Iedereen die een beetje bekend is met het Israelische reilen en zeilen weet dat je je inkopen van buiten Israel moet halen. Shoppen doe je over de grens. Ten eerste omdat het op binnenlands niveau een onbetaalbare hobby is en ten tweede omdat de klantenservice abominabel slecht is. Ik bedoel gewoon de regelrechte hel.
Waar in andere landen de klant koning of toch zeker een soort gewenste gast is, is in Israel de consument een persona non grata. Een ongewenste stakker. Wie koopt, die delft het onderspit.
Maar helaas, de Corona geteisterde wereld is er nu even niet naar, we kunnen niet meer buitenlands hamsteren en we zijn genoodzaakt om lokaal onze benodigdheden te verzamelen.
Ik neem u even mee in de alledaagse realiteit van de Israelische consument, omdat het eigenlijk vrij hilarisch is.
Je bestelt bij de grootste supermarktketen, de Shufershal. Dat is een prachtig proces. Je bestelt, betaalt, en dan komen ze het zomaar bij je thuis brengen. Althans, ze brengen wel wat langs maar niet wat je besteld hebt. Standaard is dat minimaal de helft van je bestelling niet meekomt. En wat wel meekomt is altijd weer een verrassing. Zo heb ik weleens 2 kilo scherpe pepers geleverd gekregen in plaats van zoete paprika. Geweldig voor een gezin met kinderen van 5 en 7. Of in plaats van sinaasappels citroenen (het zijn allebei toch citrus vruchten). Uienbouillon in plaats van kippenbouillon. Dus je dagdagelijkse boodschappen online doen blijft een wonderlijk avontuur, je weet gewoon nooit wat je in huis krijgt.
Datzelfde geldt voor online kleren/ schoenen kopen voor de kindjes. Lang heb ik het geprobeerd uit te stellen in de hoop dat de wereld weer open gaat. Mijn moeder heeft onderhand een magazijn thuis met onze online veroveringen. De zalando, limango, marktplaats en andere webshops kennen me inmiddels met naam en toenaam zeg maar.
Maar de vluchten blijven uit, en ondertussen zagen mijn kindjes eruit als derdewereld daklozen. De nood was aan de man. Dus had ik voor mijn zoon van die leuke sportieve sandalen besteld. Ging even een weekje overheen, maar uiteindelijk kwamen ze toch aan bij het afhaalpunt. In verrukking en blijde verwachting maak ik mijn pakketje open. En wat ziet mijn oog… Er was 1 sandaal in de doos. I kid you not, 1 sandaal. Dat je nog heel even bij jezelf denkt, wacht, ben ik nou gek… Maar nee, er zat toch echt 1 sandaal in de doos.
En dan komt het gevreesde moment, je moet aan de lijn gaan hangen met de klantenservice. En je weet, die krijg je van je levensdagen niet te pakken. Maar na een dag of 5 neemt er dan wellicht toch iemand geheel per ongeluk de telefoon op. Probeer dan maar eens uit te leggen dat je in je pakketje 1 sandaal aantrof. Alsof dat ooit zou gebeuren. Je bent niet goed snik volgens de klantenservice, ze stoppen toch niet zomaar 1 sandaal in een doos. Eeeuuhh ja denk je bij jezelf, ik vond het zelf ook aardig merkwaardig maar blijkbaar lag het probleem bij mij en toch echt niet bij hen – ik moest die tweede sandaal gewoon gaan zoeken. Ja eeeuuhh… je weet ook niet meer wat je moet antwoorden. Dus dreig je om bij je creditcard bedrijf de transactie te cancelen, een vernietigend kritiek in alle Facebook groepen te schrijven en de CEO te mailen, en dan begint het geschreeuw. Dat je met dreigen toch echt niet verder komt. Maar de praktijk leert, dat kom je dus wel. Sterker nog, dat is de enige manier om verder te komen. Dus je schreeuwt nog een beetje terug en dan in ene zegt er iemand, nou ok, normaal gesproken doen we dit niet maar we sturen nog wel een andere sandaal. Per uitzondering. Omdat je zo zeurt. Dus na een paar dagen hoofdpijn van het geschreeuw en buikpijn van het gezeik loopt de kleine man nu pronkend rond met zijn nieuwe sandalen, twee hele nieuwe sandalen wel te verstaan!
Maar wat me vandaag is overkomen, dat overstijgt echt alle consumentennormen. In alle eerlijkheid was het uiteindelijk zo een hilarisch verhaal dat ik niet meer bij kwam. Voor dezelfde kleine vent had ik korte broeken besteld (de lange winterbroeken die nauwelijks meer dichtgaan en op hoog water staan werken niet echt meer in de 30C).
Na een week kreeg ik donderdagmiddag een bericht dat ze waren aangekomen dichtbij het werk van mijn man. Maar hij had die middag afspraken buiten kantoor dus kwam hij gisteren nietsvermoedend bij de kiosk aan. Daar aangekomen vertelden ze hem doodleuk dat het pakketje al was opgehaald. Eeuuhh… maar hoe dan? Mijn man is niet zo van het internet shoppen en loopt de winkel uit.
Hij belt me een paar minuten later met het nieuws dat ze het pakketje niet hebben, dat ze het donderdag al aan iemand anders hebben gegeven.Om niet goed van te worden. Kokend bel ik de klantenservice om te bespreken wat we nou moesten doen maar uiteraard, er nam niemand op. Ik stuur een mail. En nog een mail. En bel een aantal keren. Het wonder geschiedt en ik word vandaag, inmiddels afgekoeld, terug gebeld door het bedrijf. Ik probeer het probleem rustig uit te leggen. Al snel kwam ik erachter dat de juffrouw aan het andere eind van de lijn geen doctoraat had. Het was verre van een schijnend licht. Natuurlijk voelde ik al aan mijn wateren dat dit mis ging gaan en ik kon er al snel de gein van inzien. Het ging al mis bij mijn naam.
Hoe heet je? Jacqueline. Hoe? Jacqueline. Hoe spel je dat? Daar ging ie hoor! J. De J van Giovanni? Eehh nee van justice. Hoe spel je dat? Verder dan een slappe lach kwam ik niet meer. J.A.C van Chanel. Q van Question. Maar ze was het al lang kwijt en het ging ook niet meer goed komen. Ik zeg nog, joh probeer het anders op mijn telefoonnummer maar dat kon op de een of andere mysterieuze wijze niet.
Achternaam dan. De Weber met een W. Is dat die van Question. Ik lag ondertussen onder tafel. Ik zeg, is het anders een idee om me met iemand anders te laten praten en met die zin ontvlamde het kuiken. We gaan nog door met de oefening maar dat had natuurlijk geen enkele zin. Goed zegt ze, geef me dan maar je bestelnummer. Prima antwoord ik en vraag welke van de 2 nummers ze wil. Ze zegt die ene die begint met 194. Ik zeg, die heb ik niet voor je, wel die ene die met 3 nullen begint en die ander die met 257 begint. Ondertussen schreeuwt ze in mijn oor dat ze die dus niet bedoelt maar diegene met 194. Piepend van de schaterlach breng ik uit ik dat ik die toch echt niet heb, maar wel die twee andere nummers.
Dat staat in de bevestigingsmail beweert ze. Ik lees haar sarcastisch de hele mail voor, inclusief artikelnummer van alle 4 de broekjes, en ik hoor haar briezende adem door de telefoon, daar had ze toch geen geduld voor. Dus ze gilt weer in mijn oor over dat nummer dat ik nooit heb ontvangen en ik probeer haar, ondertussen onder tafel van het lachen, duidelijk te maken dat dit nummer toch echt nooit met mij is gedeeld. Ze commandeert me vervolgens een mail te sturen met mijn bestelling en dat doe ik braaf. Ik vraag na een halve minuut of ze het heeft ontvangen waarop ze ontkennend antwoordt. Na nog een halve minuut vraag ik haar of ze mijn mail reeds heeft ontvangen. Boos roept ze nee nog steeds niet. Ik zeg, kijk dan op “Jacqueline” waarop ze durft uit te brengen “Hoe schrijf je dat dan”. Je kon me inmiddels volledig opvegen. Gelukkig hoorde een collega, waarvan ik vermoed dat ze net iets meer inhoud in de bovenkamer had, “is dat die Jacqueline, die mail is binnen”. Ik denk EUREKA nou gaat het gebeuren. Vervolgens hoor ik aan de andere kant “ik heb de mail, ik ga het onderzoeken, ik bel je wel”. En nog voordat ik mijn telefoonnummer kon voorlezen en naam kon spellen had het schaap al opgehangen. Om nooit meer iets van terug te horen…
Zomaar een dag uit het leven van een Israëlische consument. U begrijpt, zodra de grenzen weer open gaan, sta ik als eerste met mijn zestig lege koffers op Schiphol….
