Een lelijk joods geluid

Zo?n 50 reserveofficieren hebben eind januari per open brief laten weten niet in de ?gebieden? te willen dienen. Deze actie heeft nogal wat los gemaakt in de Israëlische maatschappij. Tom Spiero reageert…

Voordat premier Sharon naar Washington vertrok, heeft de Knesset de begroting 2002 in eerste lezing aangenomen. Dit is een lelijke slag voor Israël. Het budget consolideert namelijk de tweedeling die in Israël is ontstaan. De rijken worden rijker, de armen armer. En de staatsbijdrage aan religieuze werklozen is inmiddels 30% hoger dan aan seculiere Israëli?s zonder werk. Minister Shalom van Financiën adviseert hen dan ook om aan het werk te gaan. Avodah vindt het kennelijk allemaal wel goed zo.Het budget was niet het enige dat aan de orde was voordat Sharon vertrok. Hij vertrouwde de natie ook nog toe dat hij er spijt van had Arafat niet koud gemaakt te hebben toen hij de kans had in Libanon. In die zin ook was zijn bezoek aan Washington een teleurstelling. Wanneer we de diverse berichten mogen geloven is de Amerikaanse regering verdeeld. De Nationale Veiligheidsadviseur, Condalisa Rice vindt praten met Arafat tijdsverspilling, voor Bush blijft Arafat de man om mee te praten en volgens ?Fuad? Ben-Eliezer mag Arafat wat vice-president Cheney betreft opgehangen worden. Dick was wel boos dat Fuad dat zomaar aan de Israëlische pers had verteld. Maar ja, Fuad kon natuurlijk ook niet weten dat je tegenwoordig niks meer in vertrouwen tegen je eigen pers kan zeggen.We zijn er mooi klaar mee met die regering van Nationale Eenheid. Niet alleen op binnenlands gebied heeft de regering helemaal niets te bieden voor de toekomst van het land, ook internationaal en militair loopt de boel uit de hand. De situatie in Israël vraagt om een regering met visie en creativiteit. Het ontbreekt de regering Sharon aan beide.De krachten waaraan de regering Sharon haar bestaan ontleent, zijn alle antizionistische krachten. In de eerste plaats zijn daar de Palestijnse bendes die ieder vergelijk met de Staat Israël afwijzen. Zij terroriseren de Palestijnse samenleving en die in Israël. Hun activiteiten hebben veel Israëlische kiezers naar Sharon gedreven. De nationalisten van het type Lieberman, Ze?evi en Livnat hebben een racistische kijk op het leven. Deze ziekte bepaald hun standpunt in overheersende mate. En dan zijn er nog de orthodoxe partijen. Het is verdrietig om te zien dat de enige oorspronkelijk Zionistische factor in dat gezelschap, Mavdal/NRP, haar wortels heeft losgelaten. Dat de partij hierdoor gedecimeerd is, is wel een heel schrale troost.De protesterende reserveofficieren verdienen geen enkele steun. Het leger is geen commune. Het functioneert door het geven en opvolgen van bevelen. De Israëlische soldaat is gehouden te toetsen of de hem gegeven order wettig is. Einde verhaal. Degenen die nu hoop putten uit de dienstweigering van deze reservisten, zullen nog raar staan te kijken wanneer straks anderen weigeren de nederzettingen in de shtachim te ontruimen. Of zijn zij zo lichtzinnig dat zij zelfs burgeroorlog verkiezen boven de huidige impasse? Wat een lelijk joods geluid.