Waar blijft de wortel?

"Uit het Amerikaanse politieke arsenaal komt de carrot-and-stick approach: beloning en straf, u mag kiezen. Een kabinet van nationale eenheid in Israël zou beide elementen moeten bevatten. Maar dat is niet waaraan Sjaron lijkt te denken." De nieuwe column van Tom Spiero.

De Europese Unie gaat onverminderd door aan de regionale partijen in het Midden-Oosten te demonstreren waarom het geen alternatief kan bieden voor de Amerikaanse bemiddelingsrol in het conflict tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit. De Belgische minister van Buitenlandse Zaken Michel, die het gebied de afgelopen week bezocht, was de voor het moment laatste EU-bezoeker die dat weer eens kwam bewijzen. De Europese Unie heeft al geruime tijd in haar benadering van Israël voor de stick gekozen. De laatste stok die uit de kast is gehaald is het dreigement de handelsrelatie tussen EU en Israël te herzien. Zo?n besluit zou Israël inderdaad de nodige economische schade berokkenen. Het ligt in de lijn der redelijkheid te vermoeden dat Israëlische diplomaten in Europa hun uiterste best doen zo?n stap van de Europese Unie te voorkomen. Ik wens Israël alle succes toe bij deze inspanning. Wat de uitkomst ook mag zijn, de positie van de Israëlische kiezer wordt niet beïnvloed door welke denkbare stap van de EU dan ook. En wanneer de Arabische kiezer gelegenheid zou hebben haar mening tot uitdrukking te brengen, zou in ieder geval op dit punt blijken dat er in het Midden-Oosten eenheid van denken bestaat. Maar genoeg over Europa.In een aantal interviews door de Israëlische media, heeft premier Sjaron rond Pesach zijn positie in het conflict met de Palestijnen nader toegelicht. Eerste voorwaarde voor onderhandelingen met de Palestijnse Autoriteit (PA) is een einde aan de gewelddadigheden. Sjaron biedt de PA dan volledige controle over 42 procent van ?de gebieden?. Er zal geen enkele nederzetting ontmanteld worden. Onderhandelingen hebben tot doel deelakkoorden te bereiken. In grote trekken komt Sjarons positie hier op neer. Velen van u zijn in staat deze grove omschrijving op grond van eigen kennis van de situatie te verbijzonderen. ?Alleen Sjaron kan vrede brengen.? Met deze slogan heeft Sjaron campagne gevoerd. Mijn trouwe lezers weten dat ik van mening ben dat hij daarmee de verkiezingen niet heeft gewonnen, een meerderheid heeft namelijk niet op hem gestemd. Hij heeft de verkiezingen alleen niet verloren. Degenen die wegens zijn campagneslogan op hem hebben gestemd, komen in elk geval bedrogen uit. Want uit de interviews waarnaar ik eerder verwees, blijkt dat Sjaron niet in vrede gelooft.Sjaron heeft de stok. De rechtvaardiging van Avoda in de regering van nationale eenheid zou hierin gelegen kunnen zijn, dat Avoda-ministers de PA de wortel aanbieden. Hier is echter geen sprake van. ?Duif? Peres heeft onlangs de Avoda-ministers bijeengeroepen om te bespreken hoe de verkiezingen voor het Avoda-partijleiderschap, die voor 4 september op de agenda staan, kunnen worden uitgesteld. Dit verlangen wordt gevoed door de verwachting dat Knesset-voorzitter Avraham Burg deze verkiezingen zal winnen. Peres vreest dat in het verlengde van diens overwinning, Burg de deelname van Avoda aan de regering-Sjaron zal beëindigen. En wanneer de Avoda-ministers niet meer toevoegen aan de huidige regering dan zij thans doen, is er ook alle reden aan die deelname een einde te maken.Het is absoluut noodzakelijk dat de verkiezingen op 4 september doorgaan. Ik steun daarbij de kandidatuur van Sjlomo Ben-Ami, de minister van Binnenlandse Veiligheid en ? ad-interim ? Buitenlandse Zaken in de Regering Barak. De enige politieke fout die Ben-Ami tot dusverre gemaakt heeft, is dat hij niet is afgetreden toen afgelopen oktober de Israëlische politie bij ernstige ongeregeldheden dertien Arabische staatsburgers doodschoot. Maar misschien maakt hem dat herkenbaarder voor zijn Europese collega?s. Die zijn immers allang vergeten wat het is om de consequenties van hu