Esser al Adom II

Een jaar of twee geleden preekte ik de politieke revolutie in Israël onder de titel Esser al Adom already. Ik was vooral erg tevreden over de titel. Die revolutie laat nog op zich wachten. De noodzaak is alleen maar toegenomen. Doe me een lol en lees waarom.

Avodah is een eigenaardige partij. Dat komt niet doordat het de lokale PvdA is. Avodah is via de Socialistische Internationale wel met de PvdA verbonden. Nu is Arafat al sinds jaar en dag een graag geziene gast op de bijeenkomsten van de SI. Waarom is mij al even lang een raadsel. Maar ja, dat was het Mao pakje van FNV Internationaal Secretaris Etty wanner hij het Histadrut hoofdkwartier in Tel Aviv bezocht, ook. Ik geloof niet dat hij het aantrok omdat hij ons maar een stel rare Chinezen vond. Die uitdrukking heeft het overigens al lang verloren van het door Asterix en Obelix geïntroduceerde alternatief: ?Rare jongens, die Romeinen.?Omdat niet bij ieder onderwerp Zionistische Geschiedenis helpt tot de kern te komen, doe ik voor het gemak of al in de dagen voor de stichting van de Staat ?in de dagen van de Yishuv dus- de leidende politieke kracht Avodah heette. En dat het de naam was van de leidende kracht tijdens de eerste decennia van de Staat. Nederlandse zionisten ?die na de oorlog in meerderheid van socialistische huize waren? hadden ?het volste vertrouwen in de toekomst van het socialisme in Palestina?.Avodah dus tooide zich met alle kenmerken van een socialistische beweging. De rode vlaggen, de 1 mei viering, de banden met de vakbeweging. Vertrouwen in de toekomst van het ?socialisme in Palestina? bleek misplaatst, omdat het geen democratisch socialisme was. Begrijp mij goed: ik verval hier niet in de dialectiek van het communisme maar wil de aandacht vestigen op het feit dat politieke machtsvorming in Israël niet op democratische principes was ?en is? gestoeld. Waar ik een aanhanger van de sociaal-democratische gedachte ben, is mij dat met name een doorn in het oog waar het de linkervleugel van de Israëlische politiek betreft.De greep van links op de economie was onvoorstelbaar groot. Niet alleen de nutsbedrijven en transportcollectieven maar ook de meeste industriële ondernemingen waren direct of indirect onderdeel van de linkse infrastructuur. Een baan zonder partijkaart was in die dagen moeilijk te vinden. Een Egged buschauffeur was op de ?huwelijksmarkt? zo aantrekkelijk als een piloot van El Al. Een Ray-Ban zonnebril behoorde tot de door het collectief verstrekte uitrusting.De tijden dat partijlidmaatschap een voorwaarde voor werk was, liggen ver achter ons. Het partijkader is grotendeels aan die nieuwe realiteit nog niet gewend. De leden van de partij hebben ?voor hun gevoel? nog steeds alles aan hen te danken. Leden moeten dus vooral niet zeuren en de stem uitbrengen volgens instructie. Daarnaast wacht je tijdens de verkiezingstijd enige uren in een zaaltje op de ?natuurlijk rijkelijk verlate? kandidaat om die toe te juichen. Geen vragen, geen kritiek. Het kader kan zich dan wellicht wel opwinden over het feit dat steeds minder volk lid van de partij wenst te zijn en het aantal stemmen terugloopt, maar zij hebben hun hele leven aan de partij gegeven en zijn nu gewoon aan de beurt. Er is minachting voor leden en kiezers.Het Budget 2002 dat zojuist door het kabinet ?inclusief de ministers van Avodah? is aangenomen, is een ramp voor de gewone man in Israël. De Avodah Knesset fractie heeft verklaard er tegen te zullen stemmen. Of dat gebeurt moeten we afwachten. De renteverlaging die de Bank van Israël heeft aangekondigd is om heel andere redenen ook rampzalig. Het betekent een verzwakking van de shekel. Dat moet de export stimuleren. Maar intussen worden de huren in Israël in Amerikaanse dollars betaald. En die gaan dus meteen omhoog. Het minimum loon en de magere uitkeringen zijn in het Budget bevroren. Waar die huurverhoging van betaald moet worden zoek je maar uit. Overigens, om tegen de huisbaas te mogen procederen wegens ach