Het verloren paradijs

Journaliste Kelly Hartog dacht dat Israël onveilig was, tot op 28 novermber een autobom ontplofte in het Paradise Hotel in Mombasa.

Maar het paradijs-effect van Kenia verhulde een lelijker zijde. Wat de media u niet verteld hebben, is dat in tegenstelling tot in Israël, waar wij tragisch genoeg al zo lang zijn voorbereid op terreuraanslagen, er in Kenia niet zo?n protocol bestaat. Geen medisch personeel, geen hulpverleners, niemand om te vertellen wat wij moesten doen. Het duurde drie uur voor dat ambulances arriveerden, er waren twee uur lang geen flessen water, er was niemand die de leiding nam. Diegenen van ons die ongedeerd waren, hadden geen andere keuze dan te zorgen voor de gewonden, zo goed en zo kwaad als wij konden.Pas later kwamen de vragen op. Het had ons minder dan een uur gekost om van het vliegveld van Mombasa naar het Paradise Hotel te rijden. Waarom had het zo lang geduurd totdat de medische hulp arriveerde?Het antwoord, voor een deel, is angst. Angst voor nog meer aanslagen ? met name gezien in het licht van de raketaanval op het Arkia vliegtuig, dat wij zojuist verlaten hadden. Waarom moesten wij zes uur in de brandende zon zitten op de plaats van de aanslag? Waarom duurde het zo lang om ons naar een ander hotel over te brengen? Omdat niemand ons wilde hebben.Het duurde nog een uur voordat het Keniaanse leger ons kwam beschermen, voordat wij behoorlijk beveiligd begeleid de bussen in konden naar een ander hotel. Toen wij uiteindelijk het Indiana Hotel bereikt hadden en ik de manager benaderde ? een grote, met een tulband getooide Moslim ? om hem om een telefoonlijn te vragen, vertelde hij mij dat wij vereerd moesten zijn, want hij riskeerde zijn baan en zijn leven en dat hij ons dus allen een gunst bewees door ons in zijn hotel op te nemen.Waarom zaten wij vanaf middernacht tot 5 uur in de ochtend op de stoep van het Indiana Hotel?Omdat de manager uiteindelijk besloot dat het toch te riskant was om ons in de kamers te laten overnachten. Hij wilde ons daar uit hebben, zo snel mogelijk.Waarom kwam het leger om ons daar vandaan te halen? Omdat niemand anders dat deed. Geen enkele commerciële vliegtuigmaatschappij wilde ons vervoeren, waar dan ook heen. Ons maakte het niets uit. Wij hadden overal naar toe willen vliegen, als het maar Kenia uit was, maar niemand anders dan onze eigen mensen kwamen ons te hulp. Het weerzien met de IDF was een uitermate ontroeren-de, zelfs sentimentele ervaring.Ik verwet er mijn laatste Keniaanse shilling om dat er eens glorieuze mini-series zullen zijn over dit alles. Hoewel het wat kitscherig klinkt dat sommi-gen van ons op onze redding reageerden met "Wow, het lijkt wel Entebbe,? ontging de parallel òns niet. Wij werden als vreemden beschouwd in een vreemd land waar niemand ons wilde en waar niemand be-reid was ons te helpen in onze tijd van nood.Wat je ook niet hoorde via de wereld-media was de poging van een echtpaar om onmiddellijk na de aan-slag het land te verlaten. Zij sprongen in een taxi en reden rechtstreeks naar Mombasa luchthaven,waar zij een ticket kochten voor Nairobi. Zij werden te-gen gehouden door de autoriteiten voordat zij verder mochten reizen.Wij hadden wel terug kunnen zijn in Nazi Duitsland, met deuren die in onze gezichten gesla-gen werden overal rondom ons. In de dagen die op onze redding volgden ? en geloof mij, het was een red-ding ? waren dit de beelden die mij achtervolgden. Daarom woon ik in Israël.Mijn ervaring in Kenia heeft mij geleerd dat het er niet toe doet waar wij Israëli?s ons bevinden, maar onze regering en ons leger komt ons altijd redden. Wij zullen nooit in de steek gelaten worden. De tijden, zo blijkt, zijn niet veranderd wat betreft de houding van de volken ten opzichte van de Joden. De mensen over de hele wereld proberen nog steeds ons van hun handen af te wassen, en dat in het jaar 2002. De enige staat die zich altijd heeft en zich altijd zal bekommeren om de Joden, is de Joodse s