Sjaron zal wel vrede brengen

De aanloop naar de Israëlische verkiezingen, die vandaag worden gehouden, werd getekend door lusteloosheid. De kiezer gaat moeilijke keuzes uit de weg en laat zich leiden door de illusie dat een nieuwe regering Sjaron vrede zal brengen., schrijft Inez Polak in Trouw

Israël: Sjaron zal wel vrede brengendoor Inez Polak2003-01-28Na twee jaar intifada, tijdens de ergste recessie sinds tijden en aan de vooravond van een oorlog met Irak, staat de Israëlische verkiezingsstrijd in het teken van lusteloosheid. De Israëliër onvlucht de werkelijkheid, zegt de historicus en politicoloog prof. Ze’ev Sternhell.Waarover gaan deze verkiezingen eigenlijk?Sternhell: "De indruk bestaat dat ze nergens over gaan. Alsof er geen wezenlijke punten van discussie bestaan. En dat is verbijsterend. Tegelijkertijd is het ook verklaarbaar: het is een vlucht uit de realiteit. De mensen willen geen moeilijke beslissingen nemen. Daarom is het idee van ‘nationale eenheid’ zo populair, daarom wil men de regering van nationale eenheid van Likoed en Arbeiderspartij terug. De mensen willen vrede, zonder enige twijfel. Maar ze willen de prijs niet betalen. De nederzetting zijn die prijs. Het gaat daarbij om niet meer dan 40000 mensen die de harde ideologische kern vormen van de in totaal ruim 200000 kolonisten. Die harde kern houdt onze samenleving in een wurggreep. Zij dreigt met een strijd die de samenleving niet kan, niet wil aangaan."Je hoort wel de stelling dat beide volkeren, Israëliërs en Palestijnen, er de voorkeur aan geven elkaar te bestrijden, boven het sluiten van een akkoord dat tot interne tweespalt zal leiden, zelfs tot burgeroorlog."Dat is juist. Beide partijen prefereren de externe strijd boven de interne. Maar in Israël hoeft dat niet op een burgeroorlog uit te lopen, bij de Palestijnen wel. Bij ons zal het leiden tot een ernstige breuk, waarbij de staat bereid moet zijn om alle legitieme middelen aan te wenden tegen de overtreders van de wet. Dat wil zeggen dat als de regering besluit nederzettingen te ontmantelen en op verzet stuit, zij toch doorzet. En dat is nu precies waartoe Israël niet in staat is."Waarom niet?"Omdat onze nationale ethos niet tolereert dat Joden geweld gebruiken tegen Joden. Jij bezigt de term burgeroorlog, zoals die in Europa en Amerika wordt gebruikt, maar hier spreken we van ‘broederoorlog’. Dit verschil in terminologie verklaart alles. Daarom zegt de bevolking: Ga samen in de regering zitten, links en rechts, en vind maar een oplossing! Zelf willen de mensen niet besluiten."Dan is er dus geen enkel uitzicht op een vredesproces?"Wij kunnen geen vrede sluiten met de Palestijnen zonder inmenging van buiten. We kunnen het niet alleen. Het moet gezegd dat de Palestijnen daar ook hun steentje aan hebben bijgedragen. Toen de intifada begon dacht ik nog dat de Palestijnen hun eigen epopee nodig hadden, hun eigen scheppingsverhaal. Net zoals wij de onafhankelijkheidsoorlog van 1948 hebben, willen zij hun staat in het strijdperk verwerven. Intussen is die strijd uit de hand gelopen. Zij hebben ook onze terugtrekking uit Libanon verkeerd geïnterpreteerd. Ze zagen daarin zwakte. En na het mislukken van het overleg in Camp David meenden de Palestijnen dat de impasse alleen door strijd doorbroken kon worden. Ongetwijfeld hebben zij een fout gemaakt, maar wij zijn samen met hen die doodlopende weg ingeslagen."Er klinkt hier al enige tijd de roep: Laat het leger winnen! Met ander woorden: versla de Palestijnen."Het leger heerst al over de hele Westoever, valt al elk huis binnen waarin zich ‘verdachten’ ophouden, schiet op wie het maar wil, werpt bommen van een ton op huizen, schiet vanuit helikopters raketten op verdachten. Wat kan het nog meer doen? Wij hebben de Palestijnen reeds militair verslagen. Wat we niet kunnen is hen moreel verslaan. We kunnen hun strijdlust niet verslaan, we kunnen ze niet dwingen om zich te onderwerpen aan onze wil.