Uit het dagboek van een vredestichtertje. Afl. 55:
Eldad Kisch nam deel aan een demonstratie waarin Links steun betuigde aan de politiek van premier Sharon en bezint zich op de positie van Physicians for Human Rights.
Wie had ooit gedacht dat wij, georganiseerd Links, zouden demonstreren
om de politiek van Sharon te steunen voor de terugtrekking uit de
Gazastrook? Nu, het was zover op zaterdagavond een week geleden. Maar
niet van ganser harte; niet iedereen deed er aan mee. Ging het sommigen
onder ons te ver? Zijn niet alle fouten of wandaden van Sharon vergeven
en vergeten? Geniet hij niet het volle vertrouwen aangaande zijn
verdere bedoelingen?
Hoe het ook zij, de opkomst was niet geweldig, en gegeven de
omstandigheden dat Rechts zonder meer een tien maal zo grote
demonstratie kan orkestreren, was het misschien wel verspilde energie.
Uiterst Rechts noemde het ‘een zielige vertoning’.
Een ander verhaal is mijn geliefde organisatie ‘Physicians for Human Rights‘.
Ik schreef een paar maanden geleden over de sterke neiging naar extreem
Links die de beweging doormaakte onder leiding van de oprichtster (die
van de tranen na de dood van Arafat). Haar plannen om van deze
humanitair-medische instelling een fel politiek bolwerk te maken,
werden tegen mijn verwachting in op de laatste algemene vergadering met
een grote meerderheid aangenomen. Dit was niet zo ongebruikelijk in het
kader van de huidige tendens van verscherping van de
middelpuntvliedende krachten in de politiek. Ook zijn de gematigden
altijd lauwer dan de extremisten; ze komen niet naar vergaderingen en
hun stem gaat zo verloren. De beweging was sindsdien verscheurd en
geparalyseerd (b.v. geen medische dagen op de Westbank). Later bleek
echter dat onregelmatigheden bij de verkiezing de uitslag ongeldig
hadden gemaakt. Een nieuwe algemene vergadering, nu met voldoende
voorbereidend werk van de gematigde fractie, heeft alle extreme
beslissingen teruggedraaid en we zijn weer on-track.
Ik moet erkennen dat de wens om de regerings-politiek van bezetting aan
de kaak te stellen, mij niet onredelijk lijkt, maar ik dacht dat wij
beter werk kunnen doen in de medische sfeer door er wat lauwer uit te
zien, en de felle ideologische betogen aan andere groepen over te laten.
Inderdaad is nu de draad weer opgenomen en gaan we over een week of zo
weer aan de gang in Tulkarem. Dat wordt interessant, nu die stad geheel
in Palestijnse handen is. Zou ik mijn paspoort nodig hebben?
©Eldad Kisch, 2005
