Als mijn zakdoek huilt…

In 71 bladzijden beschrijft Ronit Groenteman de worsteling die haar leven was en haar overwinning. Mirjam Tzafrir las en liet zich raken.

Toen ik het boekje in handen kreeg en het gedichtje op de achterkant las verwachtte ik een aardig, serieus gedichtenbundeltje te gaan lezen.Niets is minder waar. Dit dunne, 71 pagina tellende boekje beschrijft een drama van levensformaat. En dat begint direct op de 1e pagina.Ik merkte onmiddellijk dat dit verhaal over ernstige zaken gaat. Waarover precies is dan nog niet duidelijk, maar mijn belangstelling was gewekt: ik heb het boekje achter elkaar uitgelezen.Het verhaal is een verslag van een vrouw die gevormd is door de gevolgen van het leven van haar ouders. Een slachtoffer van oorlogsslachtoffers…Ronit wordt van kleins af aan geconfronteerd met ouders die na de oorlog heel veel moeilijkheden met zichzelf hebben. Ze zit gevangen tussen beide ouders en moet met problemen worstelen die voor een klein kind veel te groot zijn. Niet alleen binnenshuis maar ook buitenshuis moet ze haar plaats veroveren.Ronit?s vlucht in een huwelijk en vertrek naar een ander land komt als een logisch gevolg.Het boek bevat een aantal haast romantische elementen, een baan bij een Arabische zakenman. een liefde die 25 jaar lang blijft bestaan en een eind goed al goed. De schrijfster vertelt haar levensverhaal soms heel confronterend, soms heel afstandelijk, en als lezer volg je haar in haar boosheid en in haar groei. Met vallen en opstaan weet ze uiteindelijk de worsteling te winnen. Omdat ik niet haar ervaringen heb bespeurde ik bij mijzelf een zeker ongeduld als Ronit voor de derde keer een tot mislukken gedoemd huwelijk in stapt, en werd boos omdat ze haar eerste zoon van hot naar her met zich mee sleept.Maar ik realiseerde me ook dat haar reacties logisch zijn. Iemand die is opgegroeid in een gezin met zulke tegenstellingen, zonder stabiliteit en veiligheid, is, denk ik, snel geneigd zulke impulsieve dingen te doen.Ik miste dingen, zoals meer uitleg over haar zusje, en over haar broer die gehandicapt is omdat hij, als klein kind door een Duitser door zijn voetjes is geschoten. Jammer dat ze niet een vollediger beeld geeft van haar directe omgeving. Er zijn meer slachtoffers in deze familie. Maar Ronit staat in dit verhaal centraal, en dat zal dan wel de reden zijn geweest om de huiselijke achtergrond niet verder uit te diepen.Het boek riep bij mij dus vragen op, maar gaandeweg kreeg ik ook veel bewondering voor Ronit?s vechtlust en doorzettingsvermogen, haar inzicht in zichzelf en haar vermogen om te kunnen vergeven en uiteindelijk zo onzelfzuchtig haar moeder te verzorgen.De reden voor Ronit om dit boekje te schrijven is duidelijk om zichzelf te helen, om via schrijven haar ervaringen te verwerken. Het doet niets aan het verhaal af dat er geen of weinig (of slechte) redactionele hulp geweest. Het verhaal is overigens wel verrassend prachtig geïllustreerd. Ik had nog niet eerder een boek gelezen over kinderen van oorlogsslachtoffers, de tweede generatie. Dit was een goed begin. Het had voor mij alleen best een dikker boekje mogen zijn; hun leven verdient het.Gelezen door Mirjam TzafrirRonit Groenteman: Als mijn zakdoek huiltDocoStory Publishers Ltd, 2002Verkrijgbaar bij o.a. Boekhandel Joachimsthal, van Rossum en Bruna in Amsterdam, in Amstelveen bij Boekhandel Blankevoort, bij Venstra in Amsterdam-Buitenveldert en in Hoofddorp bij Stevens en Sanders.