Al vele jarenlang geef ik lezingen. Niet alleen over mijn verhalen en boeken, maar ook veel over Israël. Vaak doe ik mee aan forums. Het verschil met een lezing geven en een forumlid zijn is, dat je met een lezing in het midden van belangstelling staat en in een forum de aandacht deelt met andere leden van het forum. Vaak zijn dat pro-Palestijnse activisten, met wie ik graag een gesprek aan ga, dat vaak begint met mijn lievelings vragen: Waar was de staat Palestina? Wat was de hoofdstad, Wie was het staatshoofd. Wat waren de grenzen? Munteenheid?
Meestal na de eerste paar vragen word ik uitgemaakt als propaganda verspreider. Vooral wanneer ik zeg dat ik “Midden-Oosten-Crisis” geen juiste beschrijving vind voor wat wij al zo lang meemaken in onze regio: een crisis is een moeilijke situatie, maar in een crisis wordt normaliter niemand met de dood bedreigd. Wij worden al bijna 100 jaar met de dood bedreigd. Terreur nam tienduizenden levens weg. Als je bestookt wordt met raketten, gestoken wordt met messen, scholen, hotels en restaurants worden opgeblazen, mensen met wagens worden geramd – en dat allemaal omdat we Joods zijn – nee, dat is geen crisis. Dat is een doodsbedreiging.
En geschiedenis heeft ons geleerd die dingen heel serieus te nemen.
En toen kwam 2020. Een Amerikaanse president, die wordt uitgelachen om zijn onpolitieke houding, iemand met een woordenschat van misschien 600 woorden, gaat naar onze buren en vraagt hoeveel het moet kosten om die onzin nou eens voorgoed te beëindigen. En langzaam maar zeker blijkt dat het hele geheim voor een rustig Midden-Oosten zaken zijn en geen politiek geouwehoer.
Hup, alle politici op hun achterste benen, want dit kan niet he: iemand die zich zonder protocol gaat bemoeien met de wereldorde die door zo vele politici gecreëerd is. De wereldpolitiek is een spel van Matsen: jij helpt mij, ik help jou en het welzijn van het publiek is onbelangrijk. In de politiek kun je liegen en je woord niet nakomen, iedereen begrijpt dat de politiek zo werkt. In zaken moet je eenmaal je woord verbreken en je bent snel klaar.
Plotseling zijn er Arabische landen die geen zin meer hebben in een embargo op Israël. Die geen nut zien in herhalen van leugens, die nergens op slaan. Die met ons willen samenwerken om te zien wat we samen bereiken kunnen. Arabische leiders vragen zich af waar dat Palestina eigenlijk ooit was. En waar al dat geld wat ze gestuurd hebben, naar toe is gegaan. Arabische leiders die zich in het publiek uitspreken tegen de Palestijnse Autoriteit en zich afvragen waarom ze maar geld blijven vragen, waarom ze nu al de vierde generatie met vluchtelingenstatus creëren, terwijl niemand op de vlucht is.
Abbas en kornuiten zoals Saeb Erekat hebben hun geld al veiliggesteld. Hun geld? Gewoon gejat van de diverse subsidies. Tegenover de camera’s beschuldigen ze een ieder, die hun sprookje niet meer wil geloven, van verraad.
Meer en meer Islamitische landen hebben contact met ons. In het begin stiekem, maar langzamerhand komt iedereen in het voetlicht en zegt dat het wel mooi geweest is: er moet per direct een Palestijnse Staat komen, maar niet gebaseerd op die rare verhaaltjes.
Abbas en zijn 40 rovers zitten met hun handen in het haar: ook in de Palestijnse straat is men zich bewust geworden dat hun jarenlang smoesjes zijn verkocht en dat het hele Palestijnse narratief op onwaarheden rust.
Gelukkig hebben ze Nederland nog: een traditioneel antisemitische overheid laat demonstraties toe waar je nog leugens kunt verspreiden. Zelfs in Amsterdam, ooit het Mokum van ons Joden, mag je op de Dam staan en zeggen dat wij aan volkerenmoord doen. En je hoeft niets te bewijzen, want het domme wicht dat Amsterdam mag leiden (niet vanwege persoonlijk talent of een persoonlijk impressive resume – nee, gewoon, ze kende wat mensen) is gek op nep.
Meer en meer winkels hebben een probleem met Israëlische producten. Het zou politiek niet correct zijn om terreur producten te verkopen. Dankzij de Corona vliegen we nu allemaal wat minder, maar, zoals ik al eerder schreef, Israëliërs gaan binnenkort op vakantie naar de Emiraten. Dat gaat een aantal jaren duren en hopelijk zal dat invloed hebben op het aantal Israëliërs die naar Europa op vakantie gaan: als we Arabisch willen horen, hoeven we niet meer naar Europa.
Ik vermoed dat Abbas en zijn 40 rovers op een dag in Nederland zullen wonen.
Het enige land dat nog gretig zijn waanzin koopt.
Het enige land waar antisemitisme grootscheeps wordt geïmporteerd, herverpakt en weer geëxporteerd wordt.
Ontvang gratis onze nieuwsbrieven!
