Sjaron

"Vanuit de diaspora roepen dat de Israëli?s fout zijn is moreel-ethisch gezien verwerpelijk. De Israëli?s verdienen het dat hun motieven om Arik Sjaron te kiezen gehoord en gerespecteerd worden," vindt Rob Kern.

"Bij voorbaat fout" noemt Tom Spiero de verkiezing van Sjaron tot premier van Israël in zijn artikel op joods.nl van 5 februari. En Annet Bleich durft in de Volkskrant van 7 februari 2001 zelfs de aanhangers van Sjaron, die ?Sjaron, melech Jisraeel? roepen, idioten te noemen. Idioten, die het democratische gehalte van Israël aantasten.Mevrouw Bleich, de Israël-deskundige, zou beter moeten weten. Vele Israëli?s tonen hun genegenheid voor een leider door hem melech (koning) te noemen. Ook Barak, Begin, Rabin en Netanjahoe werden door hun aanhang melech Jisraeel genoemd zonder het democratische gehalte van de joodse staat aan te tasten. Het is juist een grote prestatie van een jong land met zoveel verschillende bevolkingsgroepen om democratisch te zijn. Roepen vanuit Nederland en rest van de diaspora dat de Israëli?s fout zijn is niet alleen vanuit onze loyaliteit verwerpelijk, maar ook moreel-ethisch gezien. De Israëli?s verdienen het dat hun motieven om Sjaron te kiezen gehoord en gerespecteerd worden. En als dit niet door de westerse media kan worden opgebracht, dan tenminste door de joden in de diaspora. Modder gooien, zoals Bleich doet, is dus verwerpelijk.Waaraan heeft Barak deze grote nederlaag te danken? Volledig aan zichzelf. Letterlijk en figuurlijk heeft hij vriend en vijand van zich vervreemd. Links Israël heeft in Israël geen meerderheid bij de joodse kiezers. Alleen met de steun van de Arabische Israëli?s, die twintig procent van de bevolking vormen, kan links een meerderheid behalen. Maar Barak heeft het bij de Israëlische Arabieren verbruid en zij zijn niet gaan kiezen. Dit feit verklaart op zichzelf Baraks nederlaag al. Om het stemmingsgedrag van de Israëli?s te kunnen verklaren, moeten wij het gedrag van de Palestijnen gedurende de laatste maanden in ogenschouw nemen. Zij vechten fanatiek met stenen, kogels en bommen tegen Israël in wat zij de El-Aksa-intifada noemen, terwijl Barak vergaande concessies heeft gedaan aan Arafat. Barak wilde de Palestijnen 95 procent van de West-Bank en grote delen van Jeroesjalajim geven.Waarom vechten de Palestijnen dan? Omdat Barak de Oslo-akkoorden aan zijn laars heeft gelapt. In de periode dat hij premier was, gaf hij geen centimeter grond terug. Dat presteerde zelfs Netanjahoe niet. Barak zei bereid te zijn ver te gaan, maar slechts in ruil voor een allesomvattende vrede. En voor een allesomvattende vrede waren noch de Palestijnen noch de Israëli?s klaar. Dit zag Barak ook in, getuige zijn afscheidsspeech, maar hij dacht een dergelijke vredesovereenkomst aan beide volken te kunnen opdringen. De Israëli?s legde hij niets uit, dat vond hij niet nodig. Hij regeerde immers als een vorst uit het oude testament. En met Arafat kon hij vanwege zijn karakterstructuur niet op basis van gelijkheid en respect onderhandelen.Barak ging zelfs een stap verder. Hij ondermijnde het vertrouwen van de Israëli?s in de vrede. De ene dag noemde hij Arafat een onbetrouwbare terrorist en een dag later zette hij de onderhandelingen weer voort. Op deze wijze maakte hij Arafat en zichzelf ongeloofwaardig. Hierdoor kwam het merendeel van de Israëli?s, zowel links als rechts, tot de conclusie: een im mi la?asot sjalom (er is geen vredespartner). En de Israëli’s accepteren dat zij maar moeten leren leven met dat idee. Zij denken terecht: Barak is heel ver gegaan en hij heeft zo veel concessies gedaan en wat krijg je ervoor terug? Een tweede intifada. De Palestijnen willen ons niet en ze zullen ons nooit accepteren. Ze willen ons de zee indrijven. Dus moeten wij ons sterk maken en ons voorbereiden op een toekomst zonder vrede en wellicht zelfs op oorlog.De reden dat de Israëli?s voor Sjaron kozen is niet omdat de Israëli?s niet bereid zouden zijn om gebieden