Wat schrijven de Hebreeuwse kranten in Israel vandaag?

Soevereine hutspot: nu de annexatietrein over de Westelijke Jordaanoever voorlopig tot stilstand is gebracht net voordat hij het station zou verlaten is de aandacht gericht op wat er mis is gegaan voor Netanyahu en hoe zijn gok schijnbaar mislukte.

• Raphael Ahren van ToI geeft een goede stap-voor-stap verslag, van de jubelende beloften die Netanyahu op dinsdag deed tot wat 24 uur later een complete deceptie bleek te zijn.

• Een hoge Israëlische functionaris die Netanyahu’s kant van het verhaal verkoopt, houdt vol dat er geen misverstand was tussen de Israëli’s en Amerikanen en de verschillen in uitleg slechts een kleine technische kwestie is.

• “Maar het lijkt er zeker op dat de saga vermeden had kunnen worden als Jeruzalem en Washington vóór de uitrol van het plan beter hadden gecoördineerd”, schrijft hij. “Het voorstel was tenslotte drie jaar in de maak en beide partijen wisten dat annexatie er een belangrijk onderdeel van zou zijn.”

• Hij merkt op dat er mogelijk een geschil bestaat tussen de Amerikaanse gezant David Friedman en de Witte Huis-adviseur Jared Kushner.

• De in Jeruzalem gevestigde Friedman is er waarschijnlijk ervan overtuigd dat het vredesplan geen kans krijgt om tot een overeengekomen Israëlisch-Palestijnse overeenkomst te komen en is daarom misschien vooral geïnteresseerd in het garanderen dat Israël krijgt wat het beloofd was”, schrijft hij.

• “Kushner in Washington heeft echter nauw met de Arabische leiders uit de hele regio.”

Wat nou annexatie: Noa Landau geeft in Haaretz een iets andere lezing en noemt de “technische” verklaring “folterend” en merkt op dat Friedman inderdaad de man achter de annexatie was.

• Volgens Israëlische en Amerikaanse bronnen was de persoon die Netanyahu aanspoorde om meteen te annexeren niemand minder dan de Amerikaanse ambassadeur in Israel, David David Friedman,” schrijft ze, toevoegend dat Friedman direct betrokken was bij de poging om annexatie te gebruiken om aan de kolonisten een ​​plan te verkopen dat een Palestijns staat omvat.

• “Er is nu een nieuw gesprekspunt geïntroduceerd. Het zegt dat rechtsen – in principe – tevreden moeten zijn met de “enorme prestatie” van Amerikaanse erkenning van Israëlische soevereiniteit over de nederzettingen, “merkt ze op.

• Het enige probleem? “De administratie van Trump denkt nu na hoe ze uit de hoek kunnen komen waar Netanyahu en Friedman hen in hebben gedreven. Het plan stelt wel voor dat alle nederzettingen onder Israëlische controle blijven, maar de regering was blijkbaar van plan dit te laten gebeuren als onderdeel van een alomvattende overeenkomst, of op zijn minst zo lijkt het, om de Arabische samenwerking te behouden die Kushner zo hard heeft geprobeerd te krijgen. “

• In Yedioth geeft Shimon Shiffer “credits” aan de Jordaanse koning Abdullah als degene die de annexatie op de rem zet.

• “Het zou geen wilde gok zijn om aan te nemen dat Abdullah de laatste dag met Kushner sprak en hem waarschuwde voor de gevolgen van onmiddellijke annexatie van de Jordaanvallei. Het is veilig om aan te nemen dat de koning zei dat als hij dat doet, hij het Witte Huis een kopie van de vredesovereenkomst met Israël zal sturen, met daarop het stempel “ongeldig”. “

En toen kwam de kater: in Walla schrijft Tal Shalev dat het hele annexatie-gedoe een hoofdpijn dossier is geworden voor de premier.

• “Zo groot als de verwachting was voor annexatie, groter zal de teleurstelling zijn wanneer duidelijk wordt dat dit niet zal gebeuren.”

• Yedioth meldt dat Netanyahu nu onder enorme druk staat van kolonistenleiders en anderen aan de rechterkant.

• Volgens correspondent Itamar Eichner, kreeg Netanyahu, toen hij aan boord van zijn vliegtuig ging om Washington te verlaten en de realiteit duidelijk werd, hele vervelende berichten van kolonistenleiders.

• Het artikel citeert ook Yamina MK Ayelet Shaked die waarschuwde dat zonder annexatie de deal ‘het risico van de eeuw’ is.

• Niet iedereen hoeft echter te worden overtuigd. Voormalig kolonist-leider Otniel Schneller zegt tegen de legerradio dat de oppositie van de kolonisten tegen een Palestijnse staat dom is: “Hebben ze al geen staat? Een vlag? Een volkslied? Parlement? Waarom schreeuwen als dit in ieders belang is. ‘

Voor jou maak ik een deal: als een typische Israëlische verkoper lijkt de premier dezelfde goederen aan de kolonisten te proberen te verkopen door de “hard sell” te gebruiken en te doen alsof het goed in elkaar zit en niet duidelijk aan elkaar is geplakt.

• Barak Ravid van Channel 13 schrijft dat de mensen van Netanyahu proberen het idee proberen door te drukken dat de Amerikanen nog steeds overtuigd kunnen worden en proberen enige annexatie in de komende weken te krijgen.

• “We willen hen de kaart doorgeven van de onderdelen die we tot nu toe klaar hebben om verder te gaan, zodat we kunnen zien wat er gedaan kan worden”, citeert hij een hoge Israëlische functionaris.

• “De weg naar soevereiniteit, ga verder op het Amerikaanse pad”, luidt de kop van de voorpagina in Israel Hayom, algemeen beschouwd als het fanclub blad van Netanyahu.

• “Net als vele anderen in Israël ben ik ook dolblij dat het concept van Peace Now eindelijk is vervangen door de benadering van ‘soevereiniteit nu'”, schrijft redacteur Boaz Bismuth.

We verkopen niks: het is vermeldenswaard dat Israëlische functionarissen altijd soevereiniteit gebruiken, terwijl anderen spreken van annexatie, wat volgens Marcy Oster in JTA ook een manier is om de annexatie aan de wereld te verkopen.

• Het gebruik van andere termen dan annexatie is een poging om de internationale perceptie te vermijden dat Israël hier iets illegaals doet, zegt Amichai Cohen van het Israel Democracy Institute.

• De New York Times schrijft in een redactioneel stuk over het plan dat ‘het plan de hele tijd door Trump’s omhelzing van de wensen van Israëlische nationalisten en zijn joodse en evangelische donoren weerspiegelt, en een minachtende houding tegenover de Palestijnen. Hoewel vredesplannen uit het verleden allemaal de noodzaak van Israël om zijn grenzen te beveiligen en te voorkomen dat een gewapende staat ernaast opkwam, accepteerden, probeerden ze gezichtsbesparende regelingen te treffen, zoals Israël te laten ‘leasen’ in plaats van grondgebied te annexeren. ‘

• Kan’s Gal Berger schrijft dat het Trump-plan eigenlijk niet eens de woorden annexatie of “uitbreiding van soevereiniteit” noemt.

• Wat soevereiniteit betreft, geldt dit alleen voor Israël en niet voor de Palestijnen, merkt hij op: “Als we het conflict voor eens en voor altijd willen oplossen, moet dit plan op de plank blijven, en worden beschouwd als een van de vele plannen.”

• Wat soevereiniteit betreft, geldt dit alleen voor Israël en niet voor de Palestijnen, merkt hij op: “Als we het conflict voor eens en voor altijd willen oplossen, moet dit plan op de plank blijven, als een van de vele plannen.”

• “Het vredesvoorstel – als het was gebracht als een doel voor onderhandelingen tussen Israëliërs en Palestijnen in plaats van te worden gepresenteerd als een voldongen feit – zou Netanyahu ertoe kunnen hebben aangezet om een ​​regering van nationale eenheid te vormen met de grote partij aan zijn linkerkant om de gelegenheid voor Israël om de beste deal te krijgen die het ooit zal zien. Maar door Israël toe te staan ​​unilaterale stappen te zetten bij het begin van de deal, is die prikkel nu van tafel. “

Eén dag circus in het leven van Naama Issachar : de soevereiniteitssaga is slechts het halve verhaal in de Israëlische pers, waar de terugkeer van Naama Issachar ook als een grote zaak wordt gezien

• “Naama Issachar werd wakker in een Russische gevangenis en ging slapen in haar eigen bed in Rehovot. Tussendoor was misschien de meest gedenkwaardige dag die ze ooit zal hebben ‘, schrijft een over enthousiaste Israel Hayom.

• Maar anderen kunnen eindelijk toegeven dat het misschien allemaal een beetje overdreven was.

• In Yedioth, die het mediacircus om haar heen had aangewakkerd, schrijft criticus Einav Schiff dat de 24-uurs verslaggeving over haar terugkeer schandelijk was en ‘de hele dag herinnerde aan de terugkeer van Gilad Shalit, wat natuurlijk alleen maar de absurditeit verhoogde. Het maakt niet uit hoeveel het Russische regime bij een jong meisje heeft verknald vanwege onzin, je kunt haar niet vergelijken met een soldaat die door Hamas was gevangengenomen. “

• Channel 12’s Dana Weiss, in het vliegtuig met Issachar en Netanyahu, schrijft dat alle journalisten in het vliegtuig, die hadden geprobeerd de presentatie van het vredesvoorstel te verslaan die in Washington werd onthuld, klaagden dat ze werden “gekidnapt” door de premier, op kosten van de belastingbetaler, ” en alleen maar voor pr voor zijn verkiezingscampagne.”

• In Walla schrijft Amit Slonim ook kritisch over de ‘Festissachar‘, maar zegt dat Weiss en haar bazen, die graag maandenlang verslag uitbrachten over de zaak en regelmatig hun geplande programma’s omgooiden, zijn net zoveel schuldig als de premier : “De minachting zou ook op haar moeten worden gericht, en op ons allen die dit mogelijk maakten, en niet alleen vandaag.”