Ik heb er heel lang over gedaan. Ik heb er met vrienden over gesproken en gevraagd of ze het geheim willen houden. Ik durfde het mijn ouders al helemaal niet te vertellen maar het is nu echt zo ver, het valt niet meer te ontkennen; ik ben een Duitsland fan en niet zo een klein beetje ook !
Na tien jaar wekelijks zakelijk reizen naar onze Oosterburen kan ik de rekening opmaken. Ik heb talloze Duitse relaties waarvan ik er inmiddels een paar tot mijn nauwe vrienden kan rekenen. Ik heb vrijwel alle Duitse steden intensief bezocht en bekeken, heb mij de Duitse taal eigen gemaakt en ben een groot kenner en bewonderaar van de Duitse cultuur en professionaliteit waaronder de werkelijk bestaande grundlichkeit. En dat voor een jongen die is opgegroeid in een milieu en omgeving die alles wat maar Duits was moest omzeilen om hele duidelijke en gegronde redenen. Een Duitse wasmachine was taboe, laat staan een Duitse auto en bij de jaarlijkse vakantiereis naar Italie werd steevast omgereden via Zwitserland. Urenlang zaten mijn zus en ik in de Austin Mini (!) van mijn vader op de achterbank bekneld tussen de koffers te zweten en bij iedere Duitse auto die langs reed kwamen er ziekte verwensingen uit mijn vaders mond waar het inentings programma niet eens in voorziet.
Maar nu moet ik concluderen dat ik een Duitsland fan ben en dat tot vervelens aan toe van mijn vrienden die ik regelmatig you tube filmpjes stuur van “geweldige Duitse schlagers” die ik heb opgevangen tijdens 1 van mijn vele avonden en nachten op het Koln Carnaval of Oktoberfest waar ik – vaak getooid in lederhosen – heb mee staan hossen en liters bier heb staan drinken met mijn Duitse matties. Nog wekelijks geniet ik van de energie en cultuur in Berlijn, de schitterende straten van Dusseldorf en Hamburg en de kroegen in Koln. Er gaat geen Weihnacht markt voorbij of je kan me daar aantreffen, gluhwein drinkend op de stampend drukke pleinen van Munster of de schitterende Viktualienmarkt in Munchen.
Is dat vreemd voor een Joodse jongen ? Eigenlijk niet als je beseft dat Duitsland nog 1 van de weinige en trouwe vrienden is van Israel in Europa en Berlijn zo langzamerhand aan het veranderen is in Klein Tel Aviv getuige de tienduizenden Israelis die zich daar hebben gevestigd. Er is geen Duitse stad of er staat wel een respectvol gedenkteken voor de Sjoa of er is een prachtig Judisch Museum, let alone het indrukwekkende Sjoa monument van Libeskind in Berlijn. Zoveel jaar na de oorlog kan men concluderen dat de Joodse Gemeenschap in Duitsland in ieder opzicht floreert als nooit tevoren. De Joodse Duitser is zeer tevreden en functioneert heel goed in de na oorlogse Duitse maatschappij, sociale clubs als Maccabi Duitsland worden jaarlijks groter en groter.
En ja, natuurlijk komt die oorlog ook in gesprekken vaak voorbij. Op de een of andere vreemde manier weten de meeste gesprekspartners – niet alleen in Duitsland – namelijk vaak te raden dat ik van Joodse komaf ben, ook voordat ik mijn naam heb genoemd. Zo was er eens die Duitse Notaris die mij trots vertelde dat zijn vader “wel een hele belangrijke pief was in 40-45″, hij was namelijk de lokale voorzitter van de HJot Kreis Hannover, voor de niet Duits sprekenden, dat is dus de Hitler Jugend. Of die keer dat bij de verkrijging van een object een oude notariële eigendoms akte in mijn dossier voorbij kwam waar de notaris in 1938 afsloot met de clausule ” ik verklaar als notaris dat bij deze transactie geen Joden waren betrokken ” en dit vervolgens bestempeld had met zijn notariële hakenkruis embleem. In de gesprekken merk je overigens vaak dat het schuld gevoel over “het gebeurde” er bij deze nieuwe generaties er nog vol in zit……….
Vorig jaar heb ik de eer gekregen om als vlaggendrager van de Nederlandse Equipe te mogen meelopen tijdens de Europese Maccabiade in Berlijn . Van over de hele wereld kwam Joodse sporters met elkaar wedijveren en feesten in het hart van Duitsland. De ontvangst van de Duitse overheid was hartverwarmend en ondanks protesten uit bepaalde conservatieve hoeken van de Maccabi organisatie kan worden gezegd dat dit een uitstekende lokatie keuze was. Alle deelnemers hebben genoten en het aantal incidenten is gelukkig heel klein gebleven ondanks dat wij gehuisvest waren in Neukoln, een politiek gevoelig stadsdeel van Berlijn.
Tel Aviv zal voor mij altijd met stip op 1 blijven als favoriete stad maar de Duitse steden komen daar vlak achter aan, nu alleen mijn vader nog zover krijgen een reisje langs de Rijn te maken……….
Tchuss
David
David Beesemer is een Amsterdamse ondernemer en verbonden aan diverse Joodse organisaties waaronder als voorzitter RvT van Maccabi Nederland.
