De verplaatsing-verschuiving van het conflict

Een van de veronderstellingen die voor waar werden aangezien in de geest van zowel Israëli?s als Arabieren, is dat de Palestijnse kwestie de kern is van het Arabisch-Israëlisch conflict, namelijk dat zonder een oplossing hiervoor niets kan worden gedaan om de relaties tussen Arabieren en Israëli?s te verbeteren. En omgekeerd dat wanneer het Palestijnse probleem opgelost is, er geen verdere bedreiging meer zou uitgaan naar Israël. De veronderstelling blijkt fout op beide vlakken.

Feit is dat de Israëlisch-Egyptisch en Israëlisch-Jordaans vredesakkoorden (1979 en 1994) getekend werden, voor wat ze dan ook waard zijn, zonder rekening te houden met de voortdurende en steeds hoger oplopende strijd en spanningen tussen Israël en de Palestijnen. Anderzijds verminderden evenmin Iraakse, Syrische en Iraanse dreigingen tegen Israël als resultaat van de Oslo toen alles nog idyllisch leek maar werd alles in het werk gesteld door deze partijen om Oslo te laten ontsporen door de Palestijnen aan te sporen om weerstand te bieden en niet tot een overeenkomst te komen voor minder dan de volledige ontmanteling van Israël en door aan te dringen op ?recht op terugkeer?.Dus, als er iets de kwestie heeft gediend als voorwendsel ter verwezenlijking van hun steeds verdergaande vijandigheid dan is het zeker de Palestijnse zaak geweest die feitelijk geen deel uitmaakt van dit conflict. In plaats van de Palestijnen aan te sporen tot een overeenkomst met Israël te komen, doen ze hen (de palestijnen) de boeien om de handen door te vleien, te dreigen en beloftes van de uiteindelijke verlossing voor te houden en dit indien ze wachten op hulp van buitenaf zoals beloofd tijdens de vele Arabische en Islamconferenties, in derde wereldlanden en eveneens door de Europese gemeenschap.Tot aan de oorlog van 1967, die Israël een status opleverde van natie waarmee dient rekening te worden gehouden,werd Israël veel westerse sympathie betuigd vermits het werd aangevallen binnen zijn eigen grenzen. Want in vergelijking in het Arabisch-Israëlisch conflict waren de Arabieren ruim in de meerderheid, rijk en machtig, terwijl de Joodse natie als klein, op de rand van, en zonder veel middelen, bedreigd en aangevallen werd beschouwd. Klaarblijkelijk had het zijn overwinning te danken aan de vernieuwende geest en de durf en ook aan zijn Westerse weldoeners, en werd Israël erg gewaardeerd om zijn strijdlustige tegenstand ondanks alle vooruitzichten.Maar na de verbluffende overwinning van Israël in deze oorlog werden de rollen omgekeerd. Israël kwam nu naar voor als een ?veroveraar?, voorstander van expansie,de succesvolle overwinnaar terwijl de Arabieren de rol op zich namen van slachtoffer, verslagene en vernederde die de wereld zijn sympathie nodig hadden om hen te bevrijden uit de klauwen van het Zionisme. Het was dan ook passend van hun kant, met de actieve steun van intellectuelen en links-Israël en het Westen niet te vergeten ,om de actieve diplomatische en militaire steun aan hen door de communisten om de gelijkstelling van het conflict dichter aan te halen bij de Israëli-Palestijnse arena, waar Israël dreigender, onderdrukkend en arrogant zijn terwijl de bezette Palestijnen zich verzekeren van de steun van de wereld zowel op moreel als materialistisch vlak.Het is tegen die achtergrond dat de Palestijnse strijd zijn hoogtepunt bereikte, de PLO en Arafat algemeen aanvaardde namen werden in de wandelgangen van ?s wereld regeringen en in bijna iedere huiskamer. Het was tijdens die jaren dat de Palestijnse mythe gecultiveerd werd dat de Palestijnen de kern van de zaak waren, en de rest van het Arabisch-Israëlisch dispuut, die werd verergerd door Arabische inmenging door Moslim fundamentalisten zoals o.a. uit Iran, dat het ware conflict onderliggend werd gemaakt en zelfs werd misbruikt door hen. Dit in zoverre dat door middel van een lang proces van schuldgevoel onder de Linksen in het algemeen, een zelfgeseling van Israëli Links in het bijzonder, ze zichze