“Sjarons bezoek aan Bush succesvol”

Rob Kern analyseert het bezoek van Sjaron aan Bush. Hij benadrukt het belang van vriendschappen in de politiek en buigt zich over de combinatie Sjaron en Oslo.

Bush en Sjaron in het Witte HuisNu hoeft men hier niet te veel achter te zoeken. Toch kan het feit dat de heren elkaar kennen uit een periode dat zij nog geen president en premier waren, belangrijk zijn in de politiek. Tenslotte is politiek en ook internationale politiek mensenwerk. Sympathieën en antipathieën bepaalden het lot van vele volkeren. Coalities werden door persoonlijke vriendschappen beïnvloed, zo ook vrede en oorlog. Ik wijs in dit verband ook op de vriendschap tussen Margaret Thatcher en George Bush senior en de goede verstandhouding tussen de Amerikaanse presidenten Reagan en Bush sr. en Mikael Gorbatjov.Nu zijn de berichten over de ontmoeting tussen Bush en Sjaron vanuit Israëlisch standpunt zeer bemoedigend. Hierop wijst de felle reactie van Hanan Asrabi op de Amerikaanse nieuwszender CNN op 20 maart jongsleden. Zij beweerde dat het bezoek van Sjaron in Washington slechts bedoeld was als pr voor Israël, met het doel de aandacht van de wereld af te leiden van de onderdrukking van het Palestijnse volk. Maar wat heeft Sjaron bij Bush bereikt?Allereerst zorgde hij voor begrip voor het standpunt van Sjaron en Peres dat het Midden-Oosten niet rijp is voor een definitieve vredesregeling. Het stoppen van de vijandelijkheden, samenwerking tussen Palestijnen en Israëli?s op het gebied van veiligheid om terreur en aanslagen te voorkomen, hervatting van vredesbesprekingen en verbetering van de economische omstandigheden van de Palestijnen zijn doelen die belangrijk genoeg zijn om na te streven. Dit is, zoals ik in mijn vorige artikelen al uitlegde, de weg van Oslo. Nu zult u zeggen: Sjaron en Oslo gaan vast niet samen. Welnu, ik denk en hoop van wel. Barak heeft bewust de weg van Oslo verlaten en heeft zich laten verleiden door de ambitieuze Clinton om te streven naar een alles omvattend vredesakkoord. De gevolgen kennen wij: Barak weg en een tweede intifada. Dit terwijl Barak Arafat meer heeft beloofd dan de meeste Israëli?s konden accepteren. Barak zei bij zijn afscheid er zeker van te zijn dat hij bij het rechte eind had. Hij zou moedig de weg van de vrede hebben bewandeld, als een ware opvolger van Rabin. Dit wil ik niet ontkennen maar net als bij het proces van de psychotherapie is niet alleen de juistheid van de duiding belangrijk maar ook de timing ervan. Baraks timing was slecht en de gevolgen desastreus. Sjaron en Peres begrijpen dit en stellen realistischere doelen. Sjaron hamert keer op keer op het belang van veiligheid voor de Israëlische burgers. Daarna kunnen de blokkades van de Palestijnse steden worden opgeheven. Peres trad toe tot de regering van Nationale Eenheid voor het bereiken van realistische doelen en terugkeer naar het proces van Oslo.Sjimon PeresNu zijn er twee varianten mogelijk. De eerste mogelijkheid is dat Sjaron, die nu al 73 jaar oud is, werkelijk begrijpt dat Israël niet alleen veiligheid maar ook vrede nodig heeft en dat om vrede te bereiken pijnlijke concessies nodig zijn. In dat geval zal hij net als Rabin Peres de ruimte geven om op de weg van Oslo verder te gaan. De tweede variant is dat hij met de nederzettingenpolitiek van Likoed verder zal gaan, er geen ontspanning zal komen en Avoda de regering van Nationale Eenheid op den duur zal verlaten. Zolang Peres op de post van buitenlandse zaken zit vertrouw ik op de Oslo-variant. Ten overvloede wijs ik er nog op dat tijdens de regering-Barak Peres niet op buitenlandse zaken zat en het dus waarschiijnlijk is dat de heren Sjaron en Peres veel beter met elkaar kunnen opschieten dan Peres en Barak. En over de belangrijkheid van vriendschappen in de politiek heb ik u al eerder in dit artikel onderhouden.Terug naar Bush. Hij verklaarde dat de nieuwe Amerikaanse regering Israël in tegenstelling tot Clinton geen vredesregeling zal opdringen. Bush wil I