De Palestijnse leiders hebben opgeroepen tot een “popular uprising”een volksopstand, tijdens de Bahrein conferentie waar eind deze maand over verbeteren van de Palestijnse economie wordt gesproken.
Waarom ben ik niet verbaasd over deze oproep?
De Palestijnse leiders zijn niet geïnteresseerd in vrede. Misschien de gemiddelde Palestijn wel, maar gezien de haat die op hun scholen wordt onderwezen, is zelfs dat twijfelachtig.
Het Palestijnse leiderschap staat bekend om “nooit een kans voorbij te laten gaan om een kans te missen” zoals de voormalige Israelische minister van Buitenlandse Zaken Abba Eban ruim 40 jaar geleden zei tijdens een conferentie in Geneve.
Ten koste van hun volk koos het Palestijnse leiderschap er consequent voor om niet op de in beweging gezette “vredes trein” te springen.
Zeg gewoon nee – luidt hun slogan.
In 1947 legde de weigering om het verdelingsplan van de VN te accepteren een solide basis voor het lijden van toekomstige generaties en hun leiderschap volgde in de daaropvolgende 70 jaar.
Tussen 1948 en 1967, toen Judea en Samaria (bij de Jordaniërs bekend als de ‘Westelijke Jordaanoever’) onder Jordaanse macht stonden, werden er nooit discussies gevoerd met als doel de zaak van de “Palestijnen te bevorderen”. Een Palestijnse volk bestond vóór die tijd niet en kwam plotseling in 1964 op het toneel tijdens een toespraak in Tunis van de in in Egypte geboren Arafat.
Een weinig bekend feit is dat de Palestijnen tijdens het onderhandelingsproces dat leidde tot de Camp David akkoorden, autonomie kregen aangeboden, wat waarschijnlijk tot onafhankelijkheid zou hebben geleid. ook dat werd door Arafat afgewezen.
Israël heeft het hele Sinaï-schiereiland teruggegeven aan Egypte en is er al 40 jarr vrede tussen Egypte en Israel.. Het is zeker gunstig voor Israël, maar zeker ook voor Egypte.
In 1994 kwamen Israël en Jordanië overeen om vrede te sluiten.
Deze twee overeenkomsten zijn belangrijke mijlpalen, omdat ze laten zien dat Israël meer dan bereid is zich te houden aan vredesakkoorden met haar buren. Belangrijke precedenten.
In de jaren negentig werden de Oslo-akkoorden ondertekend en werd de ‘routekaart’ naar de Palestijnse autonomie en ultieme onafhankelijkheid uitgezet. Helaas heeft escalatie van terroristische activiteiten en zelfmoordaanslagen dit proces gestopt en kunnen de Oslo akkoorden naar de prullebak.
In het jaar 2000 bood premier Barak, tijdens een door president Clinton georganiseerde bijeenkomst in Camp David, aan een Palestijnse staat in heel Gaza te creëren en beloofde 97% van Judea en Samaria op te geven.
Ook dit werd ronduit afgewezen door Yasser Arafat.
Acht jaar later, in 2008, bood premier Ehud Olmert opnieuw het grootste gedeelte van Judea en Samaria aan en gaf als de kers op de taart, Jeruzalem – dat op demografische basis verdeeld moest worden.
Ook dit aanbod werd ronduit afgewezen, ditmaal door Mahmoud Abbas die “troon” had overgenomen van de inmiddels overleden Arafat, de Egyptische leider van de PLO.
Ondanks deze afwijzingen bleef het Westen aandringen op een ‘tweestatenoplossing’, een oplossing die gedoemd is te mislukken omdat het Palestijnse leiderschap het gezicht niet kan verliezen – zij beloven hun volk al geheel Israël sinds 1947. Hun documenten blijven oproepen tot de vernietiging van Israël en de vestiging van een Palestijnse staat ‘van de rivier de Jordaan tot de Middellandse zee’ , nee hier is geen plaats voor een tweestatenoplossing.
Het Westen bleef aan een dood paard trekken, totdat Trump als een olifant door de porcelijnkast liep en met zijn ( nog onbekende) vredesplan kwam.
Een andere factor die aandacht verdient, is het feit dat vanuit de schatkisten van de wereld, enorm hoeveelheden geld aan de ‘arme Palestijnen’ zijn gegeven. Dit geld, gegeven als hulpgeld, is op een ongekende hoge schaal geweest en overschaduwd het bedrag dat werd toegekend voor de wederopbouw van Europa na de Tweede Wereldoorlog met een factor 16 (per capita) – exclusief de 40 miljard dollar die aan UNRWA is gegeven tijdens zijn bestaan .
Als de Palestijnen een overeenkomst met Israël zouden sluiten, is het zeer waarschijnlijk dat deze geldstromen zullen opdrogen tot een klein druppeltje en de dikke kat, de Palestijnse leiding, zich zou afvragen waar de volgende gratis maaltijd vandaan komt.
Vergis u niet, het Palestijnse leiderschap, hun familie en vrienden gaat het heel goed, dank u.
Dus, als ik hoor dat de Palestijn leiders een ‘volksopstand’ hebben bedacht tegen het vredesplan van Trump, is het geen verrassing. Het past gewoon niet bij hun agenda.
Dit artikel verscheen eerder in het Engels in Israelicool
