Een Israëlische studie bij muizen toonde aan dat het verminderen van een bepaald hormoonsignaal ervoor zorgt dat Ewing-sarcoomtumoren niet groeien en zich niet verder verspreiden.
Onderzoekers van het Weizmann Institute of Science in Israël hebben moleculaire interacties ontdekt die ten grondslag liggen aan Ewing-sarcomen en stelden een mogelijke behandeling voor, die veelbelovend bleek in een studie bij muizen die onlangs in Cell Reports is gepubliceerd .
Ewing sarcoom is een botkanker die vooral tieners treft. Zodra het zich naar verre organen verspreidt, is het moeilijk te behandelen.
De studie concentreerde zich op glucocorticoïden, receptoren voor steroïde hormonen. Deze receptoren brengen hormonale boodschappen over die verband houden met stress, waakzaamheid en andere belangrijke functies in vrijwel alle menselijke cellen.
Maar soms stimuleren glucocorticoïde receptoren de kwaadaardige groei door naar de celkern te gaan, waar ze een interactie aangaan en zich binden met moleculen die genen in- of uitschakelen.
In het biologische regulatielaboratorium van prof. Yosef Yarden in het Weizmann Institute onthulden postdoctorale collega Swati Srivastava en collega’s eerder onbekende interacties die leidden tot het ontstaan van een oncogeen, een kanker veroorzakend gen.
Fysieke binding tussen glucocorticoïdereceptoren en het eiwit dat door dit oncogen wordt gemaakt, verhoogde de groei en verspreiding van menselijke Ewing-sarcoomcellen in laboratoriummuizen aanzienlijk.
De tumoren groeiden veel langzamer toen de muizen metyrapon kregen, een medicijn dat de synthese van glucocorticoïden vermindert. Toen ze een medicijn kregen genaamd mifepriston, dat de glucocorticoïdereceptor blokkeert, verspreidde het Ewing-sarcoom zich niet van het bot naar de longen.
De onderzoekers zagen dat het verhogen van de activiteit van glucocorticoïde receptoren de sarcomen deden groeien en zich veel sneller verspreidde.
De onderzoekers identificeerden ook zeven genen die worden gereguleerd door de glucocorticoïde receptoren die in hoge niveaus tot expressie werden gebracht bij Ewing-sarcoompatiënten met dodelijke tumoren. Ze geloven dat deze genen kunnen dienen als een genetische handtekening voor het identificeren van patiënten die het meest waarschijnlijk reageren op de behandeling.
“Onze bevindingen vormen de basis voor een gepersonaliseerde benadering van de behandeling van Ewing-sarcoom,” zei Srivastava.
Het team omvatte wetenschappers van andere afdelingen van het Weizmann Institute en wetenschappers van de Universiteit van Bologna, Institut Curie in Parijs en het Children’s Cancer Research Institute van de Medische Universiteit van Wenen.
