Moord en modieuze drogredenen

Cherie Blair, de vrouw van Engeland’s eerste minister, is voorlopig een van de laatste van talrijke goedbedoelende, maar moreel afgestompte mensen die de Palestijnse zelfmoordbommen-moordenaars kunnen begrijpen door te suggereren, zoals ze blijkbaar deed, dat voor hen niets anders overbleef dan om zich op te blazen en een bloedbad te veroorzaken van dozijnen onschuldige omstanders.

Zij die zoiets zeggen, en daaronder horen ook Arabische politici, gaan dan verder met het veroordelen van die zelfmoord-moordenaars, maar?Dit is niet minder dan een moreel bankroet en moet als zodanig worden veroordeeld. Ja, veel Palestijnse jongeren zien geen toekomst en zijn wanhopig. Maar, en daar gaat het om, zijn zij de enige wanhopige jongeren in de wereld?Zijn er geen miljoenen, nee, tientallen en honderden miljoenen, jonge mensen in de wereld zonder economische of sociale toekomst? Zijn Jenin en Nabloes de enige plaatsen waar armoede en wetteloosheid regeren?En mochten jonge, of niet zo jonge, mensen van deze legioenen der "verdoemden der aarde" zich opblazen in de straten van Londen, Parijs, Rome of Berlijn, zouden goedbedoelende westerse intellectuelen hetzelfde begrip, ook als het geen indirecte verontschuldiging is, opbrengen voor hun moordzuchtige woede?Verder zijn er toch nog anderen geweest, kort geleden, die wanhopig waren. Wie had zich meer wanhopig kunnen voelen dan het joodse volk na de holocaust? En toch hebben joodse jongeren geen Europese kinderen gedood bij bushaltes. En zij werden hiertoe door hun leiders niet opgeroepen, in tegendeel. En Indische patriotten en Egyptische nationalisten hebben zichzelf niet opgeblazen in de straten van Londen. Palestijnse jeugd kan inderdaad wanhopig zijn. Maar hebben zij geen alternatief, zoals hun wanhoop omzetten in een constructieve macht inplaats van hun fascinatie met de dood? Jonge Palestijnen zouden, zoals Indiërs in het vroegere Britse rijk, of Joden tijdens het Britse mandaatsbestuur in Palestina, kunnen proberen hun volk te helpen door hun lijden te verlichten, door huizen te bouwen voor vluchtelingen, door hulp in scholen en ziekenhuizen. Dat deden de Grieken na de Turkse invasie van Cyprus en dat is wat mensen in Bosnië en Kosovo nu doen.Men moet zich afvragen waarom niemand van die wanhopige Palestijnse jeugd zich richt tegen de catastrofale leiding van Jasser Arafat, die in 2000 in Camp David een historische gelegenheid voorbij liet gaan tot het komen van een Palestijnse staat.Maar, vanwege een vreemde reden die sociale wetenschappers, historici, en theologen nalaten te verklaren, hebben alleen Palestijnse jongeren rechtvaardige gevoelens van frustratie, woede en vervreemding die hen opzet tot moordzuchtige woede.Waarom? Men moet zich dat serieus afvragen, in plaats van domweg en in feite immoreel door te gaan met praten over wanhoop die tot terrorisme leidt.Wie dergelijke taal gebruikt, of hij of zij het zich wel of niet realiseert, is medeplichtig aan moord. Door begrip te tonen, vergeeft men.Shlomo Avineri is professor in politieke wetenschappen aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem.Het artikel verscheen eerder in de hebreeuwse editie van Jerusalem Post van 21 juni j.l.Het vertaalde artikel is afkomstig uit het Belgisch Israëlitisch Weekblad (BIW). Voor meer informatie kunt u contact op nemen met het BIW: biw@planetinternet.be