Regering van nationale eenheid

Rob Kern legt uit waarom hij voorstander is van een regering van Nationale Eenheid, met Peres als minister van Buitenlandse Zaken.

De Volkskrant schreef in haar commentaar van 17 februari dat het aanbod om minister van Defensie te worden in de regering Sjaron voor Barak onweerstaanbaar is, omdat hij hoopt op een politieke rehabilitatie. Datzelfde zou gelden voor Sjimon Peres die een ministerschap van Buitenlandse zaken niet kan weigeren. Inmiddels is duidelijk geworden dat Barak het ministerschap toch niet aanneemt, Peres waarschijnlijk wel.De Volkskrant kwam tot de conclusie dat de vorming van een regering tussen de behoudende Likoed en Avoda, de Arbeidspartij, tot een gevaarlijke impasse kan leiden waarin voor alle partijen vrede en veiligheid uit zicht kunnen raken. De essentie van de kritiek komt erop neer dat Avoda en Likoed het met elkaar volstrekt oneens zijn over het te voeren beleid en Sjarons motieven niet kosjer zijn. Eind vorig jaar weigerde hij een coalitie met Barak te vormen en nu biedt Sjaron dezelfde Barak een belangrijke ministerspost aan. En de enige reden dat de Likoed-leider Peres minister van Buitenlandse Zaken zou willen maken, is dat deze de harde lijn van de regering-Sjaron in het buitenland zou kunnen verkopen als humaan beleid. Avoda zou er volgens de gedachtegang van de Volkskrant beter aan doen vanuit de oppositiebanken de regering-Sjaron te bestrijden.Al deze commentaren op afstand gaan een belangrijk feit voorbij. Na het begin van de Al Aksa-intifada is Israël veranderd. Linkse Israëli?s komen in toenemende mate tot de conclusie dat het concept van Oslo heeft gefaald. Voor rechtse Israëli?s is het nog eenvoudiger: zij hebben altijd beweerd dat het vredesproces een gevaarlijke weg was. Arafat met veertig duizend gewapende agenten laten terugkeren naar Gaza heeft zich, zoals rechts al verwachtte, tegen Israël gekeerd. In de tweede intifada ziet rechts een duidelijk bewijs van zijn opvatting dat Arafat geen genoegen neemt met Gaza en de West-Bank, maar ook Jeruzalem, Haifa en zelfs Tel Aviv in bezit wil krijgen. De Palestijnen zouden er op uit zijn steeds meer gebieden in bezit te nemen, zonder daarvoor iets terug te willen geven. Het trieste nu is dat zelfs de vurigste aanhangers van het vredesproces tot deze conclusie komen. Triest, maar niet irreëel.Men komt tot de conclusie dat niet vrede maar veiligheid de prioriteit van Israël is. Voor vrede heeft men namelijk een vredespartner nodig. Aanslagen zoals die van 14 februari ? toen een Palestijnse buschauffeur bij Holon op een menigte wachtende mensen inreed – maken de Israëlische bevolking razend en eensgezind. Tegenstellingen links en rechts vallen weg als er extern gevaar dreigt. Sjaron lijkt dit feilloos aan te voelen. Hij probeert geen regering te vormen die met een minieme meerderheid in de Knesset zijn linkse ideeën erdoorheen probeert te drukken zoals Barak of zijn rechtse ideeën opdringt zoals Natanjahoe. Nee, Sjaron probeert naar de ervaringen van Barak en Peres te luisteren en samen met hen een regering te vormen. Hij lijkt te zeggen; jongens we zitten diep in de problemen, laten wij elkaar niet de schuld geven van deze situatie, maar gezamenlijk de problemen oplossen. Zo gek is dit toch niet. Mijn inziens wordt de vorming van een regering van Nationale Eenheid nu gedragen door een groot deel van de Israëlische bevolking.Ik ben blij dat Barak heeft besloten de ministerspost toch niet aan te nemen. Met zijn zigzagbewegingen is hij niet erg geloofwaardig meer. Maar aan de ander kant had hij nog heel waardevol voor Israël kunnen zijn als minister van Defensie onder de vleugels van een man als Sjaron. En Peres dan? Israël zal hem in de toekomst hard nodig hebben. Als er harde maatregelen moeten worden genomen om de veiligheid van Israëlische burgers te waarborgen zal hij Israël moeten behoeden voor een internationaal isolement. Steeds opnieuw zal de man met internationaal aanzien Washington en Europa moet