Ariel Sharon, keihard vechter voor veiligheid

Waarnemers menen dat het conflict tussen Israël en de Palestijnen nog verder moet escaleren dan nu al het geval is voordat de partijen tot een vredesinzicht komen. Van Israëlische zijde lijkt Sharon in ieder geval de juiste man voor die verdere escalatie.

Dat Ariël Sharon in België is aangeklaagd is veelzeggend over de huidige premier van Israël. Het zweem van oorlogsmisdadiger dat al twintig jaar om hem heen hangt, heeft hij nooit kunnen afschudden. Hij werd aangeklaagd door nabestaanden van de slachtoffers van het bloedbad dat christelijke milities in 1982 in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in Libanon aanrichtten. Hierbij kwamen bijna achthonderd mensen om terwijl de Israëlische militairen, waarover Sharon als Likud-minister van Defensie de leiding had, toekeken.Hoewel hij nooit de verantwoordelijkheid voor de slachting heeft erkend, werd Sharon gedwongen af te treden, ook wegens de invasie van het Israëlische leger in Libanon. Een onderzoekscommissie van de regering oordeelde dat hij dat niet had mogen doen zonder overleg met de toenmalige premier Begin. De commissie oordeelde tevens dat Sharon ‘indirect’ verantwoordelijk was voor de bloedbaden in de Palestijnse kampen. Het kon de cynicus Sharon niet veel deren. Hij had immers zijn doel bereikt: verdrijving van Yasser Arafat en zijn PLO uit Libanon, van waaruit zij vele aanslagen pleegden op Israël.De slachting in de Palestijnse kampen is maar één van de vele bloedige feiten op het record van de man van wie één van de bijnamen de slachter is. Geboren in 1928 als kind van Russische immigranten in het Britse mandaatgebied Palestina wordt Sharon op veertienjarige leeftijd lid van de Haganah, de joodse ondergrondse die strijdt voor een eigen staat.’We vochten niet hard genoeg’Als leider van een legercommando raakt Sharon tijdens de Israëlische onafhankelijkheidsoorlog van 1948 ernstig gewond. De basis voor zijn vastberaden militaire strategie wordt in deze oorlog gelegd: "We vochten, maar niet hard genoeg om te winnen. We waren meer gemotiveerd door het verlangen naar huis te gaan dan overtuigd van de absolute noodzaak om te winnen".In de jaren die volgen, is Sharon leider van een legereenheid die vooral vergeldingacties voor Arabische aanvallen op Israël uitvoert. Bij één zo’n actie komen 69 burgers om. Sharon is ook actief in de verschillende oorlogen. Zijn commando behaalt spectaculaire resultaten in de Suez-crisis en tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967. In deze laatste oorlog, waarin Israël de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever en Golanhoogte verovert, treedt Sharon meedogenloos op tegen de Palestijnen. Het is de eerste keer dat de Palestijnen kennis maken met de man die zal uitgroeien tot hun gezworen vijand.Tijdens de Yom Kippur van 1973 legt Sharon zelfs de basis voor de Israëlische victorie. Hij breekt op eigen initiatief de wapenstilstand en steekt met zijn troepen het Suez-kanaal over. Hierdoor wordt het Egyptische leger ingesloten, waarna capitulatie volgt. Volgens zijn tegenstanders komen bij deze actie echter onnodig veel Israëlische soldaten om. Ook de legerleiding is niet erg te spreken over Sharons eigenzinnige optreden. Desondanks komt hij dat jaar als oorlogsheld in de Knesset, het Israëlische parlement. Al snel is hij veiligheidsadviseur van premier Rabin.Nederzettingen speerpuntenVier jaar later laat Sharon als minister van Landbouw in het kabinet-Begin vele nederzettingen bouwen in de bezette gebieden. De nederzettingen zijn de speerpunten van Sharons plannen voor een definitieve Israëlische aanwezigheid op de Westelijke Jordaanoever. De nederzettingen groeien in de loop der jaren uit tot een van de grote strijdpunten in het conflict tussen Israël en de Palestijnen.Zijn terugtreden als minister van Defensie in 1983 lijkt het einde te zijn van een politieke carrière. Maar Sharon blijft een populaire figuu