Berichten uit het dagelijks leven

Het land waar ik van hou, het land dat een voorbeeld zou moeten zijn (en ook was) voor de rest van de wereld, is aan het afglijden naar een niveau van derdewereldland. De laatste weken zijn helaas talloze voorbeelden hiervan naar buiten gekomen.

BlundersEen paar van de meest recente missers:Allereerst de enorme blunder die is begaan jl. maandag bij het doden van Saleg Shehadeh, een van de leiders van Hamas.Ik ben er van overtuigd dat de IDF en Shin Bet wisten dat er veel mensen in het woonblok woonden, men wist tenslotte ook waar Shehadeh verbleef en op welk tijdstip hij op deze plek zou zijn. In eerdere gevallen werd altijd gebruik gemaakt van helikopters of andere middelen, om zo min mogelijk burger slachtoffers te maken.Ook het tijdstip was wel zeer ongelukkig, namelijk net op het moment dat minister Peres met gemachtigde Palestijnse leiders had afgesproken dat Israël na een periode van 48 uur van ?rust? een begin zou maken met maatregelen die het leven voor de Palestijnse burgers iets zouden vergemakkelijken en normaliseren, zoals het toelaten van 7000 Palestijnen om te werken. Het lijkt er op dat er binnen de regering en of het leger krachten zijn die liever niet zien dat er sprake is van enige normalisatie.Vreemd ook dat Sharon eerst juichend was over het succes en later, na het losbreken van nationale en internationale kritiek, zijn enthousiaste toon afzwakte.Ook belangrijk in deze was de reactie van President Katsav, waarin hij het gebruik van een F16 en een bom van 1 ton veroordeelde, en zei dat de verantwoordelijke politici de consequenties van hun beslissing moesten inzien; met andere woorden: de verantwoordelijke politici zouden moeten aftreden.Na de aanslagen in de maand juni heeft het leger zijn greep op de Westbank verstevigd en is, nu zes van de zeven belangrijkste steden door het leger zijn bezet en de inwoners beperkte bewegingsvrijheid is opgelegd, de situatie eigenlijk terug zoals die was vóór de Oslo-akkoorden. Na de recente bloedige aanslagen met zoveel onschuldige slachtoffers was geen alternatief voorhanden, maar terroristen blijken altijd weer altijd te vinden om aanslagen te plegen.Ik heb het al vele malen op deze plaats geschreven, iedere staat heeft de plicht zijn inwoners te beschermen, maar heeft daarnaast ook de verantwoordelijkheid ten opzichte van zijn inwoners dat zij in vrede en rust hun leven kunnen leiden.Helaas begint de situatie in Israël steeds meer te lijken op het soort dictatuur zoals die voorkomt in sommige landen in de derde wereld, maar ook in vele Arabische staten.Die landen hebben te maken met een overheid die geen of weinig rekening houdt met de wensen en behoeften van zijn inwoners.Er is maar één manier om aan de terreur van een in verhouding kleine groep Palestijnse extremisten een eind te maken, namelijk door het voeren van gesprekken met goedwillende Palestijnse leiders, want die zijn er nog steeds, Palestijnen die de steun en het vertrouwen van de meerderheid van de Palestijnse bevolking genieten. Als je het nieuws in allerlei publicaties dagelijks volgt blijkt namelijk overduidelijk dat een grote meerderheid van de Palestijnse bevolking Arafat en de zijnen zat is en niets liever ziet dan dat hij wordt vervangen door mensen die niet corrupt zijn en een vorm van democratie nastreven.Het is onbegrijpelijk dat de huidige Israëlische regering daar geen oog voor heeft en zich vastbijt in het zoeken van een militaire oplossing.De Israëlische bevolking heeft de regering gekregen waar zij verleden jaar voor heeft gestemd, maar ook hier zie je dat een steeds groter wordende groep inmiddels spijt heeft van deze keuze.Spijt omdat Sharon zijn slogans niet heeft kunnen waarmaken, spijt omdat blijkt dat, sinds Sharon aan de macht is, het land economisch en sociaal in een neerwaartse spiraal is terechtgekomen.EllendeWe weten inmiddels hoe de belastinghervorming eruit gaat zien en ook waar die voor vele Israëli?s toe zal leiden, nameli