Risjes

Tom Spiero kijkt kritisch naar de Israëlische maatschappij en politiek. Hij bekritiseert het ontbreken van een grondwet. Maar houdt zielsveel van ha’aretz: "Het is een wonder wat er in 52 jaar is opgebouwd en het is een wonder dat de Staat ondanks zijn interne tekortkomingen zo?n vitaliteit uitstraalt."

Voor mij is de Staat Israël nog steeds een wonder. Wanneer Israëlische vrienden laten blijken mijn zionisme vertederend maar naïef te vinden, kan ik nooit nalaten hen er op te wijzen dat het bestaan van de Staat voor lief te nemen gevaarlijk en naïef is. Het is een wonder wat er in 52 jaar is opgebouwd en het is een wonder dat de Staat ondanks zijn interne tekortkomingen zo?n vitaliteit uitstraalt.Ik ken geen ander land in de wereld waar bij het slaan van de klok de radio in de bus harder wordt gezet, zodat iedereen het laatste nieuws kan horen. De ‘leesdichtheid’ van kranten in Israël behoort tot de hoogste in de wereld. Alleen in de landen die Israël direct omringen is de opkomst bij verkiezingen hoger dan in Israël zelf. En dat geldt zeker voor de percentages waarmee de winnaars in die omringende landen de verkiezingen uitkomen.Wat zijn dan die interne tekortkomingen waarover ik het had? Laten we de heroïsche Onafhankelijkheidsverklaring er eens bijnemen. Daar staat, behalve de bepaling dat uiterlijk op 1 oktober 1948 een grondwet van kracht zal worden, onder andere het volgende in: "De Staat Israël zal haar grenzen openstellen voor joodse immigratie en voor het binnenhalen van hen die in ballingschap leven; zij zal de ontwikkeling van het land ten gunste van al haar inwoners bevorderen; zij zal gegrondvest zijn op vrijheid, rechtvaardigheid en vrede zoals voorzien door de profeten van Israël; zij garandeert volledige gelijkheid van sociale en politieke rechten aan al haar inwoners ongeacht geloof, ras of geslacht; zij zal vrijheid van geloof, geweten, taal, onderwijs en cultuur garanderen; zij zal instaan voor de veiligheid van de Heilige Plaatsen van alle geloven; en zij zal trouw zijn aan de principes van het Handvest van de Verenigde Naties."Ondanks die datum van 1 oktober 1948, kent Israël nog steeds geen grondwet. In die grondwet zouden de rechten zijn opgenomen die hierboven aangehaald zijn. Delen van de orthodoxie konden zich daar in het geheel niet mee verenigen. Ben Gurion ging er vanuit dat Israël binnen de kortste keren een seculiere staat zou zijn en hechtte eraan dat op het moment van onafhankelijkheid eenheid getoond kon worden. En hoewel de gevolgen van deze misrekening inmiddels onderdeel vormen van het dagelijks leven van alle Israëli’s, verbindt slechts een minderheid er de conclusie aan dat die grondwet er alsnog moet komen. Naar mijn mening is in het ontbreken van een grondwet ook de oorzaak te vinden van het fenomeen dat veel Israëli’s niet verinnerlijkt hebben dat zij ? collectief – de Staat zijn. Je probeert dus de Staat te ontlopen wanneer die dingen van je wil die je niet welgevallig zijn of je gewoon niet uitkomen.Een en ander staat de Israëlische maatschappij niet in de weg te bediscussiëren wat in de actualiteit aan de orde is. Zelfs tijdens de Al Aqsa Infifada komen hoge militairen naar voren die vinden dat het leger buitensporig geweld gebruikt bij de bestrijding daarvan. Die openheid is iets waar we trots op kunnen zijn. Het illustreert een vitaliteit die in het cynische, oude Europa ontbreekt. In Nederland kunnen de "Politionele Acties" nog niet open besproken worden en zowel hier als in Frankrijk worstelt de politiek met het drama Szrebreniza.Buitensporig geweld is geweld dat achterwege kan blijven wanneer er andere ? minder gewelddadige – machtsmiddelen voor handen zijn. Dus: liever tanks dan raketten, liever geweren dan tanks, liever rubber kogels dan metalen kogels, liever traangas en rookgranaten dan kogels.Traangas- en rookgranaten worden door Israël uit Frankrijk en Duitsland betrokken. Die landen geven nu geen ver