Vrije Keus

Hoewel biologie nooit mijn sterkste vak is geweest, mogen we rustig stellen dat een der belangrijkste verschillen tussen mens en muis hun respectievelijke hersenomvang is.

Het is ook redelijk te veronderstellen dat de bezitter van die vitale grijze massa, geacht wordt er gebruik van te maken. Nu zijn over het algemeen IQ’s van even over de 80 -dat is ruim beneden het gemiddelde- voldoende om de telefoonrekening te betalen, boodschappen te doen en over de internationale politiek mee te babbelen., vooral over het conflict in het Midden Oosten.En aangezien de mens, vanwege die altoos dof kloppende grijze massa, over het algemeen toch wat meer wil dan het uiteindelijk nuttigen van zo’n 30 ton aardappelen en 26 ½ koe, belandt hij onvermijdelijk in de intrigerende en onpeilbare wateren van "wat moet en wil ik in vredesnaam op deze bol". Geweten en vrije keus dagen elk mens uit. Ze zijn de essentie van ons bestaan. Muizen hoeven alleen maar te knabbelen.De Palestijnse jonge dame Thauriya Hamamreh had ook een keus gemaakt. "De heilige oorlog, de Jihad, is nodig om een rechtvaardige, gelijkgerechtigde, onkreukbare en misdaadvrije maatschappij te creeren door de verspreiding en de eenwording van de Islam", geloofde zij.U hoeft zich de hersens niet te breken, want vrij vertaald meende dit teer aandoende 25 jarige diep gelovige bloemenmeisje uit Kafr Jaba dat het doel de middelen heiligt, een dictum waarvan alle agitatoren, dictatoren en andere machtswellustelingen al eeuwenlang zoveel mogelijk menselijke IQ’s trachten te overtuigen. Het mée inpakken van het geweten is vervolgens een gemakkelijk klusje, omdat de veel mensen liever doen dan denken.Thauriye benaderde daarom de Martelaren der El Aksa Brigades. "Ik wil sterven als een heuse shahid", zei zij onverschrokken. Ze kreeg zestien kilo springstof en spijkers aangemeten en werd geinstrueerd zoveel mogelijk Joden naar de andere wereld te helpen opdat voor haar de poorten van het Paradijs wijd zouden wijken. (De heren shahiden krijgen maagden bij aankomst. Ik weet niet wat de Islam de dames belooft. Misschien een nieuw schortje of een nieuwe jurk?)Thauryieh die t’een en ander vertelde tijdens een druk bezochte persconferentie in de Kishon gevangenis in Haifa, zou al rap, met een bomvolle knapzak op de rug naar Jeruzalem gestuurd worden. Ze moest zich onderweg uitdagend Westers kleden om niet op te vallen."Dat wilde ik niet", zei de shahida in spe. "Dat strookt met mijn religieuze principes".Aldus begon Thauriye te twijfelen aan de rechtvaardigheid van de moord die ze binnenkort zou gaan plegen, en aan de motieven van de Martelaren. "Ik haalde me ook de mensen voor de geest die ik zou gaan doden. Gezinnen, kinderen die ergens wat dronken", zeiden, zacht maar heel helder, de stem en het menselijk geweten van Thaurye.En zo reisde deze jonge vrouw naar haar tante in Tulkarm in plaats van naar haar opdrachtgevers. Daar werd ze door Israëlische soldaten gearresteerd.Misschien was ze -toch- onder de indruk van het bloedbad dat de 18 jarige Palestijnse martelaar Jihad Titi eerder aanrichtte in een ijssalon in Petach Tikva. Vooral vrouwen en kinderen zaten daar even bij te komen en stil genietend van hun ijsje te smullen.Titi belde voor zijn heldendaad nog vlug even naar huis. "Moeder, ik wil je groeten", riep hij in de telefoon, zijn oog al op de vijand, die smullende kinderen. Een jonge moeder hielp haar zoontje zijn ijsje vasthouden, zoals alle moeders ter wereld. "Hou het nou zo vast, dan lekt het niet", had die moeder nog net gezegd kunnen hebben voor Titi de held de lading explosieven en metaal opblies. Van de twee doden en tientallen gewonden waren 14 kinderen. Titi’s vader zei gefrustreerd: "Had mijn zoon maar een atoombom kunnen laten ontploffen in plaats van een conventionele". Maar trots was hij toch ook wel.Nou heeft Bertold Brecht in zijn drie stuiveropera al