Uit het dagboek van een vredestichtertje. Aflevering 52: Eldad Kisch las de folder waarmee onderwijsminister Limor Livnat middelbare scholieren wil motiveren een loopbaan in het leger te kiezen.
Er gebeurt momenteel niet veel in de vredesbeweging. Er gebeurt
natuurlijk erg veel buiten ons om, maar wij hoeven even niet de
barricades te bemannen, niet te demonstreren, niet te protesteren.
Zelfs het aantal e-mailtjes dat de vredesbeweging door de ether laat
vliegen is tijdelijk iets verminderd. Even een adempauze.
Toch zit onze regering niet stil op het thuisfront. Uit de koker van de
minister van Onderwijs, Limor Livnat, in samenwerking met het
ministerie van Defensie, komt het originele idee om aan de drie hoogste
klassen van alle middelbare scholen een hoge officier te verbinden die
de kinderen moet motiveren om een militaire carriere te kiezen, of
tenminste zich aan te melden voor een elite gevechtseenheid. Je kunt
niet jong genoeg beginnen met deze hersenspoeling, en ik wil
voorstellen om ook zo iemand aan te stellen op de kleuterklas. Hoge
officieren genoeg.
Wat staat er in de fraaie op glanzend papier gedrukte brochure die de
hoge officieren als leiddraad moet dienen voor hun educatieve
inspanningen? Het programma heet: ‘Voor het volgende geslacht’,
voorbereiding op de militaire dienst. Veel plaatjes van vechtlustige
militairen in martiale momentopnames, met nationalistische teksten, vol
met burgerzin en patriottisme. Conformisme is het wachtwoord; als
versterkend element van motivatie wordt normativisme geroemd, de
noodzaak om deel uit te maken van de nationale consensus. Onder
motivatieverzwakkende elementen (die de leerlingen mogelijkerwijs van
huis mee zouden kunnen brengen, zo waarschuwt de brochure) vallen
opvoeding tot individualisme en vervanging van de ethos van ons
bestaansrecht in Israël door een ethos die op vrede gericht is. Dit heb
ik niet zelf bedacht; het staat er echt zo.
De bevelhebber wordt afgeschilderd als de leider (ik weerhoud mezelf
ervan om dit met een hoofdletter te schrijven), een vader voor zijn
soldaten, streng maar rechtvaardig, een voorbeeld voor ons allen.
De hoge officier wordt ook aangeraden met de ouders van de scholieren
van man-tot-man te spreken, en niet paternalistisch op te treden.
Niet iedereen is gecharmeerd van deze militairistische geluiden. Enkele
leerlingen in een nogal progressieve school in Tel-Aviv hebben zich uit
protest tegen deze inmenging van het leger in onderwijszaken aan het
hek van hun school geketend. En ook New Profile, de licht feministisch
getinte organisatie tegen militairisatie van onze gemeenschap, waar
Annelien zich zo voor inzet, gaat protesteren. Maar maak je geen
zorgen, het programma is al aangenomen in de Knesset. De
dienstweigeraars zouden wel eens gelijke tijd op de scholen kunnen
eisen voor het opwekken tot dienstweigeren, maar dat lijkt niet
helemaal realistisch in het huidige
socio-politieke klimaat. Daarenboven is er nu zoveel verwarring over
wie wat weigert (met de dreigende ontruiming van nederzettingen), dat
er over ‘onze’ dienstweigeraars helemaal niets meer wordt gehoord.
Wat moet er nu met al die Arabische kindertjes, die hier niet in
militaire dienst mogen? Zouden die les kunnen krijgen gedurende de uren
die nu vrij komen van de locale Hamas-representant?
Eldad Kisch woont al meer dan veertig jaar in Israël. “Destijds was
ik flink zionistisch, nu ben ik wat gelouterd,” omschrijft hij
zichzelf. “Ik bekijk de gebeurtenissen
in onze streken met bezorgdheid, vooral waar onze menselijke en
ethische waarden steeds meer inkrimpen.’
