Uit het dagboek van een vredestichtertje. Afl. 53: Eldad Kisch vraagt zich af wie uiteindelijk de verantwoordelijkheid zal gaan dragen voor het kleine stukje grond dat joden en Arbieren met elkaar zullen moeten delen.
Staat de vrede voor de deur? Een kleine observatie: twee weken geleden
was ik in Tulkarem voor mijn medische activiteiten. Bij de controlepost
mocht iedereen zomaar doorrijden. In de stad alle winkels open,
verkeersopstoppingen met veel taxi’s. Onze Israëlisch-arabische
chauffeur zei: “Zo zag het er hier vroeger uit. De mensen zijn
optimistisch. Misschien gaat zelfs de bioscoop weer open.” Verklaring
van de laatste passus: de bioscoop was door niemand officieel gesloten,
hun hoofd stond er gewoon niet naar en er was geen geld.
Zou het echt iets worden?
Ik wilde het over iets heel anders hebben. Over dienstweigeraaars van
links en rechts. Ze worden wel over een kam geschoren, en dan zegt
rechts dat links begonnen is. Alsof rechts de ideen van links nodig
heeft om zijn doelen na te streven. Er werd mij gevraagd, nog wel door
mijn intelligente neef, wat dan wel het verschil is, en het viel me
niet mee om dat in een of twee eenvoudige slagzinnen uit te leggen. Ik
ben er dus even voor gaan zitten.
Het is de meerderheid van beide partijen, Joden en Arabieren, nu wel
duidelijk dat we op dit kleine stukje grond met ons beiden zullen
moeten leven. Niemand vindt dat erg attractief, maar een andere
oplossing is niet in zicht. Wij kunnen streven dit onafwendbare
compromis te bespoedigen of zo lang mogelijk op te houden. Elke dag
wachten brengt meer slachtoffers aan beide kanten.
We hebben dus de jullie bekende linkse dienstweigeraars, die niet over
de groene lijn willen komen en geen buurvolk willen onderdrukken. Daar
tegenover staat nu het recentere nieuwe soort dienstweigeraars van
rechts, die geen joodse nederzettingen willen ontruimen. Lijkt mooi
symmetrisch? Mis.
De linkse weigeraars gaan te rade bij hun eigen geweten. Er wordt geen
propaganda gemaakt voor dit soort weigeren, niet van de kansel en niet
in de linkse pers. Er wordt wel steun gegeven door ouders en linkse
intellectuelen. Er is geen ophitserij en geen aggressie. De meeste van
deze weigeraars zijn patriottisch denkende jongeren, die zichzelf een
morele grens hebben gesteld. Het systeem heeft geen oplossing gevonden,
zoals bijvoorbeeld alternatieve dienstverlening, en stopt ze bij gebrek
aan beter in de gevangenis.
De rechtse weigeraars zijn tegen enig compromis met de Palestijnen,
vooral waar het om heilige grond gaat. Zij uiten hun mening op
luiddruchtige en aggressieve manieren. Dat ze de term ‘transfer’
misbruiken en onfris wapperen met symbolen van de Shoah, getuigt van
slechte smaak. Dat is niet strafbaar. Veel erger is dat ze voor een
groot deel gewapend zijn. Er zitten heel wat heethoofden onder, die
worden opgehitst door hun rabbijnen. Als hun weigering van hogerhand
gesanctionneerd wordt, dan hoeven ze zelf niet meer na te denken, dat
is al klaargestoofd door de hogere machten. Alle verantwoordelijkheid
is ze uit handen genomen. Het is al verschillende malen tot een
handgemeen gekomen tussen deze groep en het leger.
Binnen een democratische gemeenschap is het geoorloofd om het niet met
de meerderheid eens te zijn. Er zijn wegen tot verzet tegen de
meerderheidsbeslissingen.
De linkse weigeraars ontkennen de democratische principes niet, en
hebben geen bezwaren tegen de instellingen van de staat. Ze wijken op
een specifiek punt af van de politieke lijn, namelijk de onderdrukking
van een ander volk. Dit zien ze als een uitzichtsloze koers en
principieel onaanvaardbaar.
De rechtse weigeraars accepteren de beslissingen van de regering niet,
mede onder het motto dat er een extra-terrestriel mandaat bestaat, dat
de democratie opzij zet. Zoiets is niet aanvaardbaar in een moder
