De carrière van Ariel ‘Mister No’ Sharon

Ariel Sharon is bij de Palestijnen bekend als Mister No, de man die altijd nee zegt. Hij was altijd al tegenstander van het vredesproces, stemde tegen alle akkoorden die Israël met de Palestijnen sloot en verklaarde tijdens zijn premierschap Arafat ‘irrelevant’.

De premier heeft het afgelopen jaar laten merken niets met Arafat meer van doen te willen hebben. Hij heeft zich uitgesproken voor een eventuele Palestijnse staat, maar wel op zijn voorwaarden. Dit betekent onder meer dat de Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden gewoon blijven bestaan. Maar voor het vredesproces weer kan worden hervat, moet eerst Arafat verdwijnen en de terreur stoppen, aldus Sharon.Ariel ‘Arik’ Sharon werd in 1928 in Kefal Malal in Palestina geboren. Hij begon zijn militaire en politieke loopbaan in de joodse milities die nederzettingen beschermden en Arabische dorpen terroriseerden. Toen de joodse staat in 1948 in Palestina werd gevestigd, begon Sharon zijn loopbaan als legerofficier.RoekeloosHij oogstte zowel lof als kritiek voor zijn gedurfde en volgens veel collega’s gevaarlijke en roekeloze acties in oorlogstijd. Daardoor verwierf hij binnen de strijdkrachten niet de toppositie die hij wenste. In 1973 nam hij afscheid van het leger en stapte over naar de politiek.Hij was twee jaar veiligheidsadviseur van de toenmalige premier Yitzhak Rabin. Minister werd hij in 1977, onder premier Menachim Begin van de Likud. Hij was als minister van Landbouw verantwoordelijk voor de joodse nederzettingen. Hij liet er een recordaantal van neerzetten.Premier Begin benoemde Sharon in 1981 tot minister van Defensie. In die functie werd hij een van de voornaamste architecten van de invasie van Libanon in 1982. Na de massamoorden op de Palestijnse vluchtelingen in de kampen van Sabra en Shatila in Beiroet moest hij aftreden, maar Sharon bleef prominent aanwezig in de Israëlische politiek. De kabinetspost Handel en Industrie bekleedde hij van 1984 tot 1990. Vervolgens was hij twee jaar lang minister van Volkshuisvesting, waarmee een nieuwe golf nederzettingen in bezet gebied was verzekerd.PartijleiderToen Likud in 1996 weer aan de macht kwam, werd Sharon eerst minister van Nationale Infrastructuur. Twee jaar later gaf premier Netanyahu hem eindelijk Buitenlandse Zaken, tot verbijstering van de Palestijnen, die sinds de Oslo-akoorden van 1993 met de Israëli’s onderhandelden. Na de verkiezingsnederlaag van Netanyahu in 1999 verving Sharon hem als partijleider van Likud.Sharons bezoek aan het islamitische Grootse of Verheven Heiligdom (Haram ash-Sharif) met de Al-Aqsamoskee in Oost-Jeruzalem op 28 september 2000, ontketende een golf van protest. Het was het begin van de tweede intifada, die inmiddels aan ten minste 2300 mensen, de meesten Palestijnen, het leven heeft gekost. Na de voortijdige val van het kabinet-Barak won Sharon de verkiezingen begin 2001. Hij vormde een regering van nationale eenheid die tot begin november 2002 stand hield. Het vredesproces kwam in deze periode geheel tot stilstand. Het Israëlische leger vernietigde een groot deel van de infrastructuur van de Palestijnse Autoriteit.Zoals het er nu naar uit ziet mag Mr. No het opnieuw proberen. Hij is in november herkozen als Likudleider. Bovendien leidt hij ook in de peilingen voor de parlementsverkiezingen van 28 januari. Na Netanyahu te hebben verslagen kan Sharon opnieuw de strijd aangaan met zijn ‘echte vijand’, Yasser Arafat.Bron: Zwolse Courant 29 januari 2003