsterde publiek aflopen en eisen hun leider te spreken. Waarop het publiek antwoord: “Leider? Eh….nee….die hebben we niet…”
Ontvang gratis onze nieuwsbrieven!
