Gisteren startte de extreme poot van de wereldwijde LGBTQIAP+-gemeenschap de officiële boycot van het Eurovisiesongfestival in 2019, in nauwe samenwerking met mohammedaanse homobewegingen en homoactivisten in Gaza, Ramallah, Teheran, Bagdad, Mekka & Medina, Khartoem, Tripoli, Qatar en Raqqa. Het kan niet lang duren eer DENK, NIDA (de Rotterdamse nicht van Hamas) en Bij1 en de Anja’s Meulenbelten zich aansluiten bij deze jihad tegen het weerzinwekkende zionistische regime.
De boycot tegen Tiel Abieb wordt uiteraard ook ondersteund door de SEHAQ Queer Refugees Group uit Amsterdam. Die groepering bestaat uit homofiele en lesbische vluchtelingen uit islamitische landen. Daar werden ze in overeenstemming met de sharia en diverse lokale tradities met het hoofd naar beneden van het hoogste gebouw gemieterd. En wat doen ze in Amsterdam, waar ze bed, bad en darkroom krijgen: de grootste en vrolijkste gay event ter wereld boycotten. Ik zou me dood schamen als ik SEHAQ was.
Ik heb wat zitten surfen langs al die splinterbewegingen die dit initiatief van Hamas steunen en het kan geen toeval zijn dat het vooral hele lelijke, enge en vermoedelijk werkloze griezels zijn die het songfestival in Tel Aviv boycotten. Kinnesinne, blinde jaloezie en afgunst!
Het zijn dezelfde tiepjes die je ziet bij elke demonstratie vóór genderneutrale toiletten in Texaanse rodeostadions of tegen de Internationale Jodenheid in het algemeen. Ik heb daar een mijns inziens geestig twietje aan gewijd.
Queers Against Israeli Apartheid: we worden liever van een flatgebouw in Gaza gesmeten dan dat we naar het Eurovision in dat walgelijke Tel Aviv moeten kijken. pic.twitter.com/7MuHtdLWJr
— Arthur van Amerongen (@DonArturito) 31 januari 2019
En wat houdt die boycot eigenlijk in? Gaan al die pisnijdige potten en poten dan nagelbijtend in de keuken zitten, met de televisie uit? Houden ze dan wel stiekem de puntentelling bij, en horen we af en toe een blij en verrukt gilletje uit een trendy loft in Gaza-Stad, als die knappe kapper van Malta tegen alle verwachtingen in een puntje heeft gekregen van Italië?
Die Pinkwatching Israël-club heeft een dagtaak aan het boycotten.
BOYCOTT BARZILAI’S PROPAGANDA SHOWS! (Netta Barzilia is die gezellige dikke meid van de verkeerde kant die vorige jaar het Songfestival won).
BOYCOTT THE TEL AVIV INTERNATIONAL LGBT FILM FESTIVAL!
BOYCOTT TEL AVIV PRIDE!
BOYCOTT GAY TOURISM TO ISRAEL!
Palestinian Queers for BDS is de relnicht onder de jihadisten tegen het songfestival in Tel Aviv. U denkt natuurlijk net als ik bij BDS onmiddellijk aan Bondage, Discipline, Dominance, Submission, Sadism and Masochism en de geur van leder en poppers maar het betekent Boycot, Desinvesteringen en Sancties.
Uiteraard doet Linda Sarsour mee aan de boycot. Dit antisemitische serpent doet mij heel erg denken aan Tariq Ramadan. Niet geheel toevallig zijn Sarsour en Ramadan helden van ons aller Anja Meulenbelt. Maar Linda houdt helemaal niet van homo’s!
Overigens betekent sarsour pooier en kakkerlak in het Palestijnse dialect maar kennelijk is Linda’s bizarre achternaam een nom de guerre.
Ik heb een paar uur zitten snuffelen in de archieven van Palestinian Queers, de motor achter de jihad tegen het Songfestival in Tel Aviv. Die zijn helemaal gepreoccupeerd met al die heerlijke, knappe, blije & en vooral vrije nichten in Tel Aviv en de rest van Israël maar nergens las ik een kritisch nootje over de situatie van de homo’s op de Westelijke Jordaanoever en in de Gaza-strook. De pisbak van het busstation in Ramallah geldt als de hipste HOP (Homo-Ontmoetingsplaats) van Palestina, ik bedoel maar. En over Gaza hoeven we het helemaal niet te hebben.
Overigens kan je daar als belijdend homosueel best veel lol hebben maar je moet gewoon niet krijsend en joelend met een regenboogvlag gaan wapperen voor de moskee op vrijdagmiddag. Wel kan je hand in hand gaan winkelen met je Gazaniaanse toyboy (veel voor weinig) en mag je gewoon tussen hem en zijn zes broers logeren, zonder dat je de volgende dag bij het ontbijt van alles moet uitleggen aan hun ouders. Maar benoem het niet, want dan word je uit elkaar getrokken door vier brommers of mag je bungeejumpen vanaf het dak van de Kamer van Koophandel.
Opa heeft nog een leuke anekdote uit zijn ouwe doos over Gaza! In de vrolijke jaren negentig was ik van mijn standplaats Jeruzalem naar Gaza afgereisd om verslag te doen van het vredesconcert van de schitterende zangeres Sappho, die lesbisch, joods, Marokkaans en Frans is. Achtduizend testosteronbommen (het concert was verboden voor meisjes) hadden zich verzameld in cultureel centrum In den Gevulde Jongensdadel. Sappho begon het concert met een liefdesliedje van Oum Kolsoum en dat had ze beter niet kunnen doen! De spreekwoordelijke mohammedaanse beer was los! Wild begeesterde jonge mannen vol jarenlang opgekropt zaad vlogen het podium op. Ik heb mij toen op Sappho geworpen en riep dat ze lesbisch en maagd was en en dat die knullen in het kader van de wereldvrede mij maar te grazen moesten nemen en niet die broze lesbienne. Enfin, wat er toen gebeurde verschijnt in mijn memoires die postuum worden gepubliceerd.
Ondanks al het gekrijs van de jihadnichten wordt het Eurovisiesongfestival in Tel Aviv door geen enkel land geboycot. Dat vind ik dan weer vreselijk geestig nieuws en het zegt genoeg over de impact van dit sneue nichtje van de Social Justice Warriors.
Tijdens de uitzendingen van het songfestival in mei zal het wereldwijd stil zijn op straat, en vooral in Amsterdam-West. Alle mocro’s daar gaan gewoon weer kijken. Alleen een paar verzuurde potten en poten gaan, met de televisie op zwart, pisnijdig zitten nagelbijten in de keuken en hebben lekker niks om over te beppen. Ter afsluiting van mijn vrijdagpreek nog een leuk stukje Sacha Baron Cohen (Israëlische moeder) met zijn alter ego Bruno. Till Armageddon, no salaam, no shalom!
Deze column in met toestemming van de auteur overgenomen.
Eerder vandaag is door Facebook besloten om deze post niet toe te staan.
