Maj-Gen. (ret.) Amos Yadlin is de uitvoerend directeur van het Institute for National Security Studies en de voormalige chef van IDF Military Intelligence. Dr. Michal Hatuel-Radoshitzky is onderzoeker aan het INSS en docent aan de universiteit van Tel Aviv en de universiteit van Haifa.
Het Israëlische ministerie van Strategische Zaken heeft een rapport gepubliceerd waarin ongeveer 100 voorbeelden worden staan waarin activiteiten van de Boycott, Desinvestering en Sancties campagne (BDS) worden gekwalificeerd als antisemitisch, gebaseerd op de werkdefinitie van de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA), die door 15 landen is aangenomen is en ook door het Europees Parlement. Gezien de moeilijke taak om te bewijzen wat antisemitisme is, vertonen alle in het rapport gedocumenteerde gevallen ten minste een van de volgende kenmerken: uitingen van klassiek antisemitisme; Holocaust-inversie; en ontkenning van het recht van het Joodse volk op zelfbeschikking.
Drie centrale claims duiken op uit het rapport van meer dan 90 pagina’s.
1.Delegitimisatie en demonisering van de staat Israël door de BDS-beweging leidt steevast tot de stigmatisering van Joden wereldwijd en in Israël.
2.Sommige leden van het BDS-leiderschap zijn antisemitisch.
3.de argumentatiepatronen en -methoden van de BDS-beweging – waaronder de ontkenning van het recht van het Joodse volk op zelfbeschikking in hun vaderland en het uitkiezen van Israël voor boycot – zijn antisemitisch.
Het is de moeite waard om elk van deze conclusies afzonderlijk te onderzoeken.
Het eerste punt, dat de delegitimisatie van Israël, onder leiding van BDS, koppelt aan de stigmatisering van Joden, komt ook tot uiting in onderzoek uitgevoerd door het Institute for National Security Studies, grotendeels gebaseerd op interviews met leden van Joodse gemeenschappen over de hele wereld. We hebben dit fenomeen zien uitkomen op het gebied van persoonlijke veiligheid. Een domein waarin het verband tussen BDS en manifestaties van antisemitisme het gemakkelijkst wordt getraceerd in ons onderzoek is het academische rijk
In deze setting hebben we ontdekt dat Joodse (en Israëlische) studenten die op campussen buiten Israël studeren, vrezen voor hun persoonlijke veiligheid, geïntimideerd zijn door BDS-activisten en obstakels ervaren die verband houden met hun Joodse identiteit bij het strijden om posities van studentenleiders. Hoewel het onmogelijk is om elke antisemitische manifestatie die studenten ervaren naar BDS te traceren, is het rapport van het ministerie behulpzaam bij het aantonen van het verband tussen BDS en antisemitisme op het campusleven door de documentatie van antisemitische beelden en retoriek die zijn aangenomen door BDS-bevorderende organisaties van studenten.
Bij de tweede bevinding van het rapport dat sommige leden van het BDS-leiderschap heel duidelijk antisemieten zijn, benadrukken we dat hoewel deze bewering waar is, het net zo belangrijk is op te merken dat er veel BDS-aanhangers zijn die niet antisemitisch zijn. Als zodanig zijn er grote verschillen tussen de kernactivisten van de campagne die antisemitische kenmerken vertonen, en veel (waarschijnlijk de meeste) aanhangers van de campagne die solidariteit tonen met de Palestijnse zaak en met de oproep van de campagne voor “vrijheid, gerechtigheid en gelijkheid”. Sommige BDS-aanhangers kunnen zelfs geloven dat het goedkeuren van de campagne de beste manier is om kritiek te uiten op het Israëlische overheidsbeleid – losgekoppeld van enig persoonlijk antisemitisch sentiment.
Hieraan voegen we toe dat het Israëlisch-Palestijnse conflict dat al decennia woedt, verankerd is in een diepgewortelde historische context. Er zijn verschillende (zelfs tegengestelde) verhalen met betrekking tot de mijlpalen van het conflict en het is bijna onmogelijk om de complexiteit van dit conflict als aan de zijlijn te doorgronden, gebaseerd op feeds van sociale media. Veel BDS-aanhangers op universiteitscampussen vormen echter hun mening en begrip van het conflict juist via deze digitale middelen of door de link van de Palestijnse zaak met andere kwesties waarmee ze zich identificeren (bijvoorbeeld gender- en LGBTQ-strijd of discriminatie tegen Afro-Amerikanen) . Deze studenten afschilderen als antisemitisch vanwege hun ondersteuning voor BDS is niet alleen verkeerd, het is ook contraproductief.
Misschien op een manier die afwijkt van het rapport van het ministerie, beweert ons onderzoek dat enerzijds BDS geen monolithisch antisemitisch blok is. Aan de andere kant zijn er harde antisemitische manifestaties die helemaal geen verband houden met BDS. In dezelfde geest erkennen we de bevindingen van academisch onderzoek die beweren dat tegenwoordig de meeste manifestaties van antisemitisme over de hele wereld hun oorsprong vinden in rechtse, witte suprematistische ideologieën in plaats van in linkse, liberale ideologieën die door BDS worden gepromoot. Een hard voorbeeld is het neerschieten van joden in Amerikaanse synagogen.
Wat betreft het derde punt van het rapport dat BDS-argumentatiepatronen en -methoden antisemitisch zijn en dat BDS het recht van het Joodse volk op zelfbeschikking in hun vaderland ontkent: deze ontkenning – aangetoond door de drie doelen die zijn uiteengezet in de BDS-oproep (2005) – in combinatie met het ontbreken van een coherent plan om de situatie van de Palestijnen te verbeteren, kan BDS zeker als meer anti-Israël dan “pro-Palestijns” worden gekwalificeerd.
Dit benadrukt de verschillen tussen BDS en niet-gewelddadige bewegingen waarmee BDS wil worden geassocieerd. Een aangrijpend voorbeeld is de Anti-Apartheidsbeweging (AAM) die streefde naar afschaffing van de apartheid in Zuid-Afrika, een strijd die door BDS vaak wordt aangehaald als die van hen. Terwijl de BDS-structuur, het organisatieplatform, de oproep tot solidariteit en (sommige) operationele tactieken geïnspireerd zijn door AAM, zijn de doelstellingen van de negatieve campagne en de harde, walgelijke taal gericht tegen Israël de complete antithese van het inclusieve “regenboognatie” -verhaal dat de Zuid-Afrikaanse strijd typeerde.
Naar aanleiding van deze complexe situatie moeten wij, Israëli’s en aanhangers van Israel wereldwijd, duidelijk de grenzen definiëren van legitieme kritiek op overheidsbeleid waarvan geen enkel land in het internationale systeem immuun is. Als reactie op legitieme kritiek moet Israël onderzoeken, corrigeren en rapporteren van maatregelen die de staat actief heeft genomen om wangedrag te herstellen.
In het licht van kritiek die het bestaansrecht van Israël als het thuisland van het Joodse volk ontkend en consequent de persoonlijke veiligheid van joden die buiten Israël wonen ondermijnt, is het rapport van het ministerie een uitgangspunt. Tegelijkertijd moet Israël zich blijven inspannen om een oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict te bevorderen en voorkomen dat maatregelen worden genomen die de democratie van de staat kunnen uithollen – als onderdeel van de anti smeer campagne.
Dit onderzoek van Amos Yaldin verscheen eerder in de Jerusalem Post.
