Het is inmiddels al oud nieuws maar een vergelijkbare situatie deed zich in 2004 voor toen Israël binnen de periode van een aantal weken zowel Ahmed Yassin, de oprichter en leider van Hamas, als zijn opvolger Abdel Aziz Al Rantissi, van een hellfire raket voorzag.
De wereld schreeuwde moord en brand. Wat was het toch een escalatie en wat was het weer disproportioneel. Een klacht die je nooit hoorde als er weer eens een zelfmoordaanslag was gepleegd waar 2 dozijn Israëlische burgers bij werd vermoord. Iets wat sinds 1993 met steeds groter wordende regelmaat gebeurde, nadat Israël de Palestijnen land voor vrede had aangeboden. Verheugd stellen we vast dat het niet disproportioneel is om een aanbod van vrede te beantwoorden met bomaanslagen omdat de details je niet aanstaan.
In plaats van het openen van de poorten van de hel, kondigde zich met de dubbele uitschakeling van beide Hamas leiders het einde van de 2e Intifada aan. Niks geen escalatie. Een half jaar later was het voorbij. Van alle beloofde wraak en vergeldingsacties kwam dankzij het veiligheidshek niets terecht. Hamas bleek machteloos en het werd rustig.
Israëli’s en Palestijnen hielden op met sterven en Palestijnse economie in Judea en Samaria kwam tot ongekende bloei. Er vonden groeiperiodes plaats over een periode van 10 jaar van soms wel meer dan 10% per jaar. Palestijnse inkomens stegen soms met wel 20% per jaar. Dit in een periode dat de wereldeconomie vanaf 2008 te maken kreeg met de grootste economische crisis sinds 1929. Gaza is een ander verhaal want daar gaf Israël de controle van op. Verstandig of niet, het was denk ik nodig. De Israëlische bezetting werkt de-escalerend.
Israël wist in 2004 dat Hamas en de Palestijnse terreurorganisaties al hun uiterste best deden om zo veel mogelijk Israëlische burgers te doden. De situatie kon dus niet verder escaleren want de Palestijnen zaten al op het maximum haalbare, wat terreur tegen de Israëlische bevolking betrof. Door Yassin en even later Rantissi te doden kon Israël de Palestijnen een gevoelige klap toebrengen en hun moreel flink ondermijnen. Met iets wat op vrede leek als gevolg. Een situatie die nu 16 jaar later nog steeds aanhoudt, als je alleen kijkt naar de gebieden waar Israël nog aanwezig is.
Iran deed tot voor kort al alles wat het kon doen om de VS te bestrijden, zonder over te gaan tot open oorlogsvoering. Iets wat ze zich niet kunnen permitteren want dan gaan ze er aan. Geen nieuws natuurlijk, dat weet iedereen.
Iedereen wist daarom ook dat de kans op oorlog tussen de VS en Iran eigenlijk niet aanwezig was. Want het Iraanse regime zou weggevaagd worden. De Ayatollahs willen Iran misschien best opofferen, maar dan wel voor de overwinning. Die mogelijkheid hebben ze niet zonder nucleaire wapens en die kans willen ze niet vergooien met een onnodige oorlog over een erekwestie.
Liever nam Iran daarom wraak op een leeg stukje Iraaks woestijn. Maar niet zonder eerst de Amerikanen via de Iraakse premier op de hoogte te brengen dat hun vergelding enkel symbolisch zou zijn. Want Amerikaanse slachtoffers van de groots aangekondigde Iraanse wraak moesten koste wat kost worden voorkomen. De boodschap was duidelijk: Hou op.
De dood van Soleimani heeft voor nu rustgevend op het Iraanse regime gewerkt. Athans de vorm van rust waarin je in volle paniek een passagiersvliestuig neerhaalt. Het Iraanse regime zal ongetwijfeld wraak nemen en de Israëlische luchtmacht krijgt weer wat te doen in Syrië. Verder laten we ons verrassen. Misschien sturen ze d’r weer eentje die z’n eigen benen opblaast.
