Antisemitisme in Europa

Toen mij ?s avonds door enkele journalisten naar een reactie werd gevraagd was slechts één commentaar op zijn plaats. Indien op het departement tijdens een officieel gesprek opmerkingen worden gemaakt van het gehalte zoals wij die moesten slikken dient "de Jood, ook in Nederland, opnieuw te kijken hoe zijn koffers er bij staan".

Toen mij ?s avonds door enkele journalisten naar een reactie werd gevraagd was slechts één commentaar op zijn plaats. Indien op het departement tijdens een officieel gesprek opmerkingen worden gemaakt van het gehalte zoals wij die moesten slikken dient "de Jood, ook in Nederland, opnieuw te kijken hoe zijn koffers er bij staan".Tienduizend mensen hadden zich twee weken geleden verzameld op de Dam in Amsterdam. Met spandoeken waarvan de teksten meer dan voor zichzelf spraken. Massale spreekkoren waren daar, die de Jood het ergste toewensten. Recht tegenover dat veelzeggende nationale monument, dat ooit bedoeld was om een andere boodschap uit te dragen aan onze Nederlandse samenleving. Dat monument waar op 4 mei door ons staatshoofd weer een krans word gelegd.En dit alles in een Europa waar aanslagen op synagogen en andere Joodse doelen, ver verwijderd van het tumult in het Midden-Oosten, inmiddels aan de orde van de dag zijn. Frankrijk, België, Duitsland, Groot-Brittannië, Italië, de Oekraïne en Rusland, al deze landen kunnen er sinds enkele weken weer over meepraten. Maar ook dichterbij huis. In het centrum van onze hoofdstad, in het winkelcentrum van Amstelveen maar ook op andere plaatsen waar Joden op weg naar de synagoge worden nageroepen, waar Joodse kinderen met keppeltjes op worden bedreigd, anderen bespuwd. Waar monumenten en begraafplaatsen worden beklad.Natuurlijk moeten we niet overdrijven. Er wordt toch geroepen dat het immers maar incidenten zijn. En natuurlijk moeten wij, Joden, zoals ons zo vaak wordt verweten, ons zelf niet altijd in de slachtofferrol proberen te plaatsen. Zo erg kan het toch ook niet zijn. Van de Anne-Frankstichting, die zich bezig zou moeten houden met het bestrijden van antisemitisme, hoor je immers niets. En ook de Meldpunten tegen Racisten schijnen geen overuren te maken. Zij houden geloof ik wel de statistische gegevens bij, over hoeveel incidenten per dag het gaat.En temidden van dit alles wordt het vuur van de Jodenhaat door de twijfelachtige eenzijdige kritiek op de ?Jood? in het Midden-Oosten, Israël, door pers en politiek nog wat aangewakkerd. We moeten niet overdrijven. En dat zullen we ook niet doen. Maar ik, en ook ik kan slechtst voor mezelf spreken, denk de laatste dagen vaak terug aan die middag, zoveel jaren geleden. Toch maar eens kijken hoe onze koffers er bijstaan. Ik, als Jood, ben ook een Nederlander. Niet sinds gisteren of sinds vorig jaar. Het Nederlanderschap van mij gaat, van mijn vaders kant, in ieder geval zo een 350 jaren terug. En van moeders zijde waarschijnlijk nog langer. Een lange staat van Nederlanderschap die overigens niet kon voorkomen dat vele van mijn familieleden, iets meer dan een halve eeuw geleden, dit land moesten verlaten als passagiers in een lange rij veewagens, oostwaarts. Om nooit terug te keren.Meer dan drie eeuwen hier wonen en toch wordt je dan de gaskamer ingewenst door de meute voetbalsupporters. In de Telegraaf las ik dat het dragen van een keppeltje op straat op dit moment wordt gezien als ?een provocatie?. De mening op radio 1 was wat genuanceerder: ?Het getuigt van moed?.Het lopen met een keppeltje, hier in Nederland, een provocatie? Een daad van moed?Ach, ongetwijfeld zullen mijn woorden reacties oproepen in de zin van ?onverstandig?. Of misschien wel als ?onverantwoord?. Wie weet worden deze woorden zelfs gezien als een provocatie. Het zij zo. Mij doet het er zo veel meer toe hoe die grote buitenwereld er over denkt. Wat bij mij telt zijn slechts die gevoelens van ongemak en onrust die zich langzamerhand ook van mij