Al enkele weken Sjaron

"In mijn columns op joods.nl heb ik mij laten kennen als een tegenstander van een regering van Nationale Eenheid, Likoed en Sjaron. Een moment om eerder ingenomen standpunten te herijken." Een nieuwe column van Tom Spiero.

Voor Ariel Sjaron is de kop er inmiddels af. Hij is ruim twee weken minister-president en heeft zijn eerste bezoek aan Washington erop zitten. Het is een goede gewoonte om nieuwe machthebbers de eerste honderd dagen in de luwte te laten opereren. Na minder dan drie weken een tussenstand opnemen kan eigenlijk niet serieus zijn. Toch wil ik een poging wagen.De behoefte daaraan dringt zich op omdat ik de idee van een Sjaron-premierschap volstrekt onacceptabel vond. En na twee weken stel ik vast dat Sjaron het gewoon goed doet. Wat gaan we nou krijgen? Hoe kan dat?Ten eerste heeft Sjaron zich veel rustiger gehouden dan ik had durven hopen. Zijn stijl van opereren laat meer zien van de oude Mapai?nik die hij is dan de Likoed?nik die ik vreesde. De wet op de rechtstreekse verkiezing van de minister-president is ingetrokken. Ook heeft hij Arafat een destabiliserende factor in het Midden-Oosten en terrorist genoemd en Bashar al-Assad een broodheer van het terrorisme. Dat lucht op. Lekker wanneer je premier gewoon eens zegt waar het op staat. Sjaron hoeft ook niet steeds toe te lichten wat hij bedoelt. De mensen begrijpen hem gewoon in één keer. Ook niet gek voor de verandering.Hoe prettig deze veranderingen ook aandoen, zij verhullen niet dat de behoeften van Israël hetzelfde zijn gebleven. En de vraag die er dus echt toe doet is: in hoeverre zal de regering-Sjaron in staat zijn de behoeften van de Staat Israël in kaart te brengen en vervolgens te bevredigen? Wat dat betreft ziet de toekomst er ineens een stuk minder rooskleurig uit onder een regering van Nationale Eenheid. De agenda van de Staat Israël laat zich eenvoudig samenvatten: versterking van de democratie binnen veilige, internationaal erkende grenzen. Het eerste is een intern proces, het tweede een intern én extern proces.Hoe verfrissend het ook mag klinken dat we met een stel terroristen van doen hebben, de realiteit dicteert ons te erkennen dat dit voorlopig ook wel zo zal blijven. Als Israël intern helemaal op orde zou zijn, zouden we ons wellicht meer tijd voor de ontwikkeling van de verhouding met de rest van de wereld kunnen veroorloven dan nu het geval is. Aangezien de binnenlandse agenda veel conflictstof bevat, betekent dat dus dat we met terroristen zaken moeten doen. En dan is het niet erg productief ze ook zo te noemen. Dankzij de huidige politiek van Arafat heeft Israël even tijd om een pauze in de onderhandelingen in te lassen. Maar het staat vast dat het ook in het belang van Israël is om tot een oplossing van het conflict te komen. Eens moet ook Sjaron zijn kaarten laten zien De bal ligt nu op de Arabische speelhelft. Laten we eerst maar eens kijken wat er de komende dagen in Aman staat te gebeuren.De binnenlandse agenda wordt aangevoerd door democratisering. Sjimon Peres laat ? vooruitlopend op de verkiezing van een nieuwe Avoda-voorzitter – een memo circuleren dat uitgerekend democratie, en dan voornamelijk interne partijdemocratie, als onderwerp heeft. Dat is niet toevallig.Afgelopen oktober vielen tijdens de ongeregeldheden waarbij Arabische Israëli?s betrokken waren dertien doden te betreuren. De Or-commissie die het optreden van de Israëlische politie daarbij onderzoekt, stuit op een hardnekkig probleem: het spanningsveld tussen orde- en rechtshandhaving. De politie schiet te kort waar het de bescherming van de wettelijk vastgelegde rechten van de burgers betreft. Blaam daarvoor treft in de eerste plaats de verantwoordelijke achtereenvolgende ministers.In het verlengde daarvan moet ook het geringe respect voor de wet genoemd worden waarvan de leden van de Knesset veel te vaak blijk geven. De aanhang van Likoed en Avoda denken over dit onderwerp heel verschillend. Nationale Eenheid