De Amerikaanse presidentsverkiezingen komen er aan en daarom gaan we de verschillende Democratische presidentskandidaten onder de loep nemen. Het eerste wat opvalt is dat het er zoveel zijn.
De vorige keer waren het er maar vijf: Hillary Clinton, de kandidaat die moest winnen en de overige kandidaten die moesten verliezen. Dat waren allemaal, stuk voor stuk, oude blanke mannen: Bernie Sanders, Martin O’Malley, Jim Webb en Lincoln Chafee.
Natuurlijk is het mogelijk dat er 4 jaar geleden geen ambitieuze, charismatische, jonge, vrouwelijke of gekleurde politici in de Democratische partij aanwezig waren. Maar het is ook goed mogelijk dat de Democratische partij waar de Clintons 4 jaar geleden nog veel macht hadden, gequalificeerde mensen heeft gevraagd om dat jaar eens wat anders te gaan doen. Het is in ieder geval een flink verschil met de 25 mannen en vrouwen waarmee de Democraten deze keer begonnen zijn.
Bernie Sanders
Bernie Sanders is een van de meest interessante kandidaten voor de nominatie van het presidentschap voor de Democratische partij. Hij zit vol met contradicties.
Om te beginnen: Hij is geen Democraat. Bernie Sanders is de langst zittende onafhankelijke politicus in de Amerikaanse Senaat. Hij werkt met Democraten samen, maar hij is een Socialist. Hij heeft zich enkel bij de Democratische partij aangesloten voor het presidentschap.
Een andere paradox is dat de oude grijze Bernie Sanders met de steun van Alexandria Ocasio-Cortez (AOC) de Socialistische jeugd vleugel van de Democratische partij vertegenwoordigt. De Democratische partij zelf is niet Socialistisch, maar een aanzienlijk deel van jongere aanhang is dat wel. Zij zijn enthousiast, idealistisch en nog steeds boos over wat er in 2016 met Bernie Sanders is gebeurd.
Tijdens de vorige primaries in 2016 deed de Democratische partij er alles aan om Hillary Clinton te laten winnen. Sanders weet dit en zijn aanhangers weten dit ook. Die waren zo pissig dat 1 op de 10 Bernie Sanders aanhangers op Donald Trump heeft gestemd. Dat is een probleem voor de Democratische partij. Sanders staat namelijk regelmatig aan de top wat het binnenhalen van donaties betreft. Dit zijn kleine donaties van een grote groep zeer gemotiveerde aanhangers. Die wil je niet tegen je hebben.
Er is dus weinig liefde tussen de Socialistische true believers en de partijtop die met elkaar nog een appeltje te schillen hebben. Zo heeft Obama aangeven persoonlijk in te willen grijpen mocht het er op lijken dat Sanders de nominatie gaat winnen. Maar wat dan? Het is goed mogelijk dat de campagne van Bernie Sanders zal leiden tot het ontstaan van een derde Amerikaanse partij links van de Democraten. Zeker als hem weer de nominatie wordt ontnomen. Maar zou hij de nominatie winnen, dan is de herverkiezing van Donald Trump zo goed als gegarandeerd. Beide scenario’s zijn voor de Democratische partij onwenselijk.
Sanders is een man van joodse afkomst die het goed kan vinden met antizionisten en antisemieten. Voor Amerikaanse Joden is dit nieuw. De meerderheid van de Amerikaanse Joden is links, maar de vraag is of ze behoefte hebben aan een antisemitisch en antizionistisch links. De verwachting is van niet. De koers die Sanders inslaat kan leiden tot een einde van de historische steun die de Democratische partij van Amerikaanse Joden geniet. Tenzij de Socialisten en de Democraten elkaar vaarwel zeggen. Een gelijksoortig proces zien we om andere redenen terug bij Latino’s en in mindere mate bij zwarten.
Wat Israël betreft zal een president Bernie Sanders zeer zeker geen bondgenoot zijn. Maar Verenigde Staten zijn de motor van de wereldeconomie. Het is onwaarschijnlijk dat iemand nog tijd zal hebben voor Israël zodra de wereld op Venezuela gaat lijken. Maar het gros van de Amerikanen heeft geen behoefte aan Socialisme. Daarom wordt Sanders geen president.
Score:
Kans om de nominatie te winnen: Aanzienlijk.
Kans om het presidentschap te winnen: Очень маленький.
