In Memoriam Rehavam Ze?evi.

Afgelopen week werd Minister van Toerisme Rehavam Ze?evi in het Jerusalem Hyatt Hotel door drie schoten in het hoofd geliquideerd. De aanslag werd opgeëist door het PFLP. Dit In Memoriam gaat niet zozeer over Ze?evi, als wel over de mogelijke politieke gevolgen van die aanslag.

Er is geen enkel land in de wereld waarvan de politici ter uiterst rechterzijde kunnen rekenen op iets anders dan mijn a-priori afwijzende houding. Met uitzondering van Israël. Dat is niet zozeer de verdienste van deze politici zelf maar van het Land. Waarom zou ik elders aan deze ?kant van het gelijk? mijn tijd verdoen. Daardoor denk ik dat er in Israël een uniek specimen van uiterst rechtse politici bestaat: de democratische extremist. Het sprekendste voorbeeld is Benny Begin. Begin houdt er extreme standpunten op na maar geeft ook zijn zetel in de Knesset op wanneer blijkt dat zijn ideeën een minimale aanhang genieten.Blijkens diverse stukken die naar aanleiding van zijn dood over Rehavam Ze?evi geschreven zijn, behoorde ook hij tot deze zeldzame categorie. Ik heb dat bij zijn leven nooit vermoed en bespaar u dan ook pogingen mijnerzijds om een in die context ?politiek correct? In Memoriam te schrijven. Ik wil wel stil staan bij de reactie van de regering Sharon op de aanslag, de internationale dimensie aan die reactie en de gevolgen voor de stabiliteit van de regering van Nationale Eenheid.Sharon heeft in reactie op de aanslag het Israëlische leger, de IDF, een aantal steden ingestuurd die vallen onder het gezag van de Palestijnse Autoriteit. Tegelijkertijd heeft hij aan Arafat de eis gesteld de daders van de aanslag ?die volgens eigen zeggen behoren tot de kring van de in de vergetelheid geraakte splinter PFLP? te arresteren en te overhandigen aan de Israëlische autoriteiten. Na de Amerikaanse eis dat Israël onmiddellijk de Palestijnse gebieden moet verlaten, laat het kantoor van de Israëlische premier weten dat de IDF op haar plaats blijft zolang aan de Israëlische eis niet is voldaan. Met zijn beslissing het leger de gebieden van de PA in te sturen heeft Sharon zijn kabinet voor een voldongen feit geplaatst, een tactiek die doet herinneren aan zijn optreden tijdens de Libanon-oorlog. Ook toen werd de toenmalige minister-president Menachem Begin met feiten geconfronteerd die Sharon eerst eigenmachtig geschapen had.Sharon lijkt van mening te zijn dat het Palestijnse terrorisme zonder meer vergelijkbaar is met het terrorisme waaraan New York en Washington ten prooi zijn gevallen. Dit standpunt wordt door slechts weinigen gedeeld. In de coalitie die door Colin Powell is gesmeed om Osama Bin Laden en de zijnen aan te pakken, zitten partijen die dichter bij Arafat dan bij Sharon staan. Het is onwaarschijnlijk dat dit feit aan de aandacht van Sharon is ontsnapt. Strategisch geeft 11 september Sharon niet meer maar minder manoeuvreerruimte wanneer de verklaarde meester-tacticus Sharon dan toch in tactische zin denkt de vrije hand te hebben in de PA gebieden, dan zal heel snel blijken dat hij zich daarin deerlijk vergist. Arafat streeft al jaar en dag naar de internationalisering van het conflict. Israël heeft dit dankzij de steun van de Verenigde Staten ?en ondanks Europa- tot dusverre weten te voorkomen. Met dat vuur is Sharon nu aan het spelen.Israël?s militaire activiteit confronteert Avodah met het feit dat Sharon, Likud en de partijen ter rechter zijde van Likud geen conceptie hebben van de situatie na het conflict met de Palestijnen waarin de Palestijnen voorkomen. Dit feit was ook al evident aan de vooravond van de installatie van de regering Sharon. Toen echter was het onvermogen van de Palestijnse Autoriteit om het toenmalige voorstel van Israël tot vrede te accepteren als uitgangspunt voor verdere besprekingen en de daarop volgende Palestijnse ?volksopstand? een politiek acceptabel bindmiddel. Sharon?s politiek wordt door sommige leden van de regering en de linkervleugel van Avodah gezien als een poging van Sharo