Hoezo: de Palestijnen?

Enkele reacties op het artikel van Tom Spiero en een naschrift van de schrijver deden de reactie besluiten tot herplaatsing.

De Staat Israël is de laatste jaren in slechte handen. En denk nu niet meteen dat ik Sharon of Likud bedoel. De Staat is in slechte handen sinds november 1995. Toen werd Yitzhak Rabin, z.l., vermoord. Dat is al ruim zeven jaar geleden. Ik hoop dat daar nog vier jaar bijkomt. Vier jaar en acht maanden – een volle termijn in Israël – om precies te zijn, met de regering die Sharon na zijn eclatante verkiezingsoverwinning probeert te vormen. Vergun mij u toe te lichten waarop mijn hoop gebaseerd is.De Onafhankelijkheidsverklaring die op 15 mei 1948 door David Ben-Gurion in Tel Aviv werd voorgelezen, is het indrukwekkendste en meest veelbelovende document dat de Staat Israël tot dusverre heeft voortgebracht. Het is gevuld met beleidsvoornemens die ook na 55 jaar de Israëlische politici nog voor grote uitdagingen plaatsen. We kennen allemaal de geschiedenis van de jonge Staat. Ben-Gurion zag als zijn missie de idealen die in de verklaring van mei 1948 verwoord zijn, te realiseren. Door de omstandigheden van dat moment, zag hij zich genoodzaakt compromissen te sluiten die zijn missie om zeep hielpen. Het lijkt mij onbetwistbaar dat dankzij die compromissen de Staat toen werd gesticht. Er hadden zich in die dagen grofweg twee politieke stromingen georganiseerd. De ene stroming werd dezer dagen nog door de voormalige secretaris van Likud Nederland, Salo Vaz Dias, afgedaan als ?Bolsjewistisch?. Hij heeft het dan over Mapai, de partij van Ben Gurion. Daaruit is Avodah, de partij die thans onder leiding staat van Amram Mitzna, voortgekomen. De andere stroming, waaraan de naam van Jabotinsky verbonden is, was het fascisme. Salo en ik hebben elkaar niets te verwijten. Uit die stroming is Likud voortgekomen. De vergelijking met de eerste dagen van de Staat houdt hier op. Avodah herbergt geen Bolsjewieken meer, terwijl in Likud de fascisten aan de bak zijn. De namen om in de gaten te houden zijn o.a. Netanyahu, Livnat en Hanegbi. Niks nieuws.Het ziet er naar uit dat Sharon (Likud, 40 zetels) een regering gaat vormen met Shinui (15 zetels) en Mavdal (NRP, 6 zetels). Op dit moment probeert hij nog Lieberman (Nationale Unie, 7 zetels) en Peretz (Een Natie, 3 zetels) binnen te halen. Met Lieberman lijkt het niet te gaan lukken. Tijdens de aanloop tot de verkiezingen werd bekend dat er een onderzoek was gestart tegen Sharon met betrekking tot mogelijke wetsovertreding in verband met de financiering van de (vorige) verkiezingscampagne. Ook werd onderzocht hoe omkoperij de Likud voorverkiezingen had beïnvloed. En, last but not least, de Likud afdeling in Ramat Gan bleek te zijn overgenomen door een veroordeelde misdadiger, de heer Shlomi Oz. U ziet, ik haal niet alle bagger boven, want over Silvan Shalom (Likud, minister van financiën) en zijn broer geen woord. Deze Likud heeft overtuigend de verkiezingen gewonnen.Avodah – dat wil zeggen: de partij bobo?s – toont zich een slecht verliezer. Mitzna wordt door het dode hout dat mij Meretz deed stemmen, over de kolen gehaald. Peres wil weer minister zijn. En zo voelt ?Fuad? Ben-Eliezer het ook. Ook Knesset whip Dalia Itzik is nog niet over het verlies van haar auto met chauffeur heen.Het nieuwe kabinet doet het ergste vrezen. Economisch, sociaal en wat betreft de Zionistische waarden valt er alleen maar ellende te verwachten. Ik hoop dat de regering Sharon de volle termijn de tijd krijgt deze ellende te realiseren. En dan – wanneer de verantwoordelijkheid daarvoor duidelijk en onweerlegbaar op het bordje van Likud ligt – hoop ik op een betere verkiezingsuitslag. Een uitslag waaruit blijkt dat cynisme niet meer troef is. Dat fascisme en misdaad niet met onverschilligheid tegemoet worden getreden. En dat Avodah niet campagne voert alsof het in Israël om de Palestijnen gaat. Het gaat om Israël.It is about Israël, stupid!