Waarom Barak minder bereikt dan Peres

Barak heeft in Oslo meer consessies gedaan dan Rabin en Peres ooit bereid waren te doen. Toch volgde op de mislukking van de onderhandelingen de bitterste strijd tussen de partijen na 1967. Rob Kern analyseert waarom Baraks manier niet werkt.

In Washington onderhandelde minister van Buitenlandse Zaken Ben Ami koortsachtig met de Palestijnen over een akkoord. Netanjahoe haastte zich te zeggen dat het akkoord, waarvan hij blijkbaar overtuigd is dat het er komt, geen enkele waarde heeft. Volgens Netanjahoe zal het Israëlische volk het akkoord niet accepteren. Ondertussen ontmoette Barak Peres om het te hebben over een meer vooraanstaande rol voor de laatste in de onderhandelingen met de Palestijnen, als Barak de verkiezingen wint. Dit in overeenstemming met de wens van de Meretz-partij die aanvankelijk Peres wilde voordragen als deelnemer van de premierverkiezingen en een grotere rol voor Peres als voorwaarde stelde voor de steun aan Barak.Volgens de opiniepeilingen had Peres meer kans om Sharon te verslaan dan Barak, behalve wanneer Barak nog voor de verkiezingen een vredesovereenkomst met Arafat weet te sluiten, die voor beide volkeren acceptabel is. Peres had aangekondigd zich terug te trekken uit de verkiezingen als Barak inderdaad een akkoord zou bereiken. Toch was Barak fel tegen de kandidatuur van Peres. Hij motiveerde dit als volgt: Arafat zal meer geneigd zijn om – uit angst voor Sharon – een akkoord te sluiten met Barak als hij het perspectief heeft om na februari met Peres door te onderhandelen. Het is immers alom bekend dat hij beter met Peres kan opschieten dan met Barak.Het is merkwaardig dat Arafat liever met Peres onderhandelt, want Peres is minder bereid om consessies te doen dan Barak. Barak heeft in Washington deze zomer meer consessies gedaan dan Rabin en Peres ooit bereid waren te doen. Toch volgde op de mislukking van de onderhandelingen de bitterste strijd tussen de partijen na 1967. Een strijd die door de meeste Israëli’s als een staat van oorlog wordt ervaren. De strijd van de Palestijnen komt de meeste Israëli’s als onbegrijpelijk voor. Barak was immers bereid consessies te doen, die zo vergaand waren dat een groot deel van de Israëlische bevolking het er niet mee eens was.Om dit fenomeen te verklaren komen ook de meeste linkse Israëli’s niet verder dan dat Arabieren niet te vertrouwen zijn, zij zouden alleen maar nemen en niets teruggeven. Niet alleen de gebieden, Jehoeda en Sjomron zouden zij willen hebben, maar ook Haifa, Tel Aviv en Jeruzalem. Nu zal men geen Palestijn vinden die dit laatste tegenspreekt. Toch zijn hiermee de problemen van de laatste tijd niet te verklaren. Wel is er een direct verband tussen Baraks onderhandelingsstijl en de onstane problemen met de Palestijnen. Barak wilde zeer ver gaan om vrede te bereiken, maar zijn optreden veroorzaakte veel commotie in Israël en ook bij de Palestijnen. Waarom eigenlijk?De Israëli’s ontgaat niet dat Barak het land regeert met weinig dialectiek. Barak is eigenzinnig en luistert slechts naar een klein aantal vertrouwelingen. Hij heeft maling aan zijn eigen ministers en de Knesset. Dat verklaart Baraks vreemde acties van de laatste tijd: te snel akkoord gaan met nieuwe verkiezingen en aftreden als premier. Barak heeft geen politiek gevoel hij regeert als een generaal in oorlog.Hoe Barak Arafat samen met de eigenzinnige Clinton de kast op heeft gejaagd, ontgaat de meeste Israëli’s. Volgens Henry Kissenger is de oorzaak dat Barak de weg van Oslo verlaten heeft. Volgens Kissinger hebben de heren weinig historisch gevoel. Het concept van Oslo ging uit van een proces van geleidelijkheid en toenemend vertrouwen tussen de beide volkeren. Een proces dat zorgt voor een steeds toenemende welvaart, wat weer zal leiden tot wederzijdse erkenning en vrede. Moelijke punten werden bewust vooruitgeschoven in de hoop dat zij later opgelost konden worden. Sjimon Peres is de architect van Oslo. Barak zag weinig in Oslo. Dat verklaart waarom hij P