Op 14 februari is het precies 10 jaar geleden dat journalist Ischa Meijer op 52-jarige leeftijd overleed. In het NPS-programma het Uur van de Wolf Kees de Groot van Embden’s indringende biografische documentaire ‘Ik hou van mij’, waarin Ischa postuum in zijn eigen spiegel kijkt.
| Ik hou van mij – ISCHA MEIJER – 1943 – 1995
Het Uur van de Wolf – maandag 14 februari 2005 Nederland 3 20.25 – 21.30 uur |
Geboren als joods kind op 14 februari 1943 en gestorven op 14 februari
1995 op zijn 52ste verjaardag geldt journalist Ischa Meijer als een van
de beste interviewers die Nederland heeft voortgebracht. Wat dreef
Ischa? Wat zocht hij? Wat wilde hij? Een intieme reconstructie van
Ischa’s leven tien jaar na zijn dood.
Zijn jeugd, zijn werk, zijn liefdesleven. Onder anderen zijn broer,
zijn zuster, een aantal ex-geliefden vertellen openhartig over de jaren
die zij gedeeld hebben met Ischa.
En Ischa zelf geeft ons middels zijn werk (‘de autobiografie is mijn
stiel, het enige wat ik kan.’) en uniek archiefmateriaal commentaar op
zijn eigen dramatische levensloop.
In Trouw van 8 februari 2005
besprak Esther Scholten ‘Ik hou van mij’, en constateert dat tien jaar
na Ischa’s dood antwoorden te geven zijn die hijzelf niet kon vinden.
Opvallend open delen ze hun pijnlijke herinneringen met de
camera, de minnaressen van Ischa Meijer. Hij heeft hen stuk voor stuk
vernederd, zelfs vertrapt. Toch voorzien de vrouwen hun woorden
verrassend vaak van een liefdevolle ondertoon.Wie kijkt naar de documentaire ‘Ik hou van mij’ snapt waarom.
Wie kijkt voelt ook de tragiek die in een komisch bedoelde sketch met
Andre van Duin schuilt. Meijer speelde een filmfigurant die wanhopig
wacht op het oordeel van de grote meester, in de persoon van een
zwijgende Van Duin. Hij klopt op zijn deur. Hij klopt op zijn raam. Hoe
vond je me?Documentairemaker Kees de Groot van Embden heeft een indringend portret
gemaakt van Ischa Meijer. De meesterinterviewer stelde zijn hele leven
vragen aan anderen, maar vooral aan zichzelf.Tien jaar na zijn dood herleeft de strijd die hij -deels onbewust-
streed. Als journalist voor Vrij Nederland was Meijer altijd op zoek
naar de paradox in mensen. Schijnbare tegenspraak, vond hij, wijst de
weg naar iemands ware drijfveer. De Groot van Embden houdt hem nu
postuum de spiegel voor.“Zelden heeft iemand zichzelf zo scherp geanalyseerd als Ischa, op een
bijna genadeloze manier. In de loop der tijd vergaarde hij een
ontluisterende zelfkennis. Toch blijkt in die analyse een blinde vlek
te zitten. Dat heeft mij verbaasd en gefascineerd. Bij een stukje van
zichzelf wist ook hij niet te komen. Dat is een van de rare paradoxen
van Ischa.”Geboren als joods kind op 14 februari 1943 wachtte hem een ongelukkige
en benauwde jeugd. Hij zat in het concentratiekamp Bergen-Belsen, maar
mocht er later thuis nooit over praten of naar vragen. “De zucht om
dingen te weten, komt voort uit het feit dat ik niet zoveel weet van
mijn eigen verleden.”In een sobere structuur heeft De Groot van Embden de complexe realiteit
van Meijer proberen te vangen. De film kopieert de interviewtechniek
van Meijer. Familie en minnaressen (onder andere Jenny Arean en Connie
Palmen) mogen hun psychologische licht laten schijnen over ‘de
bruisende man die altijd vroeg, zocht en boorde’.Ook Meijer zelf komt aan het woord, in een nog nooit vertoond interview
met een meisje van de school voor de journalistiek. Over zichzelf: “Is
er ooit een kind geweest? Ik weet het niet. Ik weet het echt niet.”Als tiene
Advertentie (4)
