Oslo en veiligheid

De regering van Nationale Eenheid is een feit. De zeer brede regering bestaat uit maar liefst 26 ministers. Rob Kern is voorzichtig optimistisch.

Sommigen zeggen zelfs dat een regering zoals woensdag beëdigd is, slecht is voor Israël. Deze regeringsvorm zou de verschillen tussen de diverse deelnemers aan het oog onttrekken. Arafat zou Israël deze onwenselijke regering hebben opgedrongen.Volgens mij gaan deze bezwaren voorbij aan het feit dat de politieke en psychologische realiteit in Israël de laatste maanden drastisch is veranderd. Voor- en tegenstanders van Baraks vredespogingen zagen met ontzetting diens verwoede pogingen mislukken. De veiligheidssituatie verslechterde en er ontstond een nieuwe intifada. Bloederige aanslagen zoals in Cholon en Natanja en continue beschietingen op de Jeruzalemse wijk Milo. Ook werden verdwaalde reservisten gelyncht onder de ogen van de Palestijnse politie. Hierdoor gingen Israëlische burgers zich in toenemende mate onveilig gingen voelen in hun eigen land. Vooral het feit dat Barak bereid was om heel ver te gaan om een allesomvattende regeling te bereiken, heeft de Israëli?s geschokt. Barak was bereid 95 procent van de West-Bank (of Jehoeda en Sjomron) en delen van Jeruzalem conform Clintons plan af te staan aan de Palestijnse autoriteit. Arafat accepteerde het plan niet. Barak was voor de meeste Israëli?s te ver gegaan maar voor Arafat was het niet genoeg.Door deze ervaringen kwamen de meeste Israëli?s tot de volstrekt begrijpelijke conclusie dat een vredesakkoord met de Palestijnen onhaalbaar is. Bij gebrek aan een echte vredespartner zal Israëls grootste prioriteit de veiligheid van het land moeten zijn, en niet een regeling met de Palestijnen, is het algemene gevoel. Juist de (voormalige) voorstanders van een compromis met de Palestijnen kwamen tot deze conclusie. Tegenstanders van de onderhandelingen met de Palestijnen zagen slechts hun vooroordelen bevestigd. De regering van Nationale Eenheid weerspiegelt de nadrukkelijke wens van de Israëlische bevolking. Er is in Israël geen verschil tussen links en rechts, orthodox en vrijdenkend als het gaat om het voortbestaan en veiligheid van de Staat.De regering is wel wat groot uitgevallen met 26 ministers. Wij moeten afwachten hoe Sjaron de meningen van bijvoorbeeld Zeevi (toerisme)en Lieberman (infrastructuur) aan de ene kant en Peres aan de andere met elkaar kan verzoenen. Ook kan Sjas met vijf ministers het regeren voor Sjaron behoorlijk moeilijk maken.Maar de uiteindelijke vraag is of de vredeskansen onder Sjaron verkeken zijn. Ik denk van niet. Peres trad tot de regering toe na Sjarons uitdrukkelijke verzekering dat het proces van Oslo voortgezet zou worden. Alleen met deze verzekering lukte het Peres Avoda te overtuigen om aan de regering deel te nemen. Hiervoor verdient hij waardering en bewondering. Met Peres in de regering zal Oslo nieuwe leven ingeblazen worden.Tot een definitieve regeling zal het niet komen. Veel belangrijker is het voorzetten van de Palestijns-Israëlische dialoog en de intensivering van de economische samenwerking. Hopelijk kan het proces van geweld en wantrouwen een halt worden toegeroepen en de weg worden gevonden naar ontspanning en wederzijds vertouwen. Dat is ook de essentie van Oslo: vertrouwen en ontspanning zullen beide volkeren rijp maken voor tolerantie en compromissen.Wat mij betreft gaan veiligheid en Oslo hand in hand. Als Sjaron een sterke leider blijkt te zijn, die de regering met gezag weet te besturen, ben ik voorzichtig optimistisch over de toestand in het Midden Oosten.