Berichten uit het dagelijks leven

Aanslagen, aanslagen, en nog eens aanslagen?

Jeruzalem werd getroffen door een (gedeeltelijk mislukte ) aanslag op dinsdag in een falafelbar waarbij gelukkig geen dodelijke slachtoffers vielen, maar des te zwaarder was de aanslag in het restaurant van de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem op woensdag waarbij zeven doden en meer dan tachtig gewonden waren te betreuren.De Hebreeuwse Universteit staat bekend als een van de weinige plekken in Israël waar joden en Arabieren gezamenlijk studeren, discussies voeren en gewoon samen kunnen leven.De bedoeling van deze aanslag mag dan ook duidelijk zijn: tweespalt zaaien tussen de joodse en Arabische studenten en zoveel mogelijk slachtoffers maken.En dan natuurlijk de aanslagen van zondag, de eerste op een bus bij Safad , daarna de schietpartijen bij de Damascuspoort in Jeruzalem en die in de buurt van Nablus waarbij een Israëlische auto het doelwit was.Bij al deze aanslagen vielen veel doden en gewonden, weer zijn er mensen voor het leven getekend en weer hebben ouders hun kinderen en kinderen hun ouders verloren. En dit alles onder het mom, zoals Hamas het verwoordt, als wraak voor de aanslag in Gaza-stad op Hamas-leider Shehadeh, twee weken geleden.Ik heb het al zo vaak betoogd: er lijkt geen einde te komen aan deze vicieuze cirkel van geweld. De recentste golf aanslagen toont aan dat het afsluiten van Palestijnse steden en dorpen geen 100% garantie geeft dat er geen aanslagen meer worden gepleegd. Natuurlijk zullen er aanslagen zijn voorkomen door die afsluitingen; maar zolang er geen vrede is kunnen dagelijks aanslagen worden verwacht, en is de hoop van veel Israëli?s dat de betrekkelijke rust van de afgelopen weken misschien blijvend zou zijn, daardoor volledig de bodem ingeslagen. Iedereen weet: we zijn weer terug bij af, we kunnen niet veilig gaan shoppen in winkelcentra, uit eten gaan, tentoonstellingen bezoeken, het reizen per openbaar vervoer is nog steeds niet zonder risoco, kortom: het gevoel van onveiligheid blijft bestaan.Een sprankje hoop, heel misschienHet enige hoopvolle bericht deze week was de mededeling van Amram Mitzna, de burgemeester van Haifa, dat hij overweegt mee te dingen naar het voorzitterschap van de Labourpartij.Mitzna heeft zich in de jaren dat hij burgemeester van Haifa is ontpopt tot een man met uitstekende contacten, zowel met de joodse als met de Arabische bevolking van Haifa en omliggende plaatsen. Daarnaast heeft hij een open oog voor de realiteit van elke dag, en zou daarom de geschikte persoon kunnen zijn om een vredesdialoog met de Palestijnen op gang te brengen.Van de huidige leiders van Israël valt, voorlopig althans, niet te verwachten dat zij zich tot enige concessie bereid zullen verklaren.Minder geld, hogere kostenOok de economische politiek van de huidige regering is niet in het belang van de meerderheid van de Israëlische bevolking. Uit een zojuist gepubliceerd onderzoek blijkt dat mensen met een minimum inkomen er tot het jaar 2007 op achteruit zullen gaan, in plaats van te profiteren van de nieuwe belastinghervormingen.Dit, gevoegd bij de onafgebroken stijgende prijzen voor levensonderhoud, betekent voor de minder bedeelden in de samenlevingeen enorme inkomensachteruitgang. Maar ook andere inkomensgroepen voelen de problemen aan den lijve, zijn gedwongen hun levensstijl te wijzigen en te bezuinigen op uitgaven die voorheen als normaal werden beschouwd.Een simpel voorbeeld: het aantal Israël’s dat dit jaar naar het buitenland is gereisd is teruggelopen met 12 %, en dat terwijl Israëli’s algemeen bekend staan als zeer reislustig.En in Nederland?Hier hebben we kunnen horen dat de spreekkoren van voetbalsupporters ook in het nieuwe voetbalseizoen niet zullen veranderen.Alle mooie beloften van burgemeesters en landelijke politici ten spijt, heb ik weinig vertrouwen in de maatregelen die hiertegen zijn aangekondigd.Misschien wordt het tijd dat wij met emailblokkades of andere vormen van protest de betreffende voetbalcl