Ja’akov en de twaalf stammen

De parasja van de week, voor kinderen verteld. Het verhaal van vandaag gaat over de voorspelling van Ja’akov aan zijn 12 zoons.

Maar Ja’akov wilde niet in Egypte begraven worden. En daar moest Joseef voor zorgen. "Lieve zoon", vroeg Ja’akov, "ik weet dat je heel veel van mij houdt. Wil je me alsjeblieft beloven dat je mij in Kena’an zult begraven? Waar mijn vader en grootvader en al mijn familie begraven is?" Natuurlijk beloofde Joseef dat hij daarvoor zou zorgen. Ja’akov vroeg het nog een keer: "Joseef, je moet het me plechtig beloven!" Joseef knielde bij het bed van zijn vader en beloofde plechtig dat hij Ja’akov in Kena’an zou begraven. Ja’akov was gerustgesteld.Ja’akov was heel heel erg oud geworden: honderveertig jaar oud was hij. Ja’akov werd steeds zwakker. Joseef begreep dat zijn vader niet lang meer zou leven. Samen met zijn zoons Menasjèh en Efraïm ging Joseef op weg naar Ja’akov. Ja’akov was heel blij dat Joseef op bezoek kwam. Hij ging op de rand van zijn bed zitten om het te ontvangen. Joseef was nog altijd onderkoning van Egypte, en een belangijk man.Ja’akov had een lang gesprek met zijn zoon. Hij vertelde Joseef wat Hasjem hem had verteld, heel veel jaren geleden. "Hasjem vertelt belangrijke dingen niet aan iedereen, Joseef! Hij praat alleen met mensen die naar hem luisteren en doen wat hij van ze vraagt. Hasjem heeft mij beloofd dat wij een groot volk zullen worden, en dat wij voor altijd in Kena’an zullen kunnen wonen." Ja’akov wees naar zijn kleinzoons Menasjèh en Efraïm en zei: "Joseef, luister goed. Hasjem heeft over jouw zoons Menasjèh en Efraïm gezegd dat zij vaders zullen worden van grote volken. Menasjèh en Efraïm zijn mijn kleinzoons, maar voor Hasjem zijn ze mijn zoons, nert zoals jij mijn zoon bent. En u wil ik ze mijn zegen geven." Menasjèh en Efraïm kwamen dichterbij en gingen op hun knieën liggen. Ja’akov legde zijn rechterhand op het hoofd van Efraïm, de jongste van de twee jongens. Zijn linkerhand legde hij op het hoofd van Menasjèh, de oudste. Joseef begreep er niets van. Was zijn oude vader zo in de war dat hij niet zag op wiens hoofd hij zijn rechterhand legde? Kon Ja’akov het niet meer zo goed zien? Menasjèh was de oudste, hij had recht op de zegen van de rechterhand, dat hoorde zo in die tijd.Maar Ja’akov was helemaal niet in de war, hij wist precies wat hij ging doen. Op plechtige toon zei hij: "De jongere broer, Efraïm, zal de vader worden van een heel groot volk. Dat volk zal groter zijn dan het volk van Menasjèh. De G-d van mijn voorvaders, de G-d van Awraham en van Jitschak, heeft mij altijd beschermd. Hij zal jullie, Menasjèh en Efraïm, zegenen en beschermen. Hij zal ervoor zorgen dat jullie vaders worden van grote volkeren. En vanaf vandaag zullen alle ouders hun zonen zegenen met deze woorden: ‘G-d zal zorgen dat je net zo wordt als Efraïm en Menasjèh."Ja’akov wilde ook zijn andere zonen zegenen. Daarom vroeg hij of ze allemaal naar hem toe wilden komen. Hasjem had voor Ja’akov een tipje van de sluier van de toekomst opgelicht, en Ja’akov wilde aan zijn zonen laten zien wat Hasjem hem had verteld.Eén voor één liet Ja’akov zijn zoons aan zijn bed komen, en vertelde hoe het die zoon en diens kinderen en kleinkinderen in de toekomst zou vergaan. En daarna zegende Ja’akov ze, één voor één.Tegen Jehoeda, de zoon die zo dapper was geweest tegen de boze onderkoning van Egypte, zei Ja’akov: "Je hebt de moed van een keeuw, Jehoeda. Jij bent de vader van alle koningen die in de toekomst over het land Israël zullen regeren."Tegen Zewoelon zei hij: "Jij zult bij de zee gaan wonen" en tegen Jissachar: "Jij wordt de stamvader van alle rechters." Zo kreeg ieder van de twaalf zoons van Ja’akov zijn eigen speciale zege