De situatie loopt gierend uit de hand

Smuel Keren schetst de achtergronden van de zelfmoordaanslag in Tel Aviv.

Radio’s gingen aan, er werd druk getelefoneerd en binnen een paar minuten drong de harde realiteit het café binnen. Weer een zelfmoordaanslag, nu gericht op een grote groep jongeren die in het Dolfinarium een disco bezochten. De plaats werd aanvankelijk voor Dolfijnenshows gebouwd, maar die sloegen niet aan bij het Israëlische publiek. Na lange tijd leeg te hebben gestaan werd het pand omgebouwd tot een uitgangsplaats met vele disco’s, vooral populair bij jongeren uit Rusland. David reed snel naar huis. Op de Israëlische televisie werden tot drie uur in de ochtend afschuwelijke beelden uitgezonden van gedode en ernstig verminkte jongeren en aangeslagen hulpverleners.Het dodental is inmiddels opgelopen tot 21 en negentig mensen raakten gewond, van wie velen ernstig. De dader ging tussen de jongeren in de rij staan en blies zich op met alle verschrikkelijke gevolgen van dien. In de explosieven die dader gebruikte, waren zware ijzeren ballen en schroeven verwerkt die later uit de lichamen van de slachtoffers zijn verwijderd.De aanslag vond plaats op 1 juni 2001, de dag waarop Faisal Husseini in Oost-Jeruzalem werd begraven. De agenten van de veiligheidsdienst van Arafat werkten na een lange tijd weer samen met het Israëlische leger om de begrafenis ordelijk te laten verlopen. En dat is goed gelukt. Israël heeft geen behoefte aan escalatie van het geweld. Bovendien had premier Sjaron twee weken eerder een eenzijdig staakt-het-vuren afgekondigd als respons op het Mitchell-rapport. De zelfmoordaanslag had tot doel een zware Israëlische reactie uit te lokken en op deze wijze de geweldsspiraal in alle hevigheid nieuw leven in te blazen. Verder maakte de zelfmoordaanslag deel uit van een doordachte strategie om het leven van het Israëlische volk onmogelijk te maken."Is iedereen thuis"? vroeg ik David, toen ik hem de ochtend na de aanslag sprak. David heeft drie dochters van wie er een de discoleeftijd heeft. ?Ja, zij zijn er allemaal en zij slapen nog,? antwoordde hij en ik was opgelucht. Hoe anders moeten de families van de doden en de gewonden zich hebben gevoeld toen zij het nieuws hoorden. Zij bereidden zich voor op de levajot (joodse begrafenissen) en een leven vol onverwerkbaar verdriet. Zondagochtend werd een deel van de slachtoffers begraven. Onder hen de 16-jarige Miriam die pas twee jaar geleden met haar ouders vanuit Rusland naar Israël emigreerde. In dezelfde nieuwsuitzending van Kol Israël waarin Miriams begrafenis aan de orde kwam, werd er melding gemaakt van een onderzoek onder de Palestijnen in de West Bank en Gaza.75,6 procent van de significante ondervraagden gaf aan voorstander te zijn van een voortzetting van de zelfmoordaanslagen op Israëlische burgers. Dit hoge cijfer correleert met de enorme haat die Palestijnen tegenover de Israëli’s voelen. Ook toont het aan hoe ver weg een duurzame vrede in het Midden-Oosten nog is. De haat wordt gepredikt in scholen en moskeeën, uitgestort op jonge beïnvloedbare kinderen die onder belabberde omstandigheden leven.Als veiligheidsmaatregel heeft het Israëlische leger de Gazastrook en de West-Bank afgegrendeld. In de praktijk blijkt dat vele Arabische arbeiders toch in Israël worden toegelaten om te werken. De Israëlische regering vergadert ondertussen over tegenmaatregelen. In Israël word openlijk gespeculeerd over een verbanning van Arafat, die aangewezen wordt als de schuldige van zowel de intifada als de zelfmoordacties. Of het zover komt durf ik niet te zeggen. Peres scheen Sjaron ervan te hebben overtuigd Arafat een kans te geven om het door hem uitgeroepen onvoorwaardelijke bestand waar te maken. Maar na de aanslag heeft minister van Defensie Ben Eliezer alweer gezegd dat het besluit van Arafat ingegeven is door strategische motieven. Arafat zou bang zijn voor een Israëlische vergeldingactie en de internationale politiek om de tuin willen leiden. Ben E