Arafats moment van de waarheid

‘De bal ligt op de speelhelft van Arafat. Dit is zijn moment van de waarheid. Hij moet beslissen of hij het terrorisme ondersteunt of bestrijdt.’ Aldus de Israëlische ambassadeur in Nederland, Eitan Margalit

Vijftien maanden geleden, nadat hij had geweigerd in te stemmen met het plan van de Amerikaanse president Clinton voor een definitieve regeling voor het conflict tussen de Palestijnen en Israël, heeft de Palestijnse leider Yasser Arafat het principe van vreedzame onderhandelingen de rug toegekeerd. Hij is in zijn oude gewoonte vervallen en heeft terrorisme en het aanwakkeren van geweld gekozen als zijn politieke instrumenten.Dit geweld heeft inmiddels het leven van honderden Israëliërs geëist en duizenden ernstig verwond. Zelfmoordenaars omgord met bommen hebben zich opgeblazen in winkelcentra en bussen, verrassingsaanslagen met machinegeweren hebben Israëliërs neergemaaid in hun auto’s, met aanvallen op schoolbussen zijn slachtpartijen aangericht, raketten en mortieren hebben Israëlische gemeenschappen bestookt en sluippschutters hebben Israëliërs beschoten in hun huizen in Jeruzalem.Het pad van geweld dat Arafat heeft gekozen, heeft ook zijn eigen mensen ongelooflijke verliezen gebracht, aan levens maar ook op talrijke andere terreinen.Het geweld en de terreur worden niet alleen uitgevoerd door de extremistische Hamas of islamitische Jihad, maar ook door de `mainstream’ Palestijnse groepen zoals Arafats eigen Fatah, en zelfs door Palestijnse politiemensen die zijn bewapend, juist met het doel om terroristische aanslagen te voorkomen. Dit rampzalige geweld is vergezeld gegaan van een koor van officieel gesanctioneerde aanmoediging en haatretoriek, uitzendingen via de Palestijnse radio, preken in moskeeën en in het onderwijs op Palestijnse scholen.Vorige week was de wereld getuige van twee uitzonderlijk gruwelijke aanslagen door menselijke bommen; bij de ene werden 10 tieners gedood in Jeruzalem, bij de andere kwamen 15 forensen om in een bus in Haifa. In beide steden misten twee zelfmoordenaars ook nog eens ternauwernood hun doel.In reactie hierop kwam het Israëlische kabinet zeer tegen zijn zin tot een erg moeilijke beslissing -die de regering lang voor zich heeft uitgeschoven in de hoop dat die niet nodig zou zijn. Die beslissing was om de Palestijnse Autoriteit te bestempelen als `ondersteuner van het terrorisme’. De gebeurtenissen van die week, inclusief de moorddadige hinderlaag voor een lijnbus, hadden aangetoond dat Arafat op dit moment niet kan worden beschouwd als `een partner’.Een direct resultaat van deze acties was dat Israëlische troepen ter verdediging van de burgers hebben opgetreden tegen onderdelen van de Palestijnse Autoriteit die collaboreren met terroristen, hen ondersteunen en onderdak bieden of zelfs meedoen aan terrorisitische operaties. Israël richtte zich in zijn reactie ook op de werkplaatsen waar -in strijd met internationaal erkende afspraken- raketten en mortieren worden vervaardigd.Een ding moet duidelijk zijn, Israël heeft de oorlog verklaard aan het Palestijnse terrorisme, maar niet aan het Palestijnse volk. Wij betreuren het verlies van onschuldige Palestijnse levens, maar veroordelen degenen die hen hebben misbruikt als schild. Wij jagen op alle al-Quaeda-achtige terroristische organisaties. Wij willen hen stoppen voor zij erin slagen onze burgers te doden, die hun doelen zijn. Israël vecht niet tegen het Palestijnse volk en doet al het mogelijke om geen onschuldige slachtoffers te maken, en probeert manieren te vinden om hun lijden te verlichten. Jammer genoeg geeft Arafat er de voorkeur aan om zijn volk een hoge prijs te laten betalen voor zijn onvermogen om de noodzakelijke beslissingen te nemen.Met zijn militaire precisie-acties probeert Israël een eenvoudige boodschap over te brengen aan Arafat en het Palestijnse leiderschap: een regime dat terrorisme ondersteunt wordt niet getolereerd. Nergens. De Israëlische kabinetsbeslissing is omkee