Ik blijf kijken naar de foto van Jeremy Corbyn op de dag erna. Zijn chagrijnige kop maakte mijn week helemaal goed. Zo ziet een verliezer er uit! Prachtig, mooier dan het mooiste schilderij. Al zou ik het niet direct aan de wand hangen.
Niet dat ik zo’n fan van Boris Johnson ben. Maar de man heeft humor, dat is een eigenschap die we maar zelden zien in de politiek. Zijn speech na de overwinning, waarin hij zei dat hij zich realiseerde dat heel veel kiezers nooit gedacht hadden nog eens conservatief te zullen stemmen, was hartverwarmend.
Je hoefde niet lang te wachten tot de ratten uit hun holen kwamen om Labour’s verlies aan de Joden te wijten. De Engels-Joodse bevolking maakt een schamele half procent van de totale bevolking uit. Toch wist de vroegere Londense burgemeester Ken Livingstone het zeker. Het verlies kwam door de ‘unhelpful Jewish vote’
Nu gaat Brexit dus echt door. Ik denk dat dat onverstandig is maar al die onheilstijdingen die Nederlandse politici verkondigen lijken me overdreven. Brexit is alleen maar het begin van alweer eindeloze onderhandelingen. En uiteindelijk zal het allemaal best meevallen. Dat hoop ik een beetje uit eigenbelang want we hebben dierbare familie in Engeland.
‘We zijn tegen de Brexit maar wel heel blij dat Labour verloren heeft,’ zei mijn Engelse schoonzus. Verstandige mensen, die Engelse familie van ons. We zien de Engelse misjpoge niet al te vaak. Maar close zijn we wel. Net als bij ons is ook die kant van de familie steeds maar groter geworden met kinderen, echtgenoten en kleinkinderen. We zijn gek op elkaar, fijn is dat. We houden contact via appgroepjes over en weer.
Mijn zwager zet als het ware de Engelse traditie voort. Zijn vader (mijn schoonvader) werd in Londen geboren. . Toen hij drie jaar was verhuisde hij met zijn familie naar Nederland, voor zover ik weet sprak hij geen Engels. Er moet een verhaal schuilen in hoe de oorspronkelijk Amsterdamse familie naar Londen verhuisde en een paar jaar later alweer terugkeerde. Helaas is er niemand meer die dat vertellen kan. Misschien toch iets om het eens uit te zoeken. Er zullen vast hier en daar nog archieven zijn. Tijd heb ik genoeg, energie is een ander verhaal.
Sprak mijn schoonvader geen woord Engels, zijn zoon daarentegen spreekt nauwelijks nog Nederlands. Logisch, hij woont inmiddels een jaar of vijftig in Londen. Toen hij twintig jaar was kwam hij daar via een omweg terecht. De omweg was niet de meest logische route, namelijk via Israel. Op de boot – ja op de boot, zo ging dat in 1965! – leerde hij een Engels meisje kennen. Na een maandje Israel maakte ze beiden rechtsomkeert. Mijn zwagertje was welkom bij zijn toekomstige schoonfamilie. “Such a nice Jewish boy!’ Een jaar later was het stel getrouwd. Sindsdien is mijn zwager more Londoner than a Londoner.
Nog even over Boris. Vrijdagavond wenste hij de Joodse bevolking Shabbat Shalom. Welgemeend maar waarschijnlijk ingegeven door zijn public relations managers. “Even laten zien aan Labour dat wij niet antisemitisch zijn,” zullen ze hebben gedacht. Toch mooi, ik zou het de Nederlandse premier wel eens willen horen zeggen. Kan ik waarschijnlijk lang wachten.
