Drie jaar later

De kranten waren er vol van. President George W. Bush heeft besloten tot de stichting van een Palestijnse Staat binnen drie jaar. Het is de gebruikelijke fout van politici om een kunstmatige en meestal onmogelijke tijdlimiet te noemen voor uitzonderlijk ambitieuze doeleinden. Meestal komt zo’n tijdlimiet overeen met de verwachte termijn van de ambtsuitoefening van zo’n politicus.

Zo herinneren we ons dat Ehud Barak ons beloofde het Israëlisch-Arabisch geschil binnen 18 maanden te zullen regelen. En de Soviet-Unie kwam steeds opnieuw met vijfjarenplannen voor de verbetering van de levensomstandigheden voor zijn burgers. De Goede-Vrijdagakkoorden voor de beëindiging van het geweld in Noord-Ierland bevatten talrijke tijdlimieten. En "Oslo" beloofde de oplossing van het Israël-Palestinaconflict binnen tien jaar.Al die tijdlimieten bleken waardeloos. Zij hebben de problemen eerder verergerd dan opgelost en het vertrouwen van de bevolkingen doen afnemen. Een strijd van meer dan honderd jaar wordt niet beëindigd door het stellen van een tijdlimiet, maar maakt de oplossing moeilijker.De beelden uit Gaza, vorige week, over de vreugde van Palestijnse kinderen na de slachtpartij in de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem, vertellen ons boekdelen. Een hele generatie Palestijnse Arabieren (en misschien ook Israëlische Arabieren), moet worden heropgevoed voor zelfs een Palestijnse staat kan worden overwogen.Ik zag onlangs een documentaire over de Hitlerjeugd. De film interviewde talrijke vroegere leden, allemaal zo’n 60 of 70 jaar oud. Zij gaven allemaal toe dat het de totale vernietigende militaire nederlaag van Nazi-Duitsland was en de dood van Hitler, en een tiental jaren van geallieerde bezetting van west-Duitsland, die allemaal nodig waren om de vergiftigde jeugd tot zinnen te brengen. Slechts toen kon een vertrouwenswaardig en stabiel Duitsland worden opgebouwd. Ik zie niet dat drie jaren voldoende zouden zijn om een honderdjarige strijd hier op te kunnen lossen.Drie jaar geleden dachten we dat we op weg waren naar enige vorm van vrede met de Arabieren. Drie jaar geleden was onze economie nog sterk, hadden we miljoenen toeristen op bezoek en hadden we tijd voor diverse soorten politieke verwachtingen.Dat is alles radicaal veranderd. Wat toen een zekerheid was, is nu irrelevant. Niemand weet wat de volgende drie jaren kan gebeuren. Het lijkt me dan ook dom om drie jaar vooruit te kijken en te verklaren dat dan een Palestijnse staat zal worden gesticht.Natuurlijk moeten regeringen veel-jaren-plannen opstellen en hun doeleinden bepalen. Maar kunstmatige tijdlimieten die logischerwijze onhaalbaar zijn, kunnen blijken gevaarlijk te zijn. Zoiets moet niet worden voorgesteld en openbaar gemaakt, hoezeer dat dan ook politiek goed gelegen komt.Noot van de vertaler: De schrijver haalt in zijn artikel ex-leden van de Duitse Hitlerjeugd aan. We moeten ons realiseren dat in de 2e wereldoorlog het Duitse volk heeft gestreden tegen de Franse, Engelse, Belgische en Nederlandse volken. Deze volken hebben al die eeuwen naast elkaar gewoond en hebben een min of meer gelijke geschiedenis en vooral, ze hebben dezelfde godsdienst. Ze zijn allen Christenen. Deze vergelijking gaat in geen enkel opzicht op in het Midden-Oosten, waar twee volken elkaar bestrijden die een totaal andere geschiedenis hebben, een totaal andere cultuur en vooral, een andere godsdienst.