De ver-Israëlisering van Amerika

Nooit eerder was er een oorlog waarvan de gevolgen zo zwaar zullen wegen voor de toekomst van Israël, zonder dat het land actief aan de strijd deelneemt.

De verklaring hiervoor ligt niet in de vergelijking die Israëli’s graag maken tussen hun eigen lot en de nieuwe Amerikaanse inspanningen in onze toch al zo moeizame regio. Het werkelijke effect van deze oorlog voor Israël zal afhangen van de mate waarin de Amerikanen in de regio actief zullen moeten blijven als het schieten voorbij is. Vanuit het Iraelische standpunt bezien kun je over dit Amerikaans belang twee totaal tegenovergestelde dingen opmerken. Volgens de officiële definitie, die de goedkeuring draagt van Rechts, conflicteert het Amerikaanse belang met het Israëlische in zoverre dat Amerika zal streven naar een regeling en druk zal uitoefenen om die te bewerkstellingen. Links ziet de Amerikaanse betrokkenheid als een duidelijke handreiking die voor Israël voordelig kan uitpakken. Nu de ogen van de wereld op de oorlog gericht zijn en met de wetenschap dat Amerika vast van plan is de ‘road map’ ten uitvoer te brengen, doet Jeruzalem nu al zijn uiterste best de plannen te dwarsbomen. Hoe groot is de kans op succes? Links heeft onvoldoende grond te blijven hopen dat Ariel Sharon in deze volgende fase zou falen bij zijn pogingen de ‘road map’ voor te blijven. Het is waar dat Amerika net zo verbijsterd is als vele Israëli’s nu ze beginnen te begrijpen dat ze als volk grote schade lijden door hun betrokkenheid bij de passie en de geschiedenis van een ander volk. In de vergelijking tussen de twee oorlogen die het politieke landschap in Israël hebben gevormd is veel ongrijpbaar en ongefundeerd. Washington wil geen stukken van Irak annexeren en heeft er evenmin nederzettingen gevestigd. Sterker nog, men moet niet overhaast de conclusie trekken dat door de lessen die Amerika zelf uit deze oorlog zal trekken de Amerikaanse houding t.o.v. het voortdurend in moeilijkheden verkerende Israël zal verbeteren. Amerika zal zich niet met natte ogen van ontroering tegen de Israëlische generaals vleien die op de Gebieden inbeuken, hoe bitter de eigen ervaringen ook mogen zijn. Het is ook nog veel te vroeg om te aan te nemen dat de houding tegenover joden overal ter wereld die de campagne steunen, op korte termijn minder vijandig zal worden. Maar politiek gezien zalAmerika als een andere natie uit de oorlog tevoorschijn komen. de voorbereidingen voor de presidentsverkiezingen zullen beginnen, en het politieke systeem zal bijzonder gevoelig blijken voor iedere pressiegroep die in staat zal zijn de uitslag te beïnvloeden.Israëlische diplomaten zijn al begonnen met een campagne in het Congres van de Verenigde Staten om de ‘road map’ – dat nog altijd niet voltooide document waar Jeruzalem zo bang voor is – te saboteren. De bitterheid in het Congres over Bush’s eigenmachtige beslissing het land de oorlog in te sturen is groot. De stand van Bush’s politieke situatie zal gelijk opgaan met het aantal overwinningen van zijn generaals in Irak, maar nog niemand is het gammele proces vergeten dat voorafging aan de oorlogsverklaring. Als in de beslissende weken die nog komen moeten, grote verliezen worden geleden waardoor het moreel afneemt, zal dat zeker een belangrijke rol spelen. Alle internationale druk, zowel vanuit Europa als vanuit de Arabische wereld, om tot een regeling te komen tussen Israël en de Palestijnen zou wel eens in het niet kunnen vallen bij de directe noden van de president tijdens zijn verkiezingscampagne.De ver-Israëlisering van Amerika kan dan ook bezien worden vanuit het perspectief van henry Kissinger’s beroemde opmerking dat Israël geen buitenland-politiek heeft, maar alleen een binnenlandse. Datzelfde kan gezegd worden van Amerika, waar de binnenlandse politieke belangen vaak meer gewicht krijgen dan de buitenlandse. Afegzien van deze overeenkomst tussen beide regeringen staan de hoogste politieke regionen in Amerika bol van machtig conservatis