Alweer een nieuwe oplossing

Zo van tijd tot tijd horen we de opmerking: "er moet toch eens een oplossing gevonden worden voor het Israëlisch-Palestijns conflict!" Maar helaas, wie op zoek is naar zo?n oplossing zal worden teleurgesteld, schrijft Sieg Kool vanuit Israël.

Allereerst het volgende: het betreft hier niet een Israëlisch-Palestijns conflict, maar een Israëlisch-Arabisch conflict. De in Israël wonende Arabieren zijn meest afstammelingen van immigranten uit naburige Arabische landen, die naar Israël zijn gekomen aan het eind van de 19e eeuw omdat door de toen al naar het land gekomen joden moderne landbouwmethoden werden ontwikkeld en nieuwe industriele bedrijven werden gesticht. De Arabische immigranten konden zodoende werk en een beter bestaan vinden.En de benaming van "Palestijnen" voor deze afstammelingen van Arabische immigranten is pas van recente datum. Deze benaming is voor het eerst genoemd in Jasser Arafat?s PLO-charter van 1968 omdat het past in zijn politieke propaganda. Nooit en nooit eerder is die benaming van Palestijnen gebruikt. In geschiedenisboeken zal men er vergeefs naar zoeken.Een van de belangrijkste oorzaken van het Israëlisch-Arabisch conflict is het feit dat het hier gaat om twee volken die zich in zeer verschillende stadia van hun ontwikkeling bevinden. De Arabische massa?s zijn nog steeds gewend aan het leven in dictaturen, aan een ontstellend hoog percentage van analfabetisme en mede daardoor aan een gebrek aan verdere opleiding, aan grote armoede en grote werkloosheid, onder een superrijke en vaak goed ontwikkelde heel dunne bovenlaag.De joodse bevolking kent niet of nauwelijks analfabetisme, is over het algemeen goed opgeleid, heeft daardoor aanmerkelijk hoger inkomen en is gewend aan democratie en persoonlijke vrijheid. De joodse bevolking leeft min of meer op Europees en Amerikaans niveau.En verder zijn de culturele verschillen zeer groot. De Islam, zoals die door Arabieren wordt beleefd, ziet alle niet-Islamieten als ongelovigen die dan ook vaak als minderwaardig worden beschouwd. En voor Israël is vooral belangrijk het Islamitisch voorschrift dat grondgebied, dat ooit door Moslems was bestuurd, moet worden terugveroverd.En het is meer dan duidelijk dat het feit dat de kleine joodse gemeenschap, vanaf de eerste dag van zijn bestaan als Staat in 1948, en nadien in zoveel oorlogen, de zoveel grotere Arabische legers heeft kunnen weerstaan, bij de Arabische regeringen en bevolkingen een intens gevoel van frustratie en een grote behoefte aan wraak heeft opgewekt.Conventional wisdom heeft het nu dat een oplossing alleen kan worden gevonden als die van buitenaf wordt opgelegd. Zo heeft het "kwartet" van Amerika, de Europese Unie, Rusland en de Verenigde Naties een "roadmap" bedacht, een plan volgens welk na verschillende stadia het in 2005 moet komen tot een Palestijnse staat die vreedzaam naast Israël moet bestaan.Wij kunnen ons voorstellen dat deze vier machten in staat kunnen zijn om Israël en de Arabische wereld te dwingen om een dergelijke situatie te aanvaarden. Maar dat zal noch Israël, noch de Arabieren bevredigen. Israël moet dan van zijn toch al zo minimale grondgebied nog meer land afstaan, en de Arabieren bereiken niet hun doel van de totale vernietiging van Israël en hun wraakneming. Dit zou hooguit een zeer tijdelijke verlichting kunnen betekenen, maar een oplossing is het niet. Een afgedwongen vrede is nu eenmaal geen vrede. Maar het zou een tijdwinst kunnen betekenen.Een oplossing is een vrede die door beide partijen wordt gewenst. Daarvoor is nodig dat beide partijen naar elkaar toegroeien, elkaar beter leren kennen, in elkaars behoeften kunnen voorzien. Zo?n situatie is nu nog ondenkbaar, wij mogen alleen maar hopen dat in de toekomst de weg hiertoe kan worden geopend. Maar het is zeker geen nabije toekomst. Wijzelf zullen dat niet meer meemaken.24 Maart 2003Klik hier voor de engelse tekst van dit artikel.