Israël heeft haar 17e regering gekozen. Op 28 maart werd Kadima de grootste partij. CIDI organiseerde een verkiezingsavond met debatten, schaduwverkiezingen en de eerste uitslagen vanuit Israël. De redactie deed verslag.
Leonard Ornstein, journalist voor Netwerk, leidt het eerste debat tussen Israëlis en Joden in Nederland. Een panel van vier personen motiveert hun keuze voor verschillende partijen.
Irith Markens zegt op Kadima te stemmen als ze in de gelegenheid was: "Kadima gaat verder op de weg van Sharon en dat is mijns inziens de juiste. Op het moment valt er weinig te onderhandelen. Eenzijdige terugtrekking uit de gebieden is de besste oplossing. Ik hoop dat Israël deze lijn zal voortzetten."
Hilla Dayan is fel in haar reactie dat zij deze partij nooit zou steunen. Zij geeft de voorkeur aan Chadasj, de Arabische partij van Mohamed Barakeh: "Ik ben opgeroeid met het idee dat Israël een vrij land is. Mijn buren in Jafo leven echter in een heel ander Israël. Ik wil mijn stem geven aan de gediscrimineerde minderheid. Israël zou een staat moeten zijn voor al haar burgers. Een echte democratie die ook die 20% van de bevolking representeert. Chadasj bestrijdt ook het leed dat de middenklasse is aangedaan door Netanyahu."
Uri van Gelder zou, als het kon, op Likud hebben gestemd. "In de eerste plaats om hun socio-economische beleid. In 2003 stond Israël op economisch gebeid op instorten. Netanyahu heeft maatregelen getroffen waardoor het nu beter gaat. Bovendien staat Likud de veiligheid van Israël voor. Onderhandelen moet gebeuren met een partner en niet met terroristen. De terugtrekking uit Gaza was een beloning voor het terrorisme. Likud wil, in tegenstelling tot Kadima, niet eenzijdig handelen. Tegenover Israëlische handreikingen moeten Palestijnse consessies staan."
Michael Hess licht toe waarom hij de Arbeiderspartij het meest geschikt acht. "Avodah staat voor het bevechten van terreur, het verslaan van armoede en het streven naar sociale rechtvaardigheid. Ik vind hun socio-economische beleid zeer goed. De economische maatregelen van Likud zijn juist niet goed geweest. Waarom is er zoveel geld besteed aan de nederzettingen en Oost-Jeruzalem met de schrijnende situatie in Israël zelf? Een op de vijf Israëlische families leeft onder de armoedegrens. Avodah bestaat momenteel uit een ‘Dream Team’ dat goed in staat zal blijken de socio-economische situatie te verbeteren."
Op de vraag van Ornstein wat het verschil is tussen Kadima en Avodah wat betreft de oplossing van het conflict met de Palestijnen, antwoordt Hess: "Avodah is meer dan Kadima uit op dialoog. Er moet pas unilateraal gehandeld worden als het niet anders kan." Markens vraagt hierop: "Moet de Israëlische regering dan ook met Hamas onderhandelen?" "Nee, niet met Hamas natuurlijk", antwoordt Hess.
Dayan merkt op dat de stemmen van de Israëlis vandaag de levens bepalen van ruim drie miljoen Palestijnen. Van de terugtrekking uit Gaza is ze niet onder de indruk: "Van een echte terugtrekking is geen sprake. Israël bepaalt nog steeds de grens." Markens vraagt Dayan of de partij van haar voorkeur eigenlijk wel een twee-staten oplossing voorstaat. Dayan: "Ik vind dat een misleidende vraag. Er is momenteel geen enkele sprake van twee staten, alleen van een voortdurende bezetting."
Voor het volgende onderdeel maken de panelleden plaats voor vijf Nederlandse politici. Zij lichten eveneens hun keus voor een Israëlische partij toe.
Boris Dittrich (D66): "Ik vind in de eerste plaats dat mij in deze positie bescheidenheid past. Het is te makkelijk om te zeggen ‘ik zou dit
